Η απολογία ενός ψεκασμένου

γράφει ο Αγκιτάτορας

Ο χρόνος δίνει την αίσθηση πια πως ρέει πυκνός ,βασανιστικά αργός και πηκτός σαν μάγμα. Γέμει γεγονότων τα οποία στοιχειώνουν το παρόν με το μόνιμο προσωπείο του πόνου και του φόβου. Τα τέρμινα ,μολονότι μικρές του φυσικού χρόνου υποστάσεις , με συναισθηματικό άχθος είναι έμφορτα κι η χρονική τους υποκειμενική αντίληψη αυξάνει με την ψυχολογική διαστολή που υφίστανται .Ένα μικροσκοπικό σύμπαν γίνονται οι γειτονιές του χρόνου, με στιβαδοστρώσεις από κατακλυσμικές δράσεις κι αντιδράσεις .Η όζουσα σύνθεση του τεκταινομένου αφηγήματος, προανακρούει την ηφαιστειακή έκρηξη επιγενομένων γεγονότων διαπύρου προς όλους περιεχομένου .Οι συγκυρίες συνθέτουν την πορεία μας χωρίς τροχοπέδη. Διανύουμε προτροπάδην τα συγκαιρινά μας ,με ξεσφιγμένο το αρμολόγημα της ιστορικής νουθεσίας : «…όσοι δε βουλήσονται των τε γενομένων το σαφές σκοπείν και των μελλόντων ποτέ αύθις κατά το ανθρώπειον τοιούτων και παραπλησίων έσεσθαι,ωφέλιμα κρίνειν αρκούντως έξει…» (Θουκυδίδης Πελοποννησιακός πόλεμος).Είναι αρκετό να κριθεί η ιστορία ωφέλιμη από εκείνους που σαφή θέλουν να έχουν την εικόνα όσων έγιναν ,για να προβλέψουν πώς με παραπλήσιο τρόπο θα συμβούν τα μέλλοντα. Η μοιραία μάστιγα που ταλανίζει ξανά και ξανά τον άνθρωπο ,όταν στην νουθεσία της ιστορίας δεν εισακούει, είναι η αυτοπαράδοσή του στους ψευδώνυμους καλοθελητάδες της ασύδοτης εξουσίας ,είναι η εκχώρηση της δυνατότητας του αυτοπροσδιορισμού, στους ολίγους .Και τούτοι αλαζονικά εποχούμενοι στα θεσμικά τους οφίτσια εξημερώνουν δια της βαθμιαίας αποταγής της νομιμότητας ,τον φρυαττόμενο της κοινότητας λέοντα. «Ότι έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού»(Γεν. η’ 21) Η παστάς της εξουσίας εξ ορισμού συνεγείρουσα τα πονηρά ένστικτα των θλιβερών θεραπαινίδων της ,εξυφαίνει πλειοδοσία πονηρίας .Κι αυτό δεν συμβαίνει εν κενώ .Είναι η φιλαυτία που σαν καρπός αντιτιθέμενος στο κοινοτικό πνεύμα κι ευκολοσυντήρητος από την πανάρχαια παγίδα της οιήσεως ,πλάθει εικονικούς και σπιθαμιαίους Ανταίους υπερκειμένους αλαζονικά έναντι του σταθερού κοινοτικού εδάφους απ’όπου παραδοσιακά ενδυναμώνονται.Είναι η φυσίωση ενός ελαχίστου διάνου η οποία επέρχεται με το δοξαστικόν της ατομικότητάς του προοίμιον ως παραπλανητική αποκάρωση για της σφαγής του το ακόλουθον δράμα .Ευδοκίμως η εξουσία αρχικά ,καθοδηγεί με παροχές ή με υποσχέσεις παροχών προς την σύγχηση της ταυτότητας των κοινοτικών μελών και προς την βαθμιαία απώλεια ακόμη και της αναμνήσεως της κοινοτικής τους καταγωγής. Ο λόγος της κοινοτικής αντιλήψεως χάνει την πρωτόλεια υφή της αυθεντικότητας κι απορρίπτεται βαθμιαία , υπείκων σε υποσχέσεις πλούτου κι ευωχείας, μακράν του ευφόρου χώματος μιας ισοτίμου για τα μέλη της συλλογικότητας.Κι «η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον και άκαρπος γίνεται» (Ματθ.13,22).Αυτή είναι η τραγική ιστορική στιγμή κατά την οποία ο πολίτης υποβαθμίζεται σε άτομο και η κοινότητα σε λαό.

κοινότητα ενέχει την αλληλεπίδραση των μελών της ,ενώ ο λαός εξατομικεύει τις μονάδες του και τις στεγανοποιεί .Η κοινότητα γονιμοποιεί την πολιτική πράξη με την ισότιμη συμμετοχή απάντων των μελών στην τελική παραγωγή θεσμίων ,αντίθετα ο λαός υποστασιάζει την βούλησή του παραμορφωτικά μέσω εκπροσώπων θολής προαιρέσως οχυρωμένων πίσω από την ατιμωρησία και την θεσμική αδυναμία άμεσης ουσιαστικής και καθολικής ανακλήσεως των εξουσιαστικών προνομίων τους.Στην κοινότητα τα πάντα καθορόνται ως δυνητικώς επιτεύξιμα όμως ορισμένα από αυτά τελικώς επιλέγονται ως θεσμικοί κανόνες ,«πάντα μοι έξεστιν αλλ’ου πάντα συμφέρει»(Προς Κορ.Α΄,12) ,σε αντιδιαστολή με τα εις τον λαό συμβαίνοντα ,όπου οι πολιτικές πράξεις ενδύονται από κάποιο ιδεώδες ,ακόμη κι αυτές που έχουν τον χαρακτήρα του εγκλήματος.Στην κοινότητα ,η γνώση των κοινών αναδεικνύεται σε τίμιον διάδημα του μέλους της και καλλιεργείται με τα παιδευτικά μέσα της φιλοσοφίας και της φιλοκαλίας ,η μεν σκοπούσα δι’ελλόγων κελευσμάτων τον κόσμο να ηνιοχεί έλλογα ,η δε με την μάστιγα του ήθους να κανοναρχεί εις της ψυχής το επιθυμητικόν και άλογον μέρος. Έναντι αυτού του μεγαλειώδους πολιτειακού και ηθικού πλεονεκτήματος, η συστημικώς δια της αποκρύψεως συντηρουμένη προς τον λαό αμάθεια επί της ουσίας των κοινών ,παράγει θρασσύτητα που με τη σειρά της εκδηλούται ως απαίτηση καταδολιεύσεως των θεσμίων προς ίδιον όφελος. Στην κοινότητα ,τα μέλη έχουν την ανάγκη κατά τον Αριστοτέλη ,να κυβερνηθούν και να κυβερνήσουν διότι το ενεργητικόν του εντολέως νομοθέτη και το παθητικόν του εντολοδόχου νομοαποδέκτη δεν αλληλοαναιρούνται αλλά αλληλοπεριχωρούνται ,τουναντίον εις το λαό η δια των εκπροσώπων πολιτική σπέκουλα ,την κρυφή της εξουσιαστικής παστάδας ατζέντα προάγει εν αγνοία του και με απύθμενο το θράσος της υποτιθέμενης αυθεντίας τους ,την φρόνησή τους επιβάλουν ως ορθοτομούσα.

Οι άνθρωποι όταν ιστορικά συμβαίνει να συγκαταλέγονται ως σύνολα εις την κατηγορία του λαού ,τότε η λυδία λίθος των ανατεμνόντων την κοινωνική διαδρομή κι εξέλιξη είναι οι οικονομικές σχέσεις και πράξεις.Τα συμφέροντα πρυτανεύουν εις τον καθορισμό επιλογών και πνέουν ισχυροί οι άνεμοι της απληστίας.Αναδεικνύονται πυραμιδικές οικονομικές τερατογενέσεις με τους ολίγους εξόχως προνομιούχους του πλούτου στην κορυφή και τους κυνηγούς της επιβιώσεως από την άλλη. Ενδιαμέσως δε μια διαστρωμάτωση πολυάριθμη εις την οποία επιβαίνουν οι χρήσιμοι του συστήματος μπαλαντέρ .Η πρακτική των ποικιλωνύμων πολιτικών εκπροσώπων ,οι οποίοι αναγορεύονται σε διαχρονική ελίτ ,συνήθως παρεκβαίνει έναντι των προεκλογικών υποσχετικών της ,οπότε η κάλυψη του χάσματος μεταξύ λόγων και έργων ζεύγνυται με την επιστράτευση υποκριτικώς επικαλουμένων ως λογικών αναγκαιοτήτων και φυσικών συμπερασμάτων τα οποία ωστόσο μέχρι προ τινος χρόνου δεν κατελάμβαναν το προσκήνιο της πολιτικής αιτιάσεως .Λαθροβιούσαν ως πολυνησιακά ταμπού ,ιερά ,ανέγγιχτα κι απαγορευμένα. Η αποβιομηχάνιση ,το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο ,η ανεργία ,η διαφθορά, η ανεπάρκεια της δημόσιας διοικήσεως ,οι μηδενικές ξένες επενδύσεις ,το έλλειμμα ,το δημόσιο χρέος ,η υγειονομική κρίση ,η κλιματική αλλαγή, κατακτούν ξαφνικά διαστάσεις δαιμονικής εργαλειοποιήσεως .Και τότε οι αρχικές εξαγγελίες υποχωρούν ή παραληρούν στα όριά τους ,καθώς οι νόμοι της διεθνούς αγοράς και τα ακόρεστα funds επιβάλλουν νομιμοφανώς πρωτόκολλα απάδοντα με την διακηρυχθείσα κρατική και διεθνή νομιμότητα .Κατισχύουν δοξαστικά και ταυτόχρονα αναδεικνύουν τον πραγματικό αυθέντη κι ένα αμείλικτο ερώτημα να πλανάται : ποιό είναι το ιστορικό στίγμα ;Είναι τούτο το τέλος μιας εποχής συγκαλύψεων και ψευδαισθήσεων ή η αρχή μιας άλλης ωμού κυνισμού;Νέα πρότυπα επιβάλλονται και καινοφανείς συμπεριφορικοί κανόνες κατακλύζουν την καθημερινότητα :δια βίου μάθηση ,ηλεκτρονική διακυβέρνηση ,πράσινη ανάπτυξη ,μετακινήσεις πληθυσμών και πολυπολιτισμός, δικαιωματισμοί, υγειονομικά πρωτόκολλα .Πολλές από τις εκφάνσεις όλων αυτών των μετανεοτερικών κοινωνικών προσκτήσεων, επιβάλλονται με το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο της υποχρεωτικότητας και καθιστούν κάθε άλλη δυνατότητα επιλογής ανέφικτη έως αδύνατη. Κάθε αλλότρια απόπειρα έχει την βέβαιη κατάληξη της φαιδροποιήσεως με την συντεταγμένη εκ του ολοκληρωτικά ελεγχομένου συστήματος αντίδραση και τον εξοστρακισμό του αποπειραθέντος ως απόλιδος. Κι αυτή η δυστοπία σ’ ένα σκοπό προσηλωμένη κατευθύνεται .Να συντηρηθεί στο λαό η ελπίδα της επιστροφής στην κατανάλωση και στην ευωχία.Άρα να αυτοσυντηρηθεί η πολιτική και η οικονομική ελίτ στη νομή των προνομίων της με την παρατεινόμενη του λαού ανοχή .Όμως ποιά ελπίδα εννοείται ως τέτοια ,όταν λειτουργεί ως ενεργειακός καταλύτης στο ασθμαίνον σύστημα και τους φορείς του, ταυτόχρονα όμως και κατά περίεργο τρόπο ,εγείρει αισθήματα φόβου κι ανασφαλείας στους πολλούς αν απολεσθεί η προοπτική της; Αν οπισθόδρομα κινηθεί η συλλογιστική διαλεκτική ,τότε αντιλαμβάνεται το ψευδεπίγραφον του όρου ελπίς ,όπως τεχνηέντως αυτός παρέχεται .Αρκεί να διαπιστωθεί ότι η επίκληση μιας εύρωστης οικονομικά και correct κατά τα λοιπά τάξεως πραγμάτων ,που αποτελεί το γοητευτικό μοντέλο συγκλίσεως των προσπαθειών ,αφενός οι πολλοί το ορέγονται αναμιμνησκόμενοι τα πρότυπα του θνήσκοντος υπερκαταναλωτισμού και της λεγομένης κανονικότητας , αφετέρου οι λίγοι και οι επί της αρχής ευρισκόμενοι, οιστρηλατούν περί αυτού γνωρίζοντας ότι το προηγούμενο αυτό στάδιο παρήλθε ανεπιστρεπτί, έχοντας ωστόσο αφήσει ως παρακαταθήκη στο συλλογικό φαντασιακό ιδεώδες την επαναξίωσή του ως παρακλήτου. Έτσι η αφαίμαξη των εναπομεινάντων περιθωρίων εις την απόλαυση οικονομικών μέσων και κοινωνικής ελευθερίας, παρουσιάζεται από τους λίγους ως μονόδρομος, συντελείται δε ευκολότερα με την οραματική της μελλοντικής πολλαπλασίας αντιπαροχής την οποία διφορούμενα υποτονθορύζει με όρους νεότευκτης πολιτικής ορθότητας. Το βέβαιον είναι πως το περιβάλλον είναι μη φίλιον κι αν κάποια προσδοκία κατά το παρελθόν αποτέθηκε ,στα μεγέθη της πολιτικής ζωής ,πρόσωπα ή κόμματα κυρίως ως αποτύπωση ικανοποιήσεως μιας ανάγκης του ανήκειν ,τώρα πια η υπαρξιακή αγωνία αφαιρεί από τα ξένα αυτά ερείπια τον αναφορικό της χαρακτήρα .Μη φίλιον χαρακτήρα αποκτά και η εκπαίδευση ,όταν από μοχλός κοινωνικοποιήσεως της κοντόθωρης ατομικότητας, μετατρέπεται σε αποθεωτική εικονολαγνεία του εγώ. Αντίθετον της φιλίας επιλεγόμενον ,αποτελεί και η τεχνήεσσα απονομή και ακόλουθη θωπεία συντεχνιακών προνομίων ,τα οποία μεταβαπτίζονται σε λαϊκή κυριαρχία και κατακτούν δυσανάλογη βαρύτητα σε σχέση με το πραγματικό τους μέγεθος. Θηριωδώς πονηρή η προσέγγιση ,προσβλέπει στον προσεταιρισμό χρησίμων επαγγελματικών κατηγοριών δια εκπεμπόμενης πλημμυρίδας νεόκοπης διαφορικής οικειότητας σε σχέση με άλλες ομάδες .Ταυτόχρονα υπερθεματίζει κάποιον μετανεωτερικό εξισωτισμό στα πλαίσια μιας πολύχρωμης, διεθνιστικής σχεδόν απολιτίκ δημοκρατίας.Αναμένει ακολούθως την έκρηξη του κοινωνικού αυτοματισμού. Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή δικτατορίας όταν ο λαός ή ομάδες του ,φαντασιώνονται πως συνεκτείνονται με τους φορείς της εξουσίας. «Υπάρχουν τρία είδη δεσποτών .Ο δεσπότης που τυραννάει το σώμα .Ο δεσπότης που τυραννάει την ψυχή. Ο δεσπότης που τυραννάει και την ψυχή και το σώμα .Ο πρώτος λεγεται πρίγκιπας .Ο δεύτερος πάπας .Ο τρίτος ονομάζεται Λαός ….Ο Λαός εχει καταστρέψει τον εαυτό του με το να μιμείται τους άλλους .Έχει πάρει το σκήπτρο του πρίγκιπα ,πώς θα το χρησιμοποιήσει;Έχει πάρει την τριπλή τιάρα του πάπα ,πώς θα σηκώσει το βάρος της;…Ποιός του δίδαξε τα τερτίπια της τυραννίας;»(Όσκαρ Ουάϊλντ ,Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό ).

Σήμερα δυστυχώς ,ο παγκόσμιος άνθρωπος κατατέμνεται.Η αξιοθαύμαστη εκ φύσεως δυνατότητα του ανθρωπίνου όντος, να αναχθεί, προς το ενιαίον και αιώνιον ,έχει μετατραπεί σε ακόρεστη επιμέλεια να εγκαθιστά μονομανώς την παρουσία του ενώπιον της εγωκεντρικής ύβρεως και της άλογης προσωρινότητας .Αποτείνεται στην όση ψυχή του έχει απομείνει : «ψυχή έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά, αναπαύου φάγε, πίε ,ευφραίνου»(Λουκά,ιβ΄19)Κι αυτό της ασοφίας και της απληστίας είναι το δόκανο.Τότε με της πονηρίας την μαεστρία ,κι εφόσον το υπερφυές του ανθρώπου υποβαθμίστηκε μέσα στην αχλή της ενύλου παραισθησίας του ,εύκολα καταναλώνει πληροφορίες παραπειστικές του κατεστημένου αυτού φρονήματος ,την χαμέρπεια να υπερακοντίζουν. Ο θριαμβικός αλαλαγμός αποδοχής του προσφερομένου υλικού , επάγεται από την προηγηθείσα μεταμόρφωση των ανθρώπων σε άτομα.Το δίκαιον του συστήματος των ατόμων έχει ήδη παραχθεί κι ασμένως εγκαθίσταται με διακηρύξεις ατομικών δικαιωμάτων, με συσπείρωση κάθε πτερόεντος δικαιωματισμού ,με αποτέφρωση παρελθόντων ηθών και εθών ως ιστορικά επιληψίμων ,με το ανίερον της συγκριτικής αναμετρήσεως αξιών. Υγεία έναντι ελευθερίας ,εργασία έναντι αξιοπρεπείας ,επιστήμη έναντι θρησκείας.Το συστημικά δηλούμενο είναι και το προφανές.Το άτομο αναπαύεται με την αυτοθέλητη απόθεση εκτός αυτού ,πάσης διαυγάσεως των φαινομένων. Ενδεχόμενη αντικομφορμιστική οπτική η οποία ρηγματώνει τη συμβατική ανάλυση και αμφισβητεί ευθέως κι αδυσώπητα το συστημικό αφήγημα, αποτειχίζεται υποτιμητικά ως συνομωσιολογία εις τα παροράματα του βιβλίου της παγκόσμιας ευθυκρισίας .Προνομιούχοι και νομείς, διατεθέντων πακτωλών ,για την συντήρηση αυτής της μετανθρώπινης εξελίξεως ,χρήζονται οι χρήσιμοι βαστάζοι ,οι Μη Καθαιρούντες Ουδαμώς το ανατέλον Μόνιμο Καθεστώς Ομοζυγίας των μετανθρώπων.

Στην κοινότητα επιμελώς τιθασεύεται το αμορφοποίητο φρόνημα του καθενός κι αβίαστα τούτος προσχωρεί στην κοινωνική συνύπαρξη ετεροτήτων ,με την θέσμιση νόμων οι οποίοι εδραιώνουν τη φιλία .Και τότε «με την ύπαρξη της φιλίας δεν έχουμε ανάγκη δικαιοσύνης»(Κ.Καστοριάδης) Κι αυτό είναι το θαυμαστό της κοινότητας αποτέλεσμα .Ο πομπός ατομικής δόξης (γνώμης) αγορεύει ως πεπαιδευμένος αγορητής ,ακούει ως ταπεινός ακροατής ,διακρίνει την φαυλότητα την οποία εκ της παιδείας του αναγνωρίζει ,μισεί και εξεμεί.Φιλία δεν είναι η εξ ανάγκης του ιδίου συμφέροντος υποταγή σε κάποιο κώδικα πεποιθήσεων ,ταξικό ,φιλοσοφικό ,ιδεολογικό ή κομματικό. Η τέτοια αντίληψη της φιλίας ,επαναφέρει τους οικονομικούς συσχετισμούς ξανά εις το προσκήνιο.

Οι φίλιες ιδιοτητες του ανθρώπου είναι εγγενείς δυνατότητες εις το είδος του .Η φιλία δεν γίνεται ουραγός κάποιας περί τα κοινά ιδεολογίας.Δεν ενστερνίζεται το όραμα μια κοινωνικής τάξεως ,ακόμη κι αν αυτή πλειοψηφεί ,δεν ζητεί τα εαυτής ,ούτε διεκδικεί την επέκτασή της ως αδιαφιλονικήτου δόγματος ή αδιαμφισβήτητης ηθικής ευθύτητας. « Στην εποχή μας μάθαμε να υποτάσσουμε τη φιλία σ’αυτό που αποκαλούμε πεποιθήσεις. Χρειάζεται όντως μεγάλη ωριμότητα να καταλάβουμε ότι η άποψη την οποία προασπιζόμαστε είναι απλώς ένας ευσεβής πόθος, μια ιστορία αναγκαστικά ατελής, πιθανόν εφήμερη, που μόνο φοβερά στενόμυαλοι την παρουσιάζουν ως βεβαιότητα ή αλήθεια».(Μίλαν Κούντερα,Συνάντηση)Η φιλία είναι ο αιθέρας ο οποίος διαπνέει τις ανθρώπινες σχέσεις ,υπάρχει αφ’εαυτής στον χώρο «του μεταξύ» κι εκδηλώνεται αφού αποσυρθεί οικιοθελώς το του εαυτού εμμονικόν δίκαιον.Η φιλία είναι το οικοσύστημα κοινωνίας σχέσεων ,είναι ο βιοτικός ζωμός εντός του οποίου η εγγενής εν υπνώσει αγαπητική επίνοια, αναθάλπεται και θεριεύει για να εξακτινωθεί ακολούθως εις την ξέρα του κατεστημένου εγωκεντρισμού .Να εκκεντρίσει με την πολύτιμη ποικιλία της το ανθρώπινο είδος και να παράξει νέες μορφές συμβιώσεως και συμπεριφορών .

Πώς όμως πείθεται το δίκαιον του εαυτού να αποσυρθεί ώστε το «μηδείς το εαυτού ζητείτο ,αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α Κορ. 10:24) να γίνει από ευγενές σύνθημα ολόθερμη βιωματική πράξη; «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος»(Πλάτων,Θεαίτητος)Ο κάθε άνθρωπος απηχεί ένα σύμπαν εννοιοδοτήσεων του κόσμου .

Σε στιγμές συστημικής κρίσεως ,τότε που κάποιες μικρές χαραμάδες ανοίγουν πάνω στην μεγαχίμαιρα του εγωισμού ,αναθάλλει το σύνθημα «επιστροφή από το εγώ στο εμείς» καταλαμβάνοντας σημειολογικά την θέση του στις πλατειές λεωφόρους των μαζικών συνάξεων. Ποιά ωστόσο του εγώ στοιχεία απολήγουν αναλλοίωτα στο εμείς και πώς το μίγμα του εμείς αφομοιώνει έως ομογενοποιήσεως το εγώ;Πώς άραγε υπό συνθήκες ευνοϊκές για την συλλογικότητα ,δύνανται να παραχθούν ικανά για την εξακολουθητική της πορεία αποτελέσματα; Πώς η συλλογικότητα κατακτά άπαξ δια παντός το κέντρο του κοινωνικού γίγνεσθαι; Ουδεμία καταλείπει θέσμιση προτύπων πολιτείας εύνομης ,εύτακτης και σφριγώσης ,η αγανάκτηση ταπεινών ατομικών ελατηρίων ,ακόμη κι αν αυτά συναντώνται συγκυριακά στις πλατείες και στις λεωφόρους .Άραγε είναι βέβαιο πως οι κοινές εναντίον του συστήματος ιαχές δεν θα εκτονωθούν, με την βοήθεια κάποιων καλοθελητάδων και δεν θα μετατραπούν σε ψήφο εμπιστοσύνης προς τους ταγούς ,αν κάποιες ανώδυνες για την ευστάθειά τους αντιπαροχές, τεθούν επί του τάπητος της περίφημης δημοσίας διαβουλεύσεως;

Η λαϊκή συστάδα από εύκαμπτη γέλη μεταβαίνει στην ψηφίδωση της κοινότητας όταν το άτομο από πέτρα ασχηματοποίητη λαξευτεί κι επιδέξια αρμολογηθεί ως μοναδικής εκφραστικότητας ,ψηφίδα στον παλιννοστούντα περίτεχνο κοινοτισμό .Η αρετή είναι η σμίλη .Κι η αρετή αποζητιέται όταν εις της ψυχής την ωραιότητα κάποιος μ’επιμέλεια ενδοσκοπήσει και με προσοχή .Αρκεί ελάχιστος ασκητικός εμποτισμός εις της αρετής το πολυτίμητον μύρο ώστε ν’αντιληφθεί ο κι οκαθένας το μέγεθος του ψεύδους το οποίο ζωγραφείται ολόγυρά του.Και τότε η αποκρυπτογράφηση του αρχεγόνου κώδικα εις το πολύτιμο της καρδιάς αποθετήριο συντελείται .Η αρετή τελειούται δια της αρετής και η αλήθεια ανατάσσεται με όρους αντίθετης υπερκοσμικής εντροπίας. Η αρετή προσελκύει τον Θεό που την βία μιας επικλητικής πνοής αναμένει, για να φανερώσει το άρρητο μυστήριο των ενεργειών Του .«Τίποτα δεν είναι ίσο με την αρετή, όχι μόνο επειδή διαφέρει από όλα τα άλλα με ασύγκριτη υπεροχή, αλλά επειδή και τα ανώμαλα πράγματα τα εξομαλύνει και τα άνισα τα εξισώνει. Η αρετή ούτε στη πτώχεια ταπεινώνεται, ούτε στη δουλεία δέχεται ανελεύθερες υπηρεσίες, ούτε όταν λείπει η δόξα ντρέπεται. Αλλά ούτε και στον πλούτο αποθρασύνεται, ούτε στην εξουσία κυριεύεται από έπαρση, αλλά σε όλα αυτά, επιβάλλοντας τη δική της εμπειρία, τα κανονίζει και τα ρυθμίζει, χωρίς να ακολουθεί εκείνα, αλλά μεταπείθοντας εκείνα να ακολουθούν τη δική της τέχνη».Οσίου Ισιδώρου Πηλουσιώτη, Επιστ. ΙΙ, Θ΄ – Ιωσήφ Πρεσβυτέρω, PG 78, 464. Του ιδίου, Επιστ. ΙΙ, ΠΘ΄ – Αλεξάνδρω Ποιητή, PG 78, 532, 533.

Ο προκύπτων ανείκαστος πνευματικός όλβος ,φωτίζει δια της ελλάμψεώς του πως «ο δη Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον αν είη μάλιστα και πολύ μάλλον ή που τις ως φασίν άνθρωπος».(Πλάτων Νόμοι Δ΄)Ο Θεός είναι το βασικό μέτρο των πραγμάτων πολύ περισσότερο από τον άνθρωπο όπως λέγουν μερικοί. Και τότε η ευφροσύνη ραντίζει με δάκρυα μετανοίας την λιμοκτονούσα για ζείδωρο χυμό συνείδηση .Το παλαιό στρεβλό των αισθήσεων κριτήριο, αναλάμπει από τον ροδόστεφο της δικαιοσύνης νοητό ήλιο .Σ’αυτό το φως μέσα ,γνησίως αλλοιώνεται κατά χάριν ,κάθε έρπουσα λόχμη παθών. Εμβαπτίζεται το είναι στο της αγαθότητος πέλαγος και στης φιλανθρωπίας την ανεξιχνίαστη άβυσσο και πληρούται ομοίων χαρακτηριστικών τα οποία αβίαστα και κατά φυσικό τρόπο διασπείρει αδελφικά προς όλους ,άνευ διακρίσεως και ιδιοτελείας.

Οι μέχρι τότε ψυχονοητικές εγγραφές εις τα περί του κόσμου, για πρώτη φορά ελέγχονται ως υπνωτική καταληψία και με την διαγραφή τους αφυπνίζεται η συνείδηση . Το ψυχοσωματικό άπαν δύναται βαθμιαία να αντιληφθεί «…συν πάσιν τοις αγίοις τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος»(Εφεσι.3.18) .Τότε το άτομο μεταποιείται σε άνθρωπο Πένθος την καρδιά του εμπλήσσει ,γι’αυτό που πίστεψε πως ήταν χωρίς στην πραγματικότητα να είναι .Το καινό της ταπεινώσεως φρόνημα , αχνοπροβάλλει , την απόγνωση παρέλκοντας στη συναισθηματική αφάνεια .Τότε πια είναι έτοιμος στης συλλογικότητας το άσπιλο φάσμα να ενταχθεί ως πολίτης.

Ο πολίτης με συνείδηση εδραία επί των προετοιμασμένων εντός του, στοιχείων της φιλαδέλφου κοινωνίας , εισέρχεται πλήρης χαρίτων εις το ιερόν της κοινότητας ταμιείον .Η κατ’αρχήν προσφορά εκεί ,είναι υπέρτατο δικαίωμα και πανήγυρης ,η δε ακόλουθη νομή ,αναγκαίο καθήκον για την ατομική του συντήρηση .Το δεύτερον αποτελεί όρο προϋποθετικό του πρώτου και εις την σκιά της ηθικής ανωτερότητάς του ενασκούμενο, συστέλεται . Διότι όπως η απληστία εξέλειπε ,κατά το στάδιο της προσωπικής προετοιμασίας, ομοίως και η δοτικότητα τώρα πλεονάζει.

«Φθέγμα και φρόνημα ανεμόεν τας αστυνόμους οργάς εδιδάξατο».(Αντιγόνη 353-354,Σοφοκλής)Κάθε πολίτης του κοινού ψηφίδα, με σκέψη γρήγορη ,σαν του ανέμου το αστραπιαίο φύσημα, ριπίζει νυγμούς λυτρωτικούς στο σώμα της κοινότητας .Οι ετερότητες συναρμοσμένες ως μέλη στο ίδιο σώμα, μολονότι διακριτές ,τους αυτούς χυμούς εισδέχονται για την αυτοσυντήρησή τους .Αποθέτουν το ψεύδος κι ενδυόμενοι το αυθεντικόν της ασκητικά κατακτηθείσης πνευματικότητας, αναπλάθουν την οργή σε καλόπιστη διαλεκτική τέχνη ,ανασυνθέτουν την ύβρη της υποχρεωτικότητας των νόμων ,προς την συνύφανση της δικαιοσύνης του Θεού με το δίκαιον της πολιτικής κοινότητας , «…νόμους παρειρών χθονὸς, θεών τ’ένορκον δίκαν»(Αντιγόνη 368-370,Σοφοκλής). Άπαντες ως παρέστιοι εις τα κοινά ο καθένας εις τον άλλον την μεγίστη του υψιπόλιδος ιδιότητα αναγνωρίζει και του ουρανοπολίτη.

Σε τέτοιες συνθήκες η αναζήτηση της αληθείας συντελείται αυθεντικά, οπότε ο κάθε σπαραγμός της εις τα κοινά ,ισοδυναμεί με την πολυπόθητη ελευθερία των μελών των απαρτιζόντων την κοινότητα .Όμως σαν και χαράξει το ελεύθερον στις ψυχές ,κατασπαράσσεται οριστικά η όποια ανόσια φαντασίωση εγωκεντρισμού έχει απομείνει .Αποκαλύπτονται φαντασμαγορικά οι κοινές καταβολές ,οι οποίες γίνονται κοινές αναφορές στην ύπαρξη και τότε το συλλογικό υποκείμενο αποκτά ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορίας .Τότε ακόμη και η αυτοθέλητη πορεία αφανισμού του ,ενέχει το θετικό σπόρο μιας ιερής κοινής κορυφώσεως. «Την δε πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστιν ούτε άλλου των κατοικούντων. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν εν ταύτη και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.»(Κ.Παλαιολογος)

Ο σύγχρονος κόσμος είναι το σπήλαιο του Πλάτωνα,παντού και πάντα ελλοχεύει η παραμόρφωση της πραγματικότητας.Ο μυθολογικός Μώμος για την απομείωση του αριθμού των ανθρώπων πάνω στη γη ,μέσα από απίθανες σχεδιαστικές περιελίξεις και συζεύξεις θεών και ανθρώπων κατέληξε στον Τρωικό πόλεμο.Η μυθολογία θαρρείς πως δάνεισε αρχετυπικά στην ιστορία το περιεχόμενό της.Ο σύγχρονος Μώμος της παγκοσμιοποιήσεως και του νεοταξικού απολύτου ελέγχου της ανθρωπότητας ,απεργαζεται νέα αντίστοιχα δεινά .Ο άνθρωπος μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά ,υπό κοινοτική κάλυψη .Το ρόλο αυτό τον έχουν οι κατά τόπους πατρίδες και τα έθνη-κράτη.Ως αδιάφορο άτομο ευρισκόμενο μέσα στην ανεμοζάλη της παραπληροφορήσεως, αντιμετωπίζει τις αλυσίδες που φορά ως κοσμήσματα,τον χρόνο της ζωής του ως τύχη και μοίρα,τον συνάνθρωπο ως ανόητη υποχρέωση,την ελευθερία ως ανέλεγκτη αυτοπαράδοση σε πάθη,την βιολογική υγεία ως υπερπάν και το θάνατο ως τέρμα.Ο άνθρωπος ως μέλος της κοινότητας γίνεται κόσμημα ,αλυσοδένοντας τα ένστικτα.Καταργεί τις ανόητες υποχρεωτικότητες παλινοστώντας εις την χάριν της διακονίας του κοινού καλού.Τα πάθη μεταποιεί σε αρετές που απελευθερώνουν από τα συμπλέγματα την ευγένια και την αιδημοσύνη. Το πόνο ως έκφανση της βροτείας του φύσεως με βάλσαμον μαλάσσει ,όταν της κοινότητας ο συμπάσχων ολολυγμός ,πνευματική του γίνει βακτηρία .Ο «άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού ,ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθείσει»(Ψαλμ. 102), τον καήμο ελαφρώνει του θανάτου μέσα στων πολλών της κοινότητας, την αυτή αγωνία μερίζοντας.Όμως το σημαντικότερο είναι, πως με την υπέρβαση της ατομικότητάς του και τη πορεία προς την κοινοτική εξανάσταση «ίνα πάντες εν ώσι»(Ιω.17.21), την βεβαιότητα της αθανασίας αποκαλύπτει εις οσμήν ευωδείας πνευματικής «ίνα θεωρώσι την δόξα την εμήν ην έδωκάς μοι»(Ιω.17,24) .

Το άρθρο μας εστάλη μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.