γράφει ο Tony Cox
Η εκστρατεία των ΗΠΑ για την οικοδόμηση δημόσιας υποστήριξης για την Ουκρανία θυμίζει την προπαγάνδα που εξύμνησε το σοβιετικό καθεστώς του Στάλιν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Η ξαφνική ερωτική σχέση της Αμερικής με τον Ουκρανό πρόεδρο Βλαντιμίρ Ζελένσκι και τις στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου θυμίζει μια παλιά εκστρατεία εξύψωσης ενός προηγούμενου συμμάχου της γεωπολιτικής συγκυρίας: Τον σοβιετικό δικτάτορα Ιωσήφ Στάλιν.
Ακριβώς όπως και στην εποχή της ακμής του Γεωργιανού ισχυρού άνδρα, το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ και το σύμπλεγμα μέσων ενημέρωσης-ψυχαγωγίας ανταποκρίθηκαν σε μια κρίση στην Ανατολική Ευρώπη παρουσιάζοντας τους προτιμώμενους μαχητές τους ως ηρωικούς φίλους που πρέπει να υποστηριχθούν. Στην πραγματικότητα, ο Ζελένσκι και οι υπερασπιστές της χώρας του έχουν παρουσιαστεί ως μαχητές της ελευθερίας που μάχονται για να σώσουν τη δημοκρατία από τους κακούς επιτιθέμενους – ακόμη και όταν το Κίεβο απαγορεύει τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κλείνει τα μέσα ενημέρωσης και με άλλους τρόπους φιμώνει τους επικριτές του καθεστώτος.
Για παράδειγμα, μέσα όπως το Newsweek και το Associated Press έχουν προβάλλει τον Ζελένσκι ως «προκλητικό ήρωα» και «σύγχρονο Τσόρτσιλ». Η σύγκριση με τον πρώην πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Ουίνστον Τσόρτσιλ δεν ήταν αρκετά λαμπρή για το CNN, το οποίο δήλωσε ότι ο Ζελένσκι είναι ένας «κάθε άλλο παρά ήρωας».
Εξάλλου, υποστήριξε το φιλελεύθερο δίκτυο, ο Τσώρτσιλ ήταν «ιμπεριαλιστής παρά καθαρός οπαδός της δημοκρατίας». Ο Ζελένσκι, παρά το γεγονός ότι προχώρησε σε ενέργειες όπως η σύλληψη του ηγέτη του κύριου κόμματος της αντιπολίτευσης και η απαγόρευση επικριτικών τηλεοπτικών και διαδικτυακών μέσων, προφανώς θεωρείται μεγαλύτερος δημοκράτης από έναν άνθρωπο που έχασε το αξίωμά του, μέσω της κάλπης, λίγο μετά τη μεγαλύτερη νίκη του.
Πριν από οκτώ δεκαετίες, ο Τσόρτσιλ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ αντιμετώπισαν μια παρόμοια πρόκληση προσπαθώντας να ομορφύνουν τη δυτική δημόσια εικόνα του Στάλιν, ενός μισητού εχθρού πριν ο ηγέτης των Ναζί Αδόλφος Χίτλερ παραβιάσει το σύμφωνο μη επίθεσης επιτιθέμενος στη Σοβιετική Ένωση. Όπως έγραψε ο Αμερικανός ιστορικός Άλμπερτ Μάριν στο «A Time of Fear», το βιβλίο του 2021 για τον κόκκινο φόβο πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε σημαντική ανησυχία του κοινού «για την καταπολέμηση ενός μαζικού δολοφόνου με τη βοήθεια ενός άλλου». Το αστείο τότε ήταν ότι η κύρια διαφορά μεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ ήταν το μέγεθος των μουστάκων τους. «Κατά τα άλλα, ήταν τα ίδια ψυχρά τέρατα», δήλωσε ο Marrin.
Όμως οι συμμαχικές δυνάμεις θεώρησαν ότι η υποστήριξη των Σοβιετικών ήταν συμφέρουσα για να διατηρήσουν τις δυνάμεις του Άξονα αναπτυγμένες στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου θα υπέστησαν το 90% των γερμανικών απωλειών, αποφορτίζοντας έτσι τους δικούς τους στρατούς. Ο Λευκός Οίκος χρησιμοποίησε τη νέα μονάδα προπαγάνδας του Γραφείου Πολεμικών Πληροφοριών (OWI) για να βελτιώσει την εικόνα του σοβιετικού καθεστώτος, ενώ παρείχε 11,3 δισεκατομμύρια δολάρια σε πολεμική βοήθεια προς την ΕΣΣΔ, που ισοδυναμεί με σχεδόν 190 δισεκατομμύρια δολάρια σε σημερινά δολάρια.
Όπως και στη σημερινή σύγκρουση, τα μέσα ενημέρωσης έκαναν μεγάλο μέρος της βαριάς δουλειάς. Ο Στάλιν απεικονίστηκε ως «θείος Τζο», έμπιστος σύμμαχος και γενναίος ηγέτης. Εμφανιζόταν στα εξώφυλλα των μεγαλύτερων περιοδικών, μεταξύ των οποίων τρεις φορές στο Time, το οποίο ονόμασε τον Γεωργιανό στρατηγό «Άνθρωπο της Χρονιάς» τον Ιανουάριο του 1943.
Αργότερα την ίδια χρονιά, το περιοδικό Collier’s έκανε ένα εξώφυλλο με τον αμφίβολο ισχυρισμό ότι η ΕΣΣΔ εξελισσόταν «προς κάτι που μοιάζει με τη δική μας και τη δημοκρατία της Μεγάλης Βρετανίας». Αυτό συνέβη μισή δεκαετία μετά τη Μεγάλη Εκκαθάριση, όταν ο Στάλιν εξαφάνισε κάπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους σε μια προσπάθεια να εξαλείψει τις θεωρούμενες πολιτικές απειλές.
Οι New York Times συμφώνησαν, υποστηρίζοντας το 1944 ότι «η μαρξιστική σκέψη στη Σοβιετική Ρωσία είναι παρελθόν. Το καπιταλιστικό σύστημα, που περιγράφεται καλύτερα ως ανταγωνιστικό σύστημα, έχει επιστρέψει».
Το περιοδικό Life προώθησε τη σοβιετική ηγεσία στο παρόν και το παρελθόν, αποκαλώντας μεταξύ άλλων τον Βλαντιμίρ Λένιν «έναν φυσιολογικό, ισορροπημένο άνθρωπο που ήταν αφοσιωμένος στη διάσωση 140 εκατομμυρίων ανθρώπων από μια βίαιη και ανίκανη τυραννία». Αυτός ήταν ένας παράξενα υψηλός έπαινος, δεδομένου ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν αναγνώρισε την ΕΣΣΔ μέχρι σχεδόν μια δεκαετία μετά το θάνατο του Λένιν. Ο Life επαίνεσε επίσης τους Σοβιετικούς πολίτες, αποκαλώντας τους «έναν φοβερό λαό» που «μοιάζουν με τους Αμερικανούς, ντύνονται σαν Αμερικανοί και σκέφτονται σαν Αμερικανοί».
Η βάναυση μυστική αστυνομία του Στάλιν, η NKVD, περιγράφηκε ως «εθνική αστυνομία παρόμοια με το FBI», η δουλειά της οποίας ήταν «να εντοπίζει τους προδότες». Ο Life πρόσθεσε: «Αν οι σοβιετικοί ηγέτες μας λένε κάτι, μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να πιστέψουμε τα λόγια τους».
Η OWI κατέβαλε επίσης προσπάθειες για την προώθηση του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού. Μια προπαγανδιστική αφίσα του 1942 που έδειχνε έναν χαμογελαστό, προφανώς Ρώσο, στρατιώτη είχε τη λεζάντα: «Αυτός ο άνθρωπος είναι φίλος σας. Πολεμάει για την ελευθερία».
Προχωρώντας προς τα εμπρός στο σήμερα, οι έπαινοι για τον στρατό της Ουκρανίας είναι εξίσου διαχυτικοί. Το Πεντάγωνο, για παράδειγμα, έχει εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τις δυνάμεις του Κιέβου που οι ηγέτες του έχουν προτείνει ότι τα κατορθώματά τους θα μελετηθούν από τις μελλοντικές γενιές στρατιωτών. Οι μαχητές της Ουκρανίας «θα μείνουν στη στρατιωτική ιστορία» για την ανθεκτικότητά τους στη μάχη με τον ρωσικό στρατό, δήλωσε τον Απρίλιο ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν.
Ακόμη και σε περιπτώσεις ήττας, όπως η κατάληψη του Σεβεροντόνετσκ από τη Ρωσία τον περασμένο μήνα, το Πεντάγωνο έχει χαιρετίσει τη μαχητική ανδρεία του προσωπικού της Ουκρανίας. Ένας άγνωστος Αμερικανός αξιωματούχος αναφέρθηκε λέγοντας ότι όταν οι ουκρανικές δυνάμεις υποχώρησαν, «επέλεξαν να το κάνουν [αυτό] με δική τους πρωτοβουλία».
Ωστόσο, το σημερινό πορτρέτο των ουκρανικών δυνάμεων έχει απαιτήσει σημαντικό αερογράφο των νεοναζιστικών στοιχείων, τα οποία τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης κάλυπταν πιο ανοιχτά πριν η Ρωσία ξεκινήσει τη στρατιωτική της επίθεση τον Φεβρουάριο. Όπως επεσήμανε το Reuters το 2018, δεκάδες εθελοντικές πολιτοφυλακές στην Ουκρανία χρησιμοποιούν ναζιστικούς συμβολισμούς και στρατολογούν στις τάξεις τους ακόλουθους του Χίτλερ.
Οι ομάδες αυτές έχουν επιτεθεί σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις, κυβερνητικές συνεδριάσεις, μέσα ενημέρωσης, ξένους φοιτητές και μειονότητες, μεταξύ άλλων στόχων, σημειώνει το Reuters. Περίπου 40 Αμερικανοί γερουσιαστές υπέγραψαν το 2019 επιστολή με την οποία ζητούσαν να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις ορισμένες από αυτές τις πολιτοφυλακές, συμπεριλαμβανομένου του Τάγματος Αζόφ.
Αλλά με την Ουκρανία να αποτελεί πλέον αγαπημένη των μέσων ενημέρωσης, στο βαθμό που τα μεγάλα μέσα αναγνωρίζουν τα φασιστικά στοιχεία της χώρας, είναι τυπικό να τα ξεπλένουν. Για παράδειγμα, το NBC News υποστήριξε τον Μάρτιο ότι επειδή ο Ζελένσκι έχει εβραϊκή κληρονομιά και επειδή δεν υπήρξαν «πρόσφατες μαζικές δολοφονίες ή εθνοτικές εκκαθαρίσεις» στο Κίεβο, είναι «παράλογο» να ισχυρίζεται ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν ότι η στρατιωτική επίθεση της Μόσχας έχει εν μέρει σχεδιαστεί για να «αποναζιστικοποιήσει» την πρώην σοβιετική δημοκρατία.
Παρομοίως, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και άλλοι ηγέτες των ΗΠΑ έχουν χλευάσει την άποψη ότι η Ουκρανία έχει πρόβλημα ναζισμού, αναφέροντας συνήθως την εβραϊκότητα του Ζελένσκι ως απόδειξη. «Ο Πούτιν έχει το θράσος να λέει ότι αποναζιστικοποιεί την Ουκρανία», δήλωσε ο Μπάιντεν τον Μάρτιο. «Αυτό το ψέμα δεν είναι απλώς κυνικό, είναι αισχρό».
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι η Ουκρανία ενσωμάτωσε νεοναζιστικές πολιτοφυλακές, συμπεριλαμβανομένου του Τάγματος Αζόφ, στην Εθνική Φρουρά της μετά την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης ηγεσίας της χώρας με πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ το 2014. Αυτοί οι μαχητές έχουν χαιρετιστεί για τον υποτιθέμενο ηρωισμό τους στη μάχη με τις ρωσικές δυνάμεις και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν ενισχύσει την προπαγάνδα του Αζόφ, όπως μια ψευδώς υποστηριζόμενη επίθεση με χημικά όπλα στη Μαριούπολη. Μάλιστα, αμέσως μετά την έναρξη της ρωσικής επίθεσης, το Facebook άλλαξε τους κανόνες του για να επιτρέπει στους χρήστες να επαινούν τους νεοναζί.
Το νέο κύμα απολογητισμού για ανοιχτά φασιστικά στοιχεία -στην Ουκρανία υπάρχουν αγάλματα, ονόματα δρόμων και δημόσιες πορείες που τιμούν τους συνεργάτες των Ναζί της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- ακολουθεί χρόνια πολιτικής ρητορικής των ΗΠΑ που υπερτονίζει τους φόβους για τον νεοναζισμό. Δημοκρατικοί στο Κογκρέσο, συμπεριλαμβανομένων των αντιπροσώπων James Clyburn (Νότια Καρολίνα) και Jerry Nadler (Νέα Υόρκη), παρομοίασαν τον τότε πρόεδρο Donald Trump με τον Χίτλερ.
Πριν από την τρέχουσα κρίση, οι Αμερικανοί γνώριζαν ελάχιστα για την Ουκρανία, η οποία κατατάσσεται σταθερά ως ένα από τα φτωχότερα και πιο διεφθαρμένα έθνη στην Ευρώπη. Όταν η Ουκρανία έγινε μεγάλη είδηση κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2014, η Washington Post διαπίστωσε ότι μόνο ένας στους έξι Αμερικανούς ήταν σε θέση να βρει τη χώρα στο χάρτη. Ο μέσος όρος ήταν 1.800 μίλια μακριά.
Παρ’ όλα αυτά, μόλις τα ρωσικά τανκς πέρασαν τα σύνορα, οι Αμερικανοί αποδέχθηκαν γρήγορα τη νέα αφήγηση για τον Ζελένσκι και την Ουκρανία. Μια δημοσκόπηση του Pew Research Center διαπίστωσε ότι το 72% των Αμερικανών είχε εμπιστοσύνη στον Ζελένσκι ότι «θα κάνει το σωστό στις παγκόσμιες υποθέσεις». Στην πραγματικότητα, ο Ουκρανός πρόεδρος κατατάχθηκε μπροστά από όλους τους άλλους παγκόσμιους ηγέτες στην έρευνα, συμπεριλαμβανομένου του Μπάιντεν με 48%.
Η πώληση στο κοινό του Ζελένσκι και της Ουκρανίας ήταν ζωτικής σημασίας, δεδομένου ότι η βαθιά υπερχρεωμένη κυβέρνηση των ΗΠΑ διοχετεύει βοήθεια ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Κίεβο και ηγείται των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, οι οποίες έχουν συμβάλει στα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού της χώρας τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια. Και αν πιστέψουμε τις προειδοποιήσεις των Ρώσων ηγετών, η εκστρατεία για την προμήθεια όπλων στην Ουκρανία και την τιμωρία της Μόσχας έχει θέσει τους Αμερικανούς και την υπόλοιπη ανθρωπότητα σε κίνδυνο δυνητικού πυρηνικού αφανισμού.
Με το διακύβευμα να είναι τόσο υψηλό, οι επικριτές της πολιτικής του Μπάιντεν για την Ουκρανία έχουν χαρακτηριστεί ως ρωσικά τσιράκια ή προδότες. Οι New York Times και η USA Today, μεταξύ άλλων, απέρριψαν την αντιπολίτευση ως «ακροδεξιά» ρητορική. Τέτοιες φωνές έχουν επαναλάβει τους «παραπλανητικούς ισχυρισμούς» του Κρεμλίνου σχετικά με τον πόλεμο, ανέφεραν οι Times, συμπεριλαμβανομένων «αβάσιμων» ισχυρισμών σχετικά με βιολογικά εργαστήρια που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ στην Ουκρανία.
Το Rolling Stone αποκάλεσε τον παρουσιαστή του Fox News και επικριτή του Μπάιντεν Τάκερ Κάρλσον «συκοφάντη του Πούτιν», ενώ το MSNBC πρότεινε ότι απηχεί τα σημεία συζήτησης της Μόσχας επειδή θέλει οι ΗΠΑ να γίνουν περισσότερο σαν τη Ρωσία, «με παλαιοσυντηρητικές και λευκές εθνικιστικές αρχές».
Το Χόλιγουντ έσπευσε να πηδήξει στο άρμα του «Stand With Ukraine». Οι ηθοποιοί Μπεν Στίλερ και Σον Πεν έφτασαν στο σημείο να επισκεφθούν τον Ζελένσκι στο Κίεβο, με τον πρώτο να λέει στον Ουκρανό πρόεδρο: «Είσαι ο ήρωάς μου». Ο Πεν απείλησε τον Μάρτιο ότι θα μποϊκοτάρει την παράσταση των βραβείων Όσκαρ και θα μυρίσει τα δύο Όσκαρ του αν οι διοργανωτές δεν καλέσουν τον Ζελένσκι να συμμετάσχει στην εκδήλωση.
Όπως αποδείχθηκε, ο Ζελένσκι δεν κατάφερε να εμφανιστεί εξ αποστάσεως, αλλά το πρόγραμμα απονομής των βραβείων στο Λος Άντζελες περιελάμβανε ένα λεπτό σιγής για την Ουκρανία και μια έκκληση για δημόσιες δωρεές. Ο Ουκρανός πρόεδρος έδωσε μια μαγνητοσκοπημένη ομιλία στα βραβεία Grammy τον Απρίλιο.
Ο Ζελένσκι δεν είχε κανένα λόγο να αμφιβάλλει για την υποστήριξη της βιομηχανίας του θεάματος. Είπε στους Ουκρανούς σε ομιλία του τον Μάρτιο: «Όλος ο κόσμος σας θαυμάζει, από τους αστέρες του Χόλιγουντ μέχρι τους πολιτικούς».
Αρκετά μεγάλα στούντιο ανακοίνωσαν τον Μάρτιο ότι για να δείξουν την υποστήριξή τους στην Ουκρανία, σταματούσαν την κυκλοφορία των ταινιών τους στη Ρωσία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η πρεμιέρα μιας blockbuster ταινίας του Γκάι Ρίτσι με τίτλο «Επιχείρηση Τύχη» φέρεται να καθυστέρησε επειδή έπρεπε να αναθεωρηθεί ώστε να αντικατοπτρίζει τον νεοαποκτηθέντα σεβασμό για το Κίεβο. Αποδεικνύεται ότι οι γκάνγκστερς στην ιστορία ταυτοποιήθηκαν ως Ουκρανοί, κάτι που δεν είναι πλέον αποδεκτό.
Το Χόλιγουντ ήταν επίσης βασικός πυλώνας στην εκστρατεία για να πείσει τους Αμερικανούς για τον Στάλιν και τους Σοβιετικούς. Τα στούντιο έσπευσαν να παράγουν φιλοσοβιετικές ταινίες – όπως «Το αγόρι από το Στάλινγκραντ», «Το τραγούδι της Ρωσίας» και «Η Μόσχα αντεπιτίθεται» – σε πολλές περιπτώσεις έλαβαν την έγκριση του OWI για τα σενάριά τους. Στο ‘Days of Glory’, με πρωταγωνιστή τον Gregory Peck ως «Vladimir», οι σοβιετικοί αντάρτες παρουσιάστηκαν ως υπερασπιστές της δημοκρατίας. Το ‘The Battle of Russia’ παρουσίαζε απλούς πολίτες που απεικονίζονταν ως πατριώτες αφοσιωμένοι στους ηγέτες τους, ένα θέμα που ήταν πολύ τραβηγμένο ακόμη και για τον Στάλιν, ο οποίος κάποτε παραδέχτηκε ότι ο σοβιετικός λαός «πολέμησε για την πατρίδα του, όχι για εμάς».
Ο Ρούσβελτ ζήτησε να γυριστεί μια ταινία με τίτλο «Αποστολή στη Μόσχα», η οποία βασιζόταν σε ένα βιβλίο του πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση, Τζόζεφ Ντέιβις. Η ταινία παρουσίαζε τον Στάλιν ως έναν ευγενικό και σοφό ηγέτη με αδυναμία στα παιδιά. Αποκατέστησε τις δίκες της Μόσχας του 1936-1938 – τις οποίες ο Στάλιν χρησιμοποιούσε για την εκκαθάριση των πολιτικών του εχθρών – παρουσιάζοντάς τες ως απαραίτητο βήμα για την αποκάλυψη των προδοτών. Μιλώντας σε κοινό που παρακολούθησε την ταινία στο Σικάγο, ο Davies φέρεται να είπε: «Ο λόγος τιμής της σοβιετικής κυβέρνησης είναι τόσο ασφαλής όσο η Βίβλος».
Ο ουκρανικής καταγωγής σοβιετικός μηχανικός Victor Kravchenko, ο οποίος είχε μετατεθεί στην Ουάσιγκτον στο πλαίσιο του προγράμματος δανεισμού και αργότερα αυτομόλησε, ανατρίχιαζε όταν άκουγε τέτοια ευπιστία καθώς ταξίδευε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο βιβλίο του του 1946, «I Chose Freedom», ο Kravchenko θυμάται: «Χίλιες φορές έπρεπε να ακούω με απογοητευμένη σιωπή, ενώ η σοβιετική δικτατορία έπαιρνε πλήρη αναγνώριση για τα επιτεύγματα του ρωσικού λαού. Η λαβή του Στάλιν στο αμερικανικό μυαλό, συνειδητοποίησα με σοκ, ήταν σχεδόν τόσο σταθερή όσο και η λαβή του στο ρωσικό μυαλό».
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, δεν ήταν πλέον απαραίτητο να προωθηθεί ο θείος Τζο και ο Κόκκινος Στρατός. Οι προσωρινοί σύμμαχοι αποξενώθηκαν γρήγορα μόλις ο Χίτλερ νικήθηκε. Με μια επιτροπή του Κογκρέσου να κυνηγά τους υποτιθέμενους κομμουνιστές ως προδότες και το Χόλιγουντ να αντιμετωπίζει πίεση για να αποδείξει την πατριωτική του πίστη, οι ταινίες που σχετίζονταν με τη Σοβιετική Ένωση είχαν έναν σαφώς πιο σκοτεινό τόνο, όπως αποδεικνύεται από τίτλους όπως «The Red Menace» και «Behind the Iron Curtain».
Μια αμερικανική δημοσκόπηση που διεξήχθη τον Μάρτιο του 1946, μόλις 10 μήνες μετά τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη, έδειξε ότι το 60% των Αμερικανών πίστευε ότι η κυβέρνησή τους ήταν πολύ ήπια στην πολιτική της απέναντι στην ΕΣΣΔ, ενώ μόνο το 3% δήλωσε ότι ήταν πολύ σκληρή. Με διαφορά 65%-25%, οι ερωτηθέντες πίστευαν ότι οι Σοβιετικοί θα πήγαιναν σε πόλεμο για να πάρουν αυτό που ήθελαν. Αργότερα την ίδια χρονιά, μια δημοσκόπηση έδειξε ότι το 62% των Αμερικανών δήλωσε ότι τα αισθήματά τους είχαν γίνει λιγότερο φιλικά προς τη Σοβιετική Ένωση, σε σύγκριση με μόλις 2% που δήλωσε ότι ένιωθε πιο φιλικά.
Οι σχέσεις ΗΠΑ-Ουκρανίας παραμένουν φιλικές, αν και ίσως δεν βρίσκονται πλέον σε φάση μέλιτος. Ορισμένοι παρατηρητές διερωτήθηκαν αν οι δεσμοί είχαν αρχίσει να φθείρονται τον περασμένο μήνα, όταν ο Μπάιντεν δήλωσε ότι ο Ζελένσκι «δεν ήθελε να ακούσει» τις προειδοποιήσεις της Ουάσινγκτον στις αρχές του έτους ότι οι Ρώσοι ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν επίθεση. Ουκρανοί αξιωματούχοι χαρακτήρισαν τον ισχυρισμό «παράλογο». Οι επικριτές του Μπάιντεν, όπως ο οικοδεσπότης του Fox Business Τσαρλς Πέιν και ο οικοδεσπότης του podcast Τζακ Πόσομπιεκ, είπαν ότι ο Ζελένσκι πετάχτηκε «κάτω από το λεωφορείο».
Με τις οικονομικές επιπτώσεις της σύγκρουσης να πολλαπλασιάζονται στο εσωτερικό μέτωπο, η δημόσια υποστήριξη των ΗΠΑ για τη βοήθεια προς την Ουκρανία έχει αρχίσει να φθίνει. Δημοσκόπηση της εταιρείας ερευνών Morning Consult στις αρχές του μήνα έδειξε ότι το 81% των Αμερικανών παρέμενε τουλάχιστον «κάπως» ανήσυχο για τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, από 90% τον Μάρτιο. Λιγότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες (46%) δήλωσαν ότι η κυβέρνησή τους θα πρέπει να επιβάλει κυρώσεις στο ρωσικό πετρέλαιο, ακόμη και αν αυτό προκαλέσει αύξηση των τιμών των καυσίμων, από 55% τον Απρίλιο. Μόνο το 43% των Αμερικανών ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένου του 32% των Ρεπουμπλικάνων, θεωρεί την προστασία της Ουκρανίας ως ευθύνη της Αμερικής, από 50% τον Απρίλιο.
Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση του Μπάιντεν σχεδιάζει να συνεχίσει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία για «μήνες και χρόνια», δήλωσε στους δημοσιογράφους την περασμένη εβδομάδα αξιωματούχος του Πενταγώνου. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν επανέλαβε στα τέλη του περασμένου μήνα ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να υποστηρίξει το Κίεβο για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Δίνουμε στην Ουκρανία την υποστήριξη που χρειάζεται για να υπερασπιστεί τον εαυτό της για όσο καιρό χρειαστεί και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε», δήλωσε.
Τον Μάιο, ο Μπλίνκεν συνέδεσε τους ηρωικούς συμμάχους της Αμερικής του παρελθόντος και του παρόντος: «Όσοι μελετούν το παρελθόν γνωρίζουν ότι ο πρόεδρος Ζελένσκι και ο γενναίος λαός της Ουκρανίας ενσαρκώνουν το πνεύμα εκείνων που επικράτησαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Ο Tony Cox είναι Αμερικανός δημοσιογράφος που έχει γράψει ή επιμεληθεί για το Bloomberg και πολλές μεγάλες καθημερινές εφημερίδες.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
Πηγή: Russia Today (RT)
Κανένα ζόρι 