19 Μαΐου 1919! Ημέρα μνήμης, ημέρα θλίψης για τον Ποντιακό Ελληνικό λαό. Ημέρα μνήμης και θλίψης και για μένα, αφού από την πλευρά του πατέρα μου, οι ρίζες κρατούν από τον Πόντο. Παιδί ξεριζωμένο από τους τόπους μου. Από τον Πόντο οι ρίζες του πατέρα μου, από την Πόλη οι ρίζες της μάνας μου. Διπλός ο πόνος. Διπλός ο καημός. Διπλό το δάκρυ. Διπλό το βάϊ βάϊ αμάν…

Σε μία τέτοια ημέρα και με μία τέτοια καταγωγή, θα ήταν ντροπή μου να μην αναφερθώ στον τιμημένο μας Πόντο. Τη γη που μεγαλούργησε όσο την είχαν Έλληνες και που τώρα μαραζώνει από το φέσι του απολίτιστου καταπατητή.

Ποιος μπορεί άρα γε να ξεχάσει την Αμάσεια η οποία ήταν γενέτειρα του γεωγράφου και ιστορικού Στράβωνος;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη Σινώπη όπου διαδραματίζεται ένα σημαντικό μέρος της «Κύρου ανάβασις» του Ξενοφώντος;

«Θάλαττα, θάλαττα» φώναξαν οι Μύριοι του Ξενοφώντος από το βουνό Θήχης της Ματσούκας του Πόντου όταν αντίκρυσαν τον Εύξεινο Πόντο.

Στη Χαλδία του ανατολικού Πόντου μόνασαν ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός.

Ο Πόντος είναι γη ιερή! Γη την οποία πρώτοι αποίκησαν οι Ίωνες από τη Μίλητο και ακολούθησαν οι Μεγαρείς, οι Φωκαείς και άλλοι. Ήταν η ονομαστή Παφλαγονία η οποία συμπεριλαμβανόταν στο βασίλειο του Μιθριδάτη. Γη που έδωσε ήρωες και γέννησε λεβεντιά. Με αρχαίους χορούς που μέχρι σήμερα μας μεταφέρουν την ανδρεία των Ποντίων, όπως ο αμίμητος πολεμικός χορός των μαχαιριών…

Αλλά και ο αρχαιότερος πολεμικός χορός στην ιστορία του πλανήτη! Ο χορός που χόρευαν οι Κουρήτες όταν ο Δίας ήταν μωρό, προκειμένου να μην ακούσει ο Κρόνος το κλάμα του. Ο χορός που χόρεψε ο Αχιλλέας στον Τρωικό πόλεμο πάνω στα ξύλα πριν παραδώσει τον Πάτροκλο στη νεκρική πυρά. Ο Πυρρίχιος!!!

Του οποίου παραλλαγή αποτελεί ο Σέρρας, ο οποίος χορεύονταν στις όχθες του ποταμού Σέρρα στην Τραπεζούντα, απ’ όπου πήρε και τ’ όνομά του.

Χοροί γεμάτοι λεβεντιά κι ανδρεία, από ένα λαό γεμάτο με περηφάνια! Κι οι Πόντιοι ήταν πάντα λεβέντες, γιατί είχαν μάνες λεβέντισσες. Μάνες αντάξιες των γυναικών της αρχαίας Σπάρτης. Μάνες που ήξεραν ν’ αγαπούν τους άντρες τους και να γεννούν άντρες προορισμένους ν’ αγαπούν και να φροντίζουν τις συζύγους τους και την οικογένειά τους. Ελληνίδες μάνες, που γεννούσαν ανέκαθεν Έλληνες κι Ελληνίδες!

Και τούτον τον περήφανο λαό έβαλε στο μάτι ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Δεν μπορούσε ν’ αντέξει ως κίναιδος (όπως δημοσίευσε η τουρκική εφημερίδα Habertόrk) ότι σ’ εκείνον τον τόπο που συνορεύει με τη Μεγάλη Αρμενία υπήρχαν άντρες.

Αμέσως μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων (1915), ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, κατευθύνθηκε στον Πόντο. Είχε σκοπό να κάνει εκκαθάριση των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Εκμεταλλευόμενος την κυβέρνηση του εξαδέλφου του Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά και το γεγονός της εξέλιξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, προχώρησε στη γενοκτονία του Ποντιακού λαού.

Έτσι ξεκίνησε η πρώτη φάση της γενοκτονίας. Ακολούθησαν μαρτυρικά χρόνια, στα οποία ο Ελευθέριος Βενιζέλος έδωσε μία υποτυπώδη υποστήριξη στον Πόντο, για «τα μάτια του κόσμου», χωρίς να κάνει τίποτα ουσιαστικό. Πόντιοι και Αρμένιοι ενώθηκαν στον κοινό εχθρό: τον τουρκικό φασισμό! Βγήκαν αντάρτικο στα βουνά και πολέμησαν σαν άγρια λιοντάρια.

Στις 19 Μαΐου 1919, τα στρατεύματα του φασίστα Κεμάλ, αποβιβάζονται στην Σαμψούντα. Καθώς είχαν αντιμετωπίσει σθεναρή αντίσταση, ενίσχυσαν τις δυνάμεις τους. Κι αυτήν τη φορά ήταν μανιασμένοι. Έκαψαν ολόκληρα χωριά, βίαζαν ασταμάτητα γυναίκες και κορίτσια, λεηλάτησαν, πλιατσικολόγησαν, διέλυσαν το ηθικό των υπερήφανων Ποντίων οι οποίοι έβλεπαν τις συζύγους τους, τις μάνες τους, τις κόρες τους και τις περιουσίες τους να λεηλατώνται απάνθρωπα από τα ανθρωποειδή του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Πάνω από 350.000 οι νεκροί. Κάθε ηλικίας. Πλήθος οι πρόσφυγες που κατέφυγαν στη Νότιο Σοβιετική Ένωση και στη Μικρά Ασία. Και μετά την καταστροφή και τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ταξίδεψαν στη Μητέρα Πατρίδα. Αλλά τα θύματα δεν ήταν μόνο οι 350.000 Εθνομάρτυρες. Ήταν κι όλοι οι υπόλοιποι που η ψυχή τους έπρεπε να βαστάξει το βάρος της απώλειας και του ξεριζωμού. Εκείνων που με τις αιματηρές αναμνήσεις προσπαθούσαν να φτιάξουν από την αρχή, όσα τους έκλεψε η φασιστική συμμορία του Κεμάλ.

Κι από τη γενοκτονία, στον ξεριζωμό. Κι από τον ξεριζωμό, στο νέο μαρτύριο που περίμενε τον Ποντιακό λαό. Οι Πόντιοι που βρέθηκαν στη Ρωσία, λίγα χρόνια αργότερα ήρθαν αντιμέτωποι με τον κόκκινο φασισμό του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος τους εκτόπισε στις στέπες του Ουσμπεκιστάν, του Καζακστάν και της Σιβηρίας.

Ούτε όμως για όσους ήρθαν στη Μητέρα Πατρίδα τα πράγματα ήταν καλά. Οι ντόπιοι τους είδαν ως εχθρούς. Τους αποκαλούσαν «Τούρκους» ή «τουρκόσπορους». Όπως ακριβώς έκαναν και για τους ξεριζωμένους Έλληνες της Πόλης και της Μικράς Ασίας. Πέρασαν αρκετά χρόνια ώσπου ο ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες Ποντιακός λαός να βρει τη θέση που του αρμόζει στην ελληνική κοινωνία. Από τη δεκαετία του 1970, η εχθρική και πολλές φορές ειρωνική αντιμετώπιση των Ελλαδιτών απέναντι στους Πόντιους, έφερε ως αποτέλεσμα τα γνωστά μας «ποντιακά ανέκδοτα» στα οποία οι Πόντιοι παρουσιάζονται ως χαζοί. Ήταν ένας καθρέφτης για την εργατικότητα και τη δυναμική που έφερνε ο Ποντιακός Ελληνικός λαός και που τρόμαζε ανταγωνιστικά τους ντόπιους.

Μόλις το 1994 η ελληνική βουλή αξιώθηκε ν’ αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Αυτήν την (αργοπορημένη) απόφαση, ακολούθησαν στη συνέχεια πολλές ευρωπαϊκές χώρες (Κύπρος, Σουηδία, Αυστρία, Ολλανδία κοκ), ενώ παράλληλα έχει αναγνωριστεί η 19η Μαΐου ως ημέρα Γενοκτονίας των Ποντίων από Πολιτείες των ΗΠΑ (Φλόριντα, Τζώρτζια, Μασαχουσέτη, Πενσυλβάνια, Καλιφόρνια κλπ), από τη Νότιο Αυστραλία, από το Τορόντο αλλά και από άλλες πόλεις της Γης. Ταυτόχρονα, έχει αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS) και άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Ο Ποντιακός λαός, έχει πλέον βρει τη θέση του στην ελληνική κοινωνία. Αναγνωρίζεται ισότιμα, όπως του αρμόζει. Αλλά για να το καταφέρει, πέρασε από πολλά δεινά που στοίχησαν ζωές, ψυχές και περιουσίες.