Κάθε νότα του, μαγεία! Κάθε σύνθεσή του, απόλυτη αρμονία! Κάθε δουλειά του, συμπαντική έμπνευση! Η απόλυτη πραγμάτωση της μουσικής αρμονίας των σφαιρών, από τον μόνο – ίσως – σύγχρονο άνθρωπο ο οποίος κατανοούσε απόλυτα τον ιερό Πυθαγόρα…

Η μυστηριακή γη της Μαγνησίας, είχε την ευλογία να γεννηθεί εκεί ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στις 29 Μαρτίου του 1943, σε μία εποχή που η χώρα βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Σ’ εκείνα τα πέτρινα χρόνια, γεννήθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να αφήσει το διαχρονικό του στίγμα στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.

Το να αναλύσουμε το έργο του, θέλει πάρα πολύ χρόνο. Αρκεί μία βόλτα στο Wikipedia για να το δει όποιος θέλει επιγραμματικά. Εκεί θα δει κι ένα μεγάλο ανουσιούργημα των άθλιων νεοταξιτών, οι οποίοι, δια χειρός κάποιας τυχάρπαστης Δώρας Στρουμπούκη, είχαν το απύθμενο θράσος να γράψουν ότι ο μέγας Παπαθανασίου πέθανε από… «covid» θέλοντας έτσι να σπιλώσουν τη μνήμη του… Δε θα σταθώ όμως εδώ. Θα ήταν ντροπή για τη μνήμη του να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.

Γι’ αυτούς που απλά παρακολουθούσαν το έργο του, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν ένας ιδιοφυής μουσικός. Για εκείνους όμως που ήξεραν «κάτι παραπάνω», ήταν ένας Μύστης! Κι όχι απλός Μύστης. Ενας Πυθαγόρειος Μύστης!

Μιλώντας με ανθρώπους που τον γνώριζαν, καθώς δυστυχώς δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω ποτέ μου, κατάλαβα ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε όχι απλά να καταλάβει, αλλά να ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ το έργο του ιερού Πυθαγόρα. Κι αυτό ακριβώς ήταν που τον έκανε τη μουσική ιδιοφυΐα που όλοι θαυμάζουμε.

Η αγάπη του για το διάστημα, δεδομένη. Εδώ είναι ώρα να βάλω ένα τραγούδι που πολλοί γνωρίζουμε, αλλά λίγοι ξέρουν ότι είναι δικό του: Albedo 0.39 – Pulsar!

Η αγάπη του για το διάστημα, βασιζόταν ακριβώς στην αγάπη του για τον ιερό Πυθαγόρα. Τον μάγευαν τα ουράνια σώματα. Θα έλεγε κανείς ότι ταξίδευε μαζί τους. Ακουγε τους ψιθύρους τους. Μουρμούριζε μαζί τους το τραγούδι τους. Κι όταν προσγειωνόταν, αυτό το τραγούδι το μετέτρεπε σε νότες οι οποίες χάϊδευαν τα πλήκτρα του και έρχονταν ως γλυκό θυμίαμα στ’ αυτιά μας!

Μυστηριώδης κι «ιδιότροπος» μέχρι το τέλος της ζωής του. Τραβηγμένος από τον κόσμο, έμενε να εκτιμά τη σιωπή και τη γαλήνη. Ελάχιστοι επισκέπτες, σπάνιες εμφανίσεις και ακόμα πιο σπάνιες συνεντεύξεις. Κι άλλωστε, να πει τι; Να τον καταλάβει ποιος; Το πνεύμα του είχε υψωθεί. Δεν είχε το πνεύμα των κοινών θνητών.

Ακόμα κι όταν η NASA του ζήτησε να γράψει τη γνωστή σε όλους μας «Μυθωδία», εκείνος χαμογέλασε κρυφά! Ηταν η ευκαιρία που έψαχνε, να στείλει το δικό του μήνυμα, εκεί που έπρεπε. Κι ενώ όλοι έψαχναν το «κρυφό μήνυμα» στους άθλιους στίχους, το πραγματικό «κρυφό μήνυμα» βρισκόταν στη μουσική. Εκεί που βρίσκεται η αρμονία του σύμπαντος.

Βαγγέλης Παπαθανασίου – Vanessa Mae: «Το πέπλο της Ρωξάνης» (Λεωνίδας)

Εκ μέρους του ιστολογίου και των συνεργατών του, εύχομαι καλό πέρασμα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου! Είθε να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει το σώμα του. Είθε το πνεύμα του, να είναι πάντα ελεύθερο, όπως ήταν όσο ήταν εν ζωή…