Είναι αλήθεια ότι αυτές τις ημέρες, δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση να αναρτήσω κείμενα σε αυτό το ιστολόγιο. Αυτό φάνηκε άλλωστε, από την τάση μου να ανεβάζω αναδημοσιεύσεις αντί δικών μου κειμένων. Και ο λόγος είναι απλός: διαπιστώνω μέρα με την ημέρα ότι οι Έλληνες βουλιάζουν στο έθος. Τη συνήθεια εκείνη που προκαλεί εθισμό. Άλλωστε ο εθισμός είναι παράγωγη λέξη του έθους.

Από τα τέλη του 2019, η ανθρωπότητα έχει μπει στον αστερισμό μίας παγκόσμιας «πανδημίας» η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί ηθική και όχι σωματική πανδημία. Ο ιός της ανηθικότητας είναι εκείνος που έχει πάρει τα ηνία και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή της ανθρωπότητας.

Έχουν ειπωθεί πολλάκις τα ψεύδη των παρανόμως κρατούντων την εξουσία. Δε χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Επίσης, έχουμε πολλάκις αναφερθεί στα ψεύδη των «ειδικών». Ας μην τα επαναλάβουμε ούτε αυτά. Αυτό όμως που μένει είναι η ουσία. Κι αυτό που μένει, δεν είναι άλλο από την έλλειψη πίστης στο Δημιουργό μας.

Από εκεί ξεκινούν όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, αλλά κυρίως της Χώρας μας. Αυτό που ανέκαθεν διέκρινε το ελληνικό Έθνος, ήδη από την αρχαιότητα, ήταν η πίστη στο θείον. Στο θεϊκό. Η πίστη και η εμπιστοσύνη.

Οι αρχαίοι Έλληνες, για κάθε πτυχή της ζωής τους είχαν και μία τελετή. Είτε κοινή στους Ναούς ή τους υπαίθριους χώρους, είτε κατά μόνας ή οικογενειακώς στο σπίτι ή την επαγγελματική τους στέγη. Ακόμα και στον πόλεμο. Καμία μάχη δεν ξεκινούσε εάν πρώτα δε γινόταν η απαραίτητη τελετή. Ο Μακεδονικός στρατός, βάδιζε στη μάχη φωνάζοντας ρυθμικά τη λέξη «Ενυάλιος». Για κάποιους αυτή η λέξη αποτελούσε προσωνύμιο του Άρεως (βλ. Όμηρος), ενώ για κάποιους άλλους ήταν κάποιος από τους θεούς του πολέμου όπως φαίνεται και στον όρκο των Αθηναίων οπλιτών:

«Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ συνήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη»

Όταν η χριστιανική ζωή άρχισε να καταλαμβάνει τα ελληνικά εδάφη, αυτός ο τρόπος ζωής εξακολούθησε να υφίσταται. Η διαφορά ήταν ότι πλέον ο Θεός πήρε τη θέση του Άρη στον πόλεμο, της Δήμητρας στο χωράφι, της Εστίας στο σπίτι, της Ήρας στο συζυγικό βίο κοκ. Όμως και πάλι οι Έλληνες ξεκινούσαν με τελετές την κάθε τους δραστηριότητα.

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθαν η «Αναγέννηση» κι ο «Διαφωτισμός». Τα πράγματα άρχισαν ν’ αλλάζουν. Σε αυτό συνέβαλε και η τάση της Εκκλησίας να αντιδρά δραστικά στις «επαναστάσεις». Έτσι, η Δυτική (παπική) εκκλησία ξεκίνησε τις διώξεις μέσω της «Ιεράς Εξέτασης», ενώ η Ανατολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία κατέφυγε στις απειλές του αναθεματισμού. Και τα δύο οδήγησαν τον κόσμο στο ν’ αναζητήσει καταφύγιο στην επιστήμη.

Και τότε έγινε το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει: η επιστήμη έγινε «θρησκεία» και οι επιστήμονες… θεοί! Ήταν η εποχή που τα πάντα ήρθαν ανάποδα. Στην αρχαία Ελλάδα, οι επιστήμονες (Λεύκιππος, Δημόκριτος, Ήρων, Πυθαγόρας, Ευκλείδης, Αριστοτέλης κοκ) απεδείκνυαν το θείον (θεϊκό) μέσα από την επιστήμη τους. Οι σύγχρονοι επιστήμονες πέρασαν στην αντίπερα όχθη: μέσα από την επιστήμη τους προσπαθούσαν (και προσπαθούν) να καταρρίψουν το θείον, ως πράξη εκδίκησης για τις διώξεις που υπέστησαν.

Δυστυχώς γι’ αυτούς όμως, κάθε επιστημονική πράξη που σκοπεύει στην κατάρριψη του θεϊκού, μπορεί να οδηγηθεί μόνο σε ένα αποτέλεσμα: την παταγώδη αποτυχία!

Όπερ και εγένετο! Και για να κρύψουν τις αποτυχίες τους, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα: μέσω των κυβερνήσεων, διεκδίκησαν το θέσφατο και το απόλυτο. Και το κέρδισαν. Οι κυβερνήσεις επέβαλλαν αυτό το θέσφατο της επιστήμης, αναιρώντας το θεϊκό. Ο «Διαφωτισμός» ξεκίνησε να παίρνει εκδίκηση. Μόνο που η εκδίκηση της επιστήμης, δεν μπορεί να πλήξει το θεϊκό και το ξέρει. Μπορεί να πλήξει μόνο την ανθρωπότητα. Και το κάνει! Το κάνει με ιούς, εμβόλια και τεχνολογία.

Όχι! Δε θεωρώ ότι η επιστήμη είναι απάνθρωπη. Θεωρώ όμως ότι οι επιστήμονες είναι απάνθρωποι. Για την ακρίβεια μισάνθρωποι. Εχθροί της ανθρωπότητας! Φονιάδες με λευκές ρόμπες. Εγκληματίες που μπροστά τους οι ναζί μοιάζουν με παιδάκια του παιδικού σταθμού.

Κι έτσι, δημιουργήθηκε το Σύστημα. Για την ακρίβεια, έλαβε υπόσταση το Σύστημα! Ένα Σύστημα που για χιλιάδες χρόνια προσπαθεί να επιβάλλει την κυριαρχία του. Εάν οι επιστήμονες παρέμεναν στην αρχική θέση των αρχαίων Ελλήνων επιστημόνων, τότε το Σύστημα δε θα είχε καμία δύναμη. Εκείνοι του έδωσαν την ισχύ που έχει σήμερα. Μία ισχύ, που στην πραγματικότητα είναι μία φούσκα.

Αρέσκομαι στο να αποκαλώ το Σύστημα «μυρμηγκολέοντα», διότι ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα μυρμήγκι, εμφανίζεται ως λέων. Και μόνο οι πνευματικά τυφλοί δεν μπορούν να δουν το πόσο αδύναμο είναι αυτό το Σύστημα. Και προκειμένου να εδραιώσει την εξουσία του, προχώρησε στη διάβρωση της εκπαίδευσης.

Ένα προσφιλές μου πρόσωπο είχε πει πολύ σοφά κάποια στιγμή: «Το σύστημα διδασκαλίας, είναι η διδασκαλία του Συστήματος». Περιττό να πω πόσο δίκαιο έχει! Πράγματι! Αν προσέξουμε το τι διδάσκονται τα παιδιά από τη στιγμή που θα πάνε στον παιδικό σταθμό ως τη στιγμή που θ’ αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο, θα διαπιστώσουμε ότι όλα καταλήγουν στο πώς θα μπορέσει κάποιος να είναι σωστός υπάλληλος. Πώς θα μπορεί να υπακούει σε διαταγές.

Και δεν έχει σημασία εάν μιλάμε για οδοκαθαριστή, για υπάλληλο κομμωτηρίου, για δάσκαλο, για καθηγητή, για καταστηματάρχη, για στέλεχος επιχειρήσεων ή για εφοπλιστή. Όλοι έχουν μάθει να υπακούν. Ο υπάλληλος υπακούει στον προϊστάμενο. Ο προϊστάμενος στο αφεντικό. Το αφεντικό στο Σύστημα. Κι όλα λειτουργούν πυραμιδικά. Όποιος προσπαθήσει να ξεφύγει από αυτό το πλέγμα, τον τρώει η μαρμάγκα. Είναι ένα Σύστημα που έχει πολλές ομοιότητες με την «αλληγορία του σπηλαίου» του ιερού Πλάτωνος. Το Σύστημα δε θέλει να σκέφτεσαι ως κυρίαρχος. Θέλει να σκέφτεσαι ως δούλος.

Σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί το διαδίκτυο. Ακόμα κι εκεί, το Σύστημα επιλέγει τι θα πρέπει να δημοσιεύεται και τι όχι. Και για το σκοπό αυτό, πρόσφατα, εξαπέλυσε τους «fact checkers», όπως τα «ellinikahoaxes», να κάνουν τα μαντρόσκυλα του Συστήματος με σκοπό να συμμαζέψουν τα πρόβατα που κάνουν ανυπακοή. Κι αν αυτό δε λειτουργήσει, τότε «ρίχνουν» τα «απαγορευμένα» δημοσιεύματα. Κι εκεί όμως είναι επιλεκτικοί. Ιστολόγια με μικρή αναγνωσιμότητα για παράδειγμα, τ’ αφήνουν. Δε θεωρούνται επικίνδυνα. Εκείνα όμως που έχουν μεγάλη αναγνωσιμότητα, τα χτυπάνε. Κι υπάρχουν δύο τρόποι να τα χτυπήσουν:

1. Να τα δωροδοκήσουν ώστε ν’ αλλάξουν στάση και
2. Να τα κλείσουν οριστικά…

Στη δεύτερη περίπτωση, συμπεριλαμβάνεται και η… «εξαφάνιση» του ιδιοκτήτη του ιστολογίου. Κι όλα αυτά, για να μη φανεί πόσο σαθρό είναι το Σύστημα. Να μη φανεί πόσο μυρμήγκι είναι ο λέων…

Αλλά εμείς, όσοι αντιστεκόμαστε ακόμα, κάνουμε τα όπλα τους, όπλα μας. Όπως το διαδίκτυο. Μέσα από αυτό το όργανο του Συστήματος, λειτουργούμε ως ιοί. Βάζουμε τρικλοποδιά στο Σύστημα. Πιθανόν να το τσιμπάμε και λίγο, για να νοιώσει ότι ακόμα απειλείται. Να μην εφησυχάζει. Να φοβάται.

Προσωπικά, τους το έχω υποσχεθεί: ακόμα και μετά το θάνατό μου θα φροντίζω να σας ενοχλώ! Κι έχω τον τρόπο να το κάνω. Διότι έζησα το Σύστημα από μέσα. Ξέρω τις αδυναμίες του. Ξέρω πού πονάει. Αλλά ξέρω και κάτι ακόμα:

Το Σύστημα πολεμάει με το φόβο. Οι Έλληνες πολεμούν με την ψυχή! Ξέρουν ότι έστω και ΕΝΑΣ Έλληνας να μείνει ζωντανός, κινδυνεύουν. Κι αυτό, φροντίζουμε να τους το υπενθυμίζουμε με κάθε τρόπο όσοι ακόμα αντιστεκόμαστε!