Ήταν κάποτε ένας κηπουρός που φρόντιζε τον κήπο ενός τεράστιου σπιτιού. Είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Τα λουλούδια ήταν πανέμορφα. Τα δέντρα ζωηρά και τα φυτά, γεμάτα λάμψη και υγεία.

Αποφάσισε λοιπόν, καθώς ήταν στην εξοχή, να προστατεύσει τον κόπο του από τα ποντίκια, βάζοντας ποντικοπαγίδες. Όμως, δεν ήθελε κάτι που θα δολοφονούσε βίαια τα ποντίκια. Έτσι, δεν έβαλε ούτε φάκες, ούτε σιδερένιες παγίδες, ούτε δηλητηριασμένα δολώματα. Προτίμησε να βάλει εκείνες τις παγίδες με την κόλλα.

Κάθε ημέρα, πήγαινε να ελέγξει τις παγίδες. Κάποια ημέρα, που έκανε τον καθιερωμένο πια έλεγχο, είδε κάτι μικρό σε μια από τις παγίδες. Αναρωτήθηκε αν ήταν καμιά κάμπια ή κάτι παρόμοιο. Σήκωσε την παγίδα και πρόσεξε ότι αυτό που βρισκόταν εκεί ήταν το ματωμένο πόδι ενός ποντικού.

Η έκπληξη του έγινε πιο μεγάλη, όταν 1-2 μέτρα πιο ‘κει είδε και τον ποντικό… Τότε κατάλαβε τι είχε γίνει: ο ποντικός, είχε πιαστεί στην παγίδα. Στην απέλπιδα προσπάθειά του να ξεφύγει, έκοψε με τα δόντια του το πόδι του, με αποτέλεσμα να καταλήξει νεκρός, λίγα μέτρα πιο πέρα, έχοντας χάσει όλο του το αίμα.

Πήρε τον ποντικό και τον έθαψε. Ύστερα, πήρε την παγίδα που ακόμα είχε το πόδι και κάθισε παράμερα σε μια γωνιά του κήπου. Αυτό που είχε γίνει, τον είχε ταράξει. Κοίταζε την ποντικοπαγίδα και το μυαλό του άρχισε να σκέφτεται όπως ποτέ πριν.

Σκέφτηκε ότι ο ποντικός έπεσε στην παγίδα από άγνοια. Όταν είδε ότι δεν ήταν εύκολο να ξεφύγει, ακρωτηριάστηκε, για να πεθάνει λίγο αργότερα. Αναρωτήθηκε αν κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Οι σκέψεις του ήρθαν σαν καταρράκτης!

Ναι! Κι οι άνθρωποι πέφτουν από άγνοια στην παγίδα. Ακούν αυτά που τους λένε άλλοι και πέφτουν στην παγίδα με την κόλλα. Είναι σα να σταματά γι’ αυτούς ο χρόνος. Πιστεύουν εκείνους που είτε με όμορφα λόγια, είτε με το φόβο, τους αναγκάζουν να πέφτουν στην κόλλα. Κι όταν συνειδητοποιούν ότι ξεγελάστηκαν, προσπαθούν να ξεφύγουν. Είναι όμως αργά, καθώς η απώλεια, θα είναι τεράστια.

Έμεινε αρκετή ώρα εκεί, καθώς οι σκέψεις τον πλημμύρισαν. Ύστερα από αρκετή ώρα σηκώθηκε. Πήγε κι έθαψε το πόδι μαζί με το υπόλοιπο σώμα του ποντικού κι έβαλε ξανά την παγίδα στη θέση της. Καθώς επέστρεφε στη δουλειά του, σκεφτόταν ότι δε θα άφηνε πλέον κανέναν να τον ρίξει σε παγίδα…

Η ιστορία αυτή, μ’ έκανε κι εμένα να σκεφτώ το πόσες παγίδες έχουν στηθεί γύρω μας. Παγίδες θανάσιμες στις οποίες πολλοί έχουν πέσει από άγνοια. Και μία από τις πολλές, είναι κι η «πανδημία». Ο κόσμος παγιδεύτηκε με το φόβο. Με τη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας. Αρκετοί ήταν αυτοί που πίστεψαν στο ψέμμα της επικινδυνότητας του κινεζικού ιού. Κι οι χώρες χωρίστηκαν αυτόματα σε δύο στρατόπεδα: τους «κορωνιασμένους» και τους «ψεκασμένους».

Η λογική του «διαίρει και βασίλευε», λειτούργησε άψογα. Όσο οι λαοί τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο (πάντα υπό την στενή καθοδήγηση των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης), οι κυβερνήσεις περνάνε αντεθνικά κι αντεργατικά μέτρα.

Όσο οι λαοί τσακώνονται για το αν υπάρχει ή όχι «πανδημία», η ανεργία αυξάνεται! Οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη! Η φτώχεια μεγαλώνει! Οι λίγοι πλουτίζουν κι οι πολλοί γίνονται ακόμα πιο φτωχοί!

Και μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, η Ελλάδα γεμίζει με παράνομους «μετανάστες» απ’ άκρη σ’ άκρη. Η εγκληματικότητα αυξάνεται. Η βία το ίδιο. Οι βιασμοί επίσης! Οι εξαφανίσεις ανηλίκων το ίδιο. Κι αντί να επικεντρωθούμε σε αυτά, τρωγόμαστε μεταξύ μας για το αν υπάρχει «πανδημία» ή όχι…

Προσωπικά, πλέον, δε χρειάζεται κανένας ιατρός για να με πείσει ότι η «πανδημία» του κινεζικού ιού είναι ένα τεράστιο ψέμμα! Αυτό το αναζήτησα στις αρχές, ψάχνοντας την Αλήθεια. Τώρα πλέον υπάρχουν κι άλλα που με πείθουν και με το παραπάνω:

1. Οι «αντιεξουσιαστές» antifa, στάθηκαν στο πλευρό της κυβέρνησης, απειλώντας όσους είχαν αντίθετη άποψη.
2. Η εξόρμηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Πάρνηθα, χωρίς την τήρηση οποιουδήποτε μέτρου
3. Το πάρτι της κ. Βάκα (δημάρχου Χαλκιδέων) στις 30/12/2020, χωρίς την τήρηση οποιουδήποτε μέτρου.
4. Το τσιμπούσι του κ. Μάδη (δημάρχου Παιανίας) παρέα με τον Βουλευτή της ΝΔ Βασίλη Οικονόμου.
5. Το λουκούλειο γεύμα του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ικαρία παρέα με το βουλευτή Σάμου κ. Στεφανάδη.

Όλα αυτά δείχνουν ότι η «πανδημία» είναι ένα παραμύθι. Κι αυτό, γιατί εάν ήταν πραγματικότητα, τότε ΠΡΩΤΟΙ οι πολιτικοί θα κοιτούσαν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Τον αγαπάνε πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο για να τον αφήσουν εκτεθειμένο. Κι είμαι σίγουρος πως όσο θα ψάχνουμε, θα βρίσκουμε κι άλλα παρόμοια!

Ας προσέξουν λοιπόν ορισμένοι, να ξεφύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται από την παγίδα που έχουν πέσει, πριν είναι πολύ αργά… Προλαβαίνουν ακόμα να βγουν από την παγίδα με την κόλλα που αποκαλείται «πανδημία» του κινεζικού ιού…