Τι κρύβεται πίσω από αυτό το χάος; Λοιπόν, από τη μία πλευρά, η ύβρις, αλλά και η αποτυχία να γίνει πραγματική μελέτη – και η έλλειψη στρατηγικής πρόνοιας.
Φαίνεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία μεταμορφώνεται – και διευρύνεται, με το άνοιγμα ενός μετώπου Μολδαβίας-Τρανσνίστρα και ενός πολωνικού μετώπου – και βαθαίνει, με τις ΗΠΑ να προετοιμάζονται για έναν μακρύ πόλεμο φθοράς τύπου Ιντλίμπ, σχεδιασμένο να αποδυναμώσει και να εξουδετερώσει τη Ρωσία.
Τα «νέα μέτωπα» είναι τα κλασικά τεχνάσματα για να διασκορπιστεί η αιχμηρή στρατιωτική εστίαση του αντιπάλου, αναγκάζοντας την προσοχή σε αποσπασματικές φωτιές θάμνων που ανάβουν περιμετρικά, οι οποίες απαιτούν δράση – και ίσως την ανάπτυξη στρατευμάτων.
Η πολωνική πρωτοβουλία (που συντονίζεται άμεσα με τις ΗΠΑ), είναι πιο σοβαρή και πιο σκοτεινή. Φαινομενικά, ο στόχος –όπως περιγράφεται από τον επικεφαλής της ρωσικής εξωτερικής υπηρεσίας πληροφοριών (SVR), Σεργκέι Ναρίσκιν- θα ήταν η εγκαθίδρυση στρατιωτικού και πολιτικού ελέγχου από τη Βαρσοβία επί των «ιστορικών εδαφών της» που σήμερα εμπίπτουν στα όρια της Ουκρανίας.
Η Πολωνία θα εισήγαγε τα στρατεύματά της στις δυτικές περιοχές της χώρας υπό την κάλυψη μιας αποστολής για την «προστασία του εδάφους από τη ρωσική επιθετικότητα». Τελικά, αυτό αναμένεται να οδηγήσει σε διχοτόμηση της Ουκρανίας. Οι Πολωνοί θα εγκαθιστούσαν μια φιλική κυβέρνηση στο έδαφος που ελέγχουν.
Αισχρό; Λοιπόν, πολύ πιθανόν ναι. Θυμηθείτε το μοντέλο του Ιντλίμπ. Η Τουρκία (με τον συντονισμό της CIA), εισέβαλε στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας (διεκδικώντας επίσης τα «ιστορικά εδάφη» της), δήθεν για να προστατεύσει τις «δυνάμεις της αντιπολίτευσης» (δηλαδή τους τζιχαντιστές που συνδέονται με τη CIA και την Τουρκία) από το «κακό καθεστώς Άσαντ».
Το Ιντλίμπ έγινε στη συνέχεια ένα ημιαυτόνομο ασφαλές καταφύγιο, υπό τα άγρυπνα μάτια των τουρκικών «παρατηρητηρίων» που είχαν τοποθετηθεί σε όλο το Ιντλίμπ. Οι τζιχαντιστές «εξομαλύνθηκαν» ως πολιτική αντιπολίτευση που αγωνίζεται για τη δημοκρατία, ενώ εκπαιδεύτηκαν και οπλίστηκαν από εξωτερικές δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων για να επιχειρήσουν την ανατροπή του προέδρου Άσαντ.
Είναι αυτό το αμερικανικό σχέδιο για την επόμενη φάση ενός «μακρού πολέμου [κατά της Ρωσίας], που μπορεί να διαρκέσει χρόνια»;
Πολύ πιθανόν.
Σε κάθε περίπτωση, η ΕΕ και οι ΗΠΑ είναι πιθανό να συμφωνήσουν σε έναν προϋπολογισμό ύψους 33 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την Ουκρανία για τους επόμενους πέντε μήνες – δηλαδή μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές του αμερικανικού Κογκρέσου! (ένα χρονοδιάγραμμα που τα λέει όλα) – που έχει ως στόχο να προωθήσει τεράστιες ποσότητες όλο και πιο βαρέων όπλων και άπειρα μετρητά στην Ουκρανία – αν η Ρωσία τους αφήσει (που μπορεί να μην το κάνει, προτιμώντας να καταστρέψει τα όπλα κατά την άφιξή τους).
Αναμφισβήτητα, ο πόλεμος της Δύσης κατά της Ρωσίας έχει εξελιχθεί από έναν αποτυχημένο Οικονομικό Πόλεμο – που δεν προκάλεσε την πρόωρη κατάρρευση του ρουβλίου, ούτε του ρωσικού χρηματοπιστωτικού συστήματος – στον πολύ οικείο κόσμο της τοποθέτησης, χρηματοδότησης και εξοπλισμού ενός αντάρτικου φθοράς.
Ή μήπως όχι; Ίσως παραμένει αλήθεια ότι ο αγώνας για τα οικονομικά/καταναγκαστικά/οικονομικά παραμένει αρχέγονος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια καθόλου ότι τα στρατιωτικά αποτελέσματα είναι ασήμαντα. Δεν είναι. Αλλά μάλλον, είναι επειδή η Δύση έχει παρερμηνεύσει και παρερμηνεύσει τη ρωσική συμπεριφορά της στρατιωτικής της επιχείρησης τόσο άσχημα (προσπαθώντας να την διαβάσει μέσα από τον φακό ενός παρωπίδες ΝΑΤΟ που αντικατοπτρίζει τον δικό τους τρόπο πολέμου), ώστε είναι δυνατή μια κατάφωρη υποτίμηση του κινδύνου καταστροφικής απώλειας της ΕΕ στο οικονομικό πεδίο μάχης.
Εάν οι κίνδυνοι από τον πόλεμο των κυρώσεων παραμένουν δυνητικά τόσο καταστροφικοί, γιατί αγνοούνται από τους ηγέτες της ΕΕ;
Αυτή η υποτίμηση των κινδύνων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, προκύπτει κυρίως από μια ατμόσφαιρα στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες υψηλής ευφορίας για την πορεία της στρατιωτικής σύγκρουσης, καθώς και από τη συγκίνηση της πρόκλησης μιας ταπεινωτικής πολιτισμικής ήττας στον Πούτιν.
Αυτός ο συνδυασμός έχει οδηγήσει σε μια ρόδινη εκτίμηση της «ισορροπίας οικονομικών δυνάμεων» μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης.
Εδώ είναι η ουσία: Αρχικά, η ΕΕ ανέμενε ότι το ρωσικό ρούβλι θα κατέρρεε γρήγορα λόγω της κατάσχεσης των ρωσικών συναλλαγματικών αποθεμάτων από την ΕΕ και τις ΗΠΑ και της επιβολής κυρώσεων στην Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας. Και αυτή η συντριβή του νομίσματος, υποτίθεται, θα έριχνε το ντόμινο για να πέσει σε μια καταιγιστική συντριβή των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Ρωσίας.
Αλλά αυτό δεν συνέβη. Η ΕΕ είχε υπολογίσει αποκλειστικά και μόνο με βάση την εμπειρία της από τη ρωσική χρηματοπιστωτική κρίση του 1998 και από την προσπάθεια των ΗΠΑ να συντρίψουν το ρούβλι το 2014. Η σύντομη απάντηση στο γιατί απέτυχε το σχέδιό τους είναι ότι στο μεταξύ η Ρωσία είχε αντιμετωπίσει την ευπάθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε νομισματικές επιθέσεις.
Σήμερα, το ρωσικό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι σταθερό- το νόμισμά της έχει υπερκαλύψει τις αρχικές πτώσεις- και το εμπορικό της ισοζύγιο έχει εκτοξευθεί ως αποτέλεσμα των σημερινών υψηλότερων τιμών του πετρελαίου και των εμπορευμάτων.
Παραδόξως, η ρωσική οικονομική κατάσταση είναι ισχυρότερη από εκείνη πολλών ευρωπαϊκών οικονομιών.
Φυσικά, η Ρωσία βιώνει πόνο. Ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας δήλωσε την Παρασκευή ότι η Ρωσία ενδέχεται να αντιμετωπίσει πτώση 8-10% του ΑΕΠ φέτος ως αποτέλεσμα των διαταραχών στις γραμμές εφοδιασμού, καθώς τα δυτικά κράτη αποσύρουν τις επιχειρήσεις τους από τη Ρωσία. Και ο πληθωρισμός είναι υψηλός. Έδωσε ένα ποσοστό 10-12% για τον πραγματικό πληθωρισμό (περίπου στα ίδια επίπεδα με εκείνον της Ευρώπης). Αλλά μείωσε επίσης τα επιτόκια – για δεύτερη φορά, προκειμένου να τονώσει τις εγχώριες επενδύσεις.
Μακριά από μια εικόνα επικείμενης οικονομικής κατάρρευσης, περιέγραψε μια εικόνα βραχυπρόθεσμου διαχειρίσιμου πόνου που θα διορθωθεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι το 2024 – παρά τις συνεχιζόμενες αβεβαιότητες.
Αφού η ΕΕ έξυνε τα κεφάλια της σχετικά με το γιατί το αρχικό της σχέδιο συντριβής της οικονομίας είχε αποτύχει, άναψε το φως της λάμπας: Αχ! Η Ρωσία συγκέντρωνε τόσο πολύ συνάλλαγμα από την πώληση πετρελαίου και φυσικού αερίου σε υψηλές τιμές, ώστε οι εισροές συναλλάγματος ανέβαζαν το ρούβλι. Λύση: η ΕΕ πρέπει να σταματήσει να αγοράζει ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Πρέπει να στερήσει από τη Μόσχα το συνάλλαγμα. Τότε το ρούβλι θα αναγκαστεί να κάνει την καθυστερημένη «βουτιά» του.
Πάλι λάθος: Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες εισροές συναλλάγματος «αποστειρώνονται» σε λογαριασμούς της Κεντρικής Τράπεζας, ακριβώς για να μην ανεβάσουν περαιτέρω την αξία του ρουβλίου. Στην ίδια εκδήλωση κατά την οποία η επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας, Elvira Nabiullina, έδωσε την οικονομική της έκθεση, ο Nikolai Patrushev, επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Ρωσίας, εξήγησε ακριβώς γιατί το ρούβλι δεν κατέρρευσε, καθώς και τα μέσα με τα οποία είχε «κυριαρχηθεί».
Αλλά βέβαια, η φον ντερ Λάιεν απαγόρευσε να αναρτώνται στην ΕΕ όλες οι ειδήσεις (και τέτοιες εξηγήσεις) από τη Ρωσία – και, υπό την προσφορά της, η ΕΕ κινείται όλο και πιο κοντά στην απαγόρευση αγοράς πετρελαίου από τη Ρωσία. Η ΕΕ έχει επιστρέψει στον «κλιμακωτό» των κυρώσεων – και φαίνεται να είναι ευχαριστημένη που βρίσκεται εκεί.
Οι εμπειρογνώμονες έχουν προειδοποιήσει ξεκάθαρα ότι η απαγόρευση των ρωσικών «πάντων» προμηνύει «αυλαία» για την Ευρώπη: εκτίναξη του πληθωρισμού, πιθανή ενεργειακή συρρίκνωση, αποβιομηχάνιση, ύφεση – και κοινωνική αναταραχή.
Γιατί η ΕΕ δεν αλλάζει πορεία;
Λοιπόν, εκτός από την ευφορία που απορρέει από την επιδίωξη μιας μεγάλης ιδεολογικής αλλαγής του κόσμου, είναι επειδή οι ηγέτες της ΕΕ έχουν την στρατιωτική πραγματικότητα από πίσω προς τα εμπρός.
Οι δυτικοί ηγέτες ισχυρίζονται ότι το στρατιωτικό χρονοδιάγραμμα της Ρωσίας, η στρατηγική της και ο στόχος της να «ενσωματώσει την Ουκρανία στη Ρωσία», είναι μια πανωλεθρία. Αν το πιστεύετε αυτό, τότε η ανάληψη του οικονομικού ρίσκου για τη «διάσωση της Ουκρανίας» και της φιλελεύθερης «τάξης» μπορεί να κριθεί έγκυρη.
Αν πιστεύατε επίσης ότι ο δυσλειτουργικός στρατός της Ρωσίας θα μπορούσε να «χάσει τον πόλεμο» μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, ή ακόμη και μέσα σε δύο μήνες το πολύ, τότε οι ηγέτες της ΕΕ θα μπορούσαν να κρίνουν ότι η εκτίναξη των τιμών της ενέργειας – ακόμη και ο πληθωρισμός – είναι απλώς ένα παροδικό φαινόμενο. Και ότι μέχρι το τέλος του καλοκαιριού θα επανέλθει η κανονικότητα στις τιμές.
Λοιπόν, η παραδοχή στην οποία βασίζεται αυτή η φανταστική δυτική εκτίμηση βασίζεται σε μια πλήρη παρερμηνεία σχετικά με το πώς μια μικρότερη ρωσική δύναμη θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια «στρατηγική ελιγμών και προσποιήσεων» για να διαμορφώσει ένα πεδίο μάχης στο οποίο μεγαλύτερες ουκρανικές δυνάμεις χειραγωγούνται σε ακινητοποιημένες, σταθερές, αμυντικές θέσεις – και αποκόπτονται από υποστήριξη, ενίσχυση και ανεφοδιασμό.
Το δόγμα του Clausewitz είναι ότι η νίκη επιτυγχάνεται με το να αλέθεις τον στρατό του αντιπάλου σου σε σκόνη (και με το να παρακάμπτεις τις αστικές περιοχές, όπου είναι δυνατόν). Οι ρωσικές δυνάμεις αλέθουν τις σταθερές, περικυκλωμένες θέσεις του κύριου ουκρανικού στρατού στο Ντονμπάς, ακριβώς τώρα. Αυτό θα είναι νίκη; Όχι. Η Ουκρανία φαίνεται να προορίζεται για τον τελικό διαμελισμό της (με ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη να επιδιώκουν μια λίβρα από την πρώην σάρκα της). Θα είναι μια στιγμή γεμάτη με τον κίνδυνο κλιμάκωσης. Θα θεωρηθεί – εκ των υστέρων – πιθανότατα ως ένα κεφάλαιο ενός μακρού πολέμου.
Τι κρύβεται πίσω από αυτό το χάος; Λοιπόν, από τη μία πλευρά, η ύβρις, αλλά επίσης, η αποτυχία να γίνει πραγματική μελέτη – και η έλλειψη στρατηγικής προνοητικότητας. Πολλές λανθασμένες αντιλήψεις οφείλονται στις πιέσεις του πολέμου των πληροφοριών. Οι παράλογοι ισχυρισμοί του info-war, όσο αναληθείς και αν ήταν, δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν επειδή … «Είμαστε σε έναν info-war με τη Ρωσία, έτσι δεν είναι;». Η παρουσίαση μιας εναλλακτικής άποψης είναι «βοήθεια στον ρωσικό «εχθρό» με την παραπληροφόρηση». Πού ήταν αυτοί οι ειδικοί που πραγματικά κατανοούν τη Ρωσία; Εξαιρούνται: Όλες οι λανθασμένες εκτιμήσεις φαίνεται ότι έγιναν από στελέχη του προσωπικού με καθαρή εχθρότητα: Αφοσιωμένοι ακτιβιστές, με επικεφαλής έναν ανώτατο διοικητή που έχει επενδύσει προσωπικά και συναισθηματικά στον αγώνα, επίσης.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Πηγή: Al Mayadeen
Κανένα ζόρι 