Να ‘μαι πάλι! Σας έλειψα; Εμένα καθόλου! Με τρώω στη μάπα κάθε μέρα…

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς πάντως, εγώ βλέπω ότι σα λαός έχουμε ανεβάσει επίπεδο βρε παιδί μου. Αυτό το «μη σου τύχει» που λέμε; Ε, αυτό ακριβώς μας έτυχε!

Πριν ανοίξουν τα μαγαζιά, έβλεπα εκεί στο facebook και το Instagram μια ανυπομονησία. Ένα αμάν και πότε ν’ ανοίξουν. Και λέω ο άνθρωπος ΟΚ! Τα παιδιά θέλουν να βγουν να διασκεδάσουν. Τι πιο λογικό; Και άνοιξαν! Τα μαγαζιά! Και βγήκαν να διασκεδάσουν! Κι έβγαλαν και selfies… στις τουαλέτες!….

Ρε φίλε, είναι δυνατόν; Στην τουαλέτα; Τόσους μήνες κάνατε αμάν να βγείτε, για να βγάλετε selfie στην τουαλέτα του μαγαζιού; Τι φετίχ είναι αυτό δηλαδή;

Κι από πάνω λεζάντα: «ουάο! Βγήκαμε επί τέλους από το σπίτι #free….»

Ναι μαρή! Βγήκες απ’ το σπίτι για να βγεις selfie δίπλα από το σκατό της κολλητής και δίπλα από τις ματωμένες σερβιέτες της θειας μου της Κατίνγκως! Τι πιο λογικό;

Διαδρομή γραφική: σπίτι – δρόμος – τουαλέτα μαγαζιού – κλικ. Σπίτι – δρόμος – τουαλέτα μαγαζιού – κλικ… Καζανάκι! Πάμε απ’ την αρχή! Δε βγήκα καλά…….

Κάτι τέτοια βλέπει ο Χαρδαλιάς και λέει «τι μαλακία έκανα κι άνοιξα την εστίαση… Θα μπουκάρουν 50 νοματέες για selfie και τσακ… θα το κολλήσουν το χτικιό οι ρουφιάνες…»

Έσκασε μύτη κι η αποθέωση! Εμβολιασμένος ζητά εμβολιασμένη με σκοπό το γάμο… Δηλαδή ρε φίλε, πόσο νομίζεις ότι θα ζήσεις ακόμα; Θα πας στην εκκλησιά για γαμπρός και θα σου ψάλλουν το «αιωνία η μνήμη»… Αν θα μείνει κόκκαλο… δεν το ξέρω. Μη λέω ό,τι να ‘ναι…

Κι αν ψάχνεις κάπου ν’ αφήσεις την περιουσία σου, πού θα την αφήσεις; Εμβολιασμένη γυναίκα θες ρε φίλε. Πόσο θα ζήσει κι αυτή νομίζεις; Παίζει ν’ ακούσετε και μαζί το «αιωνία η μνήμη» σε Dolby Surround (για τους λίγους που τα προλάβαμε…).

Ταξίδι του μέλιτος στον Άγιο Πέτρο! Ονειρεμένο! Τύφλα να ‘χουν οι Μαλδίβες! Ειδική προσφορά της «Paradise Airways» και business class με δώρο τα φυστίκια… Μνημόνιο γαρ. Δεν είμαστε για έξοδα…

Δε με υιοθετείς καλύτερα; Τέτοιο παιδί είμαι! Για υιοθέτηση. Ρώτα τους προηγούμενους… Έχω και κάτι χρέη… Ευκαιρία να ξελασπώσουμε κι οι δυο!

Αυτό που έχει πλάκα είναι όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο εμείς οι αρνητές. Το ‘χετε προσέξει το στυλ; Είναι αυτό το «μαλάκες εγώ δε φοράω μάσκα… χεχεχε! Ζηλεύετε μουρούνες!»

Καλά, αν τύχει και συναντήσουμε κανέναν άλλο στο δρόμο που δε φοράει ούτε αυτός; Τότε αρχίζει το σόου…

Κοιταζόμαστε μ’ εκείνο το συνωμοτικό βλέμμα… Ξέρετε… Εκείνο που κλείνουμε το ένα μάτι σα να μας μπήκε κριθαράκι και σκάμε εκείνο το χαμόγελο της απόλαυσης… Σαν το σκύλο που μόλις έκλασε και βλέπει τ’ αφεντικό του να κάνει εμετό από τη μπόχα ένα πράμα…

Μα το Θεό! Νοιώθω σαν τους αντιστασιακούς στο β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ρε παιδιά… Κρυφά νοήματα, που μόνο εμείς τα καταλαβαίνουμε, ή κάνουμε ότι τα καταλαβαίνουμε για να μη στεναχωρήσουμε το συναγωνιστή… Επίδειξη λαιμού, για να δει ο συναγωνιστής ότι δεν κρύβουμε μάσκα στο προγούλι… Κι αν τύχει και γνωριζόμαστε έστω λίγο, τότε αρχίζει η συνωμοσία!

Βγάζουμε το κινητό από την τσέπη, όπως έβγαζαν οι κομμουνιστές το ριζοσπάστη επί δικτατορίας. Ρίχνουμε κανένα βλέφαρο μη μας πάρουν χαμπάρι τα Ες Ες ή ο πούστης ο γερο λαδάς ο ρουφιάνος της γειτονιάς κι ανταλλάσσουμε αντιστασιακές πληροφορίες από το διαδίκτυο…

Ναι! Ο πολύγραφος αντικαταστάθηκε από το διαδίκτυο πλέον. Εδώ που τα λέμε, είναι πιο βολικό να κουβαλάς ένα κινητό, παρά μια γκουμούτσα 30 κιλά. Έχω και τα λουμπάγκα μου…

Κι αν τύχει και πέσει κανένα βλέμμα πάνω μας, αμέσως κοιτάμε σε στυλ: «τι κοιτά ρε! Ξέρεις ποιος ειμ’ εγώ;»

Φίλε, δεν υπάρχει… Νοιώθεις ότι από τη γωνία θα σκάσουν τα Panzer με τη σβάστικα στο πλάι κι ο Αρτέμης Μάτσας με την κουκούλα στην καούκα θα σε δείχνει με το δάχτυλο…

– Αυτός! Αυτός είπε κακή κουβέντα για τον χερ Χαρδαλιάς! Χάϊλ Κούλεν!

Κι εσύ την κάνεις μ’ ελαφρά, ακούγοντας το «μύρισε θυμάρι και βασιλικός». Εκτός αν σου σκάσει το χιτάκι του Παντελίδη που λέει «λιώμα στο γκρεμό»… Έφυγες τρέχοντας μάγκα μου και πήρες αμπάριζα πέντε κολώνες, τρία αυτοκίνητα και 12 πεζούς μονοκοπανιά…

Τι ζούμε ρε παιδιά; Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα…

Αμ το άλλο;

Έχετε δει ρε παιδιά όσους έχουν κάνει το εμβόλιο της Pfizer όταν βγαίνουν από το εμβολιαστικό κέντρο; Τι ηλίθιο χαμόγελο είναι αυτό; Σαν τον μπαγλαμά της παρέας που είπε ένα αστείο που μόνο αυτός κατάλαβε… Τι σκατά έχουν βάλει σε αυτό το εμβόλιο;

Παίζει να έχουν βάλει και λίγο «happy pill»… Σου λέει η Pfizer: «μαλάκα, θα πας που θα πας άκλαυτος, ας πας ευτυχισμένος κι ας μην ξέρεις γιατί…»

Καλά, παίζει βέβαια και το άλλο σενάριο. Κάνουν το μπόλι, μετράνε 20 λεπτά και χαμογελάνε από ευτυχία που δεν τα τίναξαν… Ακόμη! Κάτσε! Σου τη φυλάει για μετά.

Και κάπου εκεί, αρχίζει η ανταλλαγή απόψεων…

– Έλα Αλέκο! Πέρασαν τρεις ώρες ρε φίλε που το έκανα. Δεν έχω τίποτα!

– Εμένα πέρασαν 6. Έχω πυρετό και κάνω εμετό…

– Έφαγες τίποτα που σε πείραξε;

– Παραλύει και το δεξί μου χέρι…

– Μήπως τον έπαιξες πολλή ώρα και κουράστηκε;

– Τώρα παραλύει και τ’ αριστερό…

– Άλλαξες χέρι, ε;……..

Κι όταν ταβλιαστεί ο Αλέκος, φταίει το άγχος… Λογικό! Με δύο χέρια σε παράλυση, δεν ξέρει με τι να την παίξει. Είναι να μην αγχωθεί; Μη σου τύχει…

Τα λέμε πάλι αδέλφια! Φιλούθκια!