Το ρολόι έδειχνε 20:20 ενώ το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 1986, όταν ένας ισχυρός σεισμός των 6.2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συντάραξε την Καλαμάτα! Ενας σεισμός που καταχωρήθηκε στην βαθμίδα ΙΧ της κλίμακας Μερκάλι. Δηλαδή: ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΣ!

35 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους εκείνο το τραγικό απόγευμα και πάνω από 300 τραυματίστηκαν σωματικά. Ψυχικά ωστόσο, τραυματίστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων.

Αυτό που τότε δεν ήξεραν οι κάτοικοι της Καλαμάτας ήταν ότι ο Εγκέλαδος ήταν το λιγότερο που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν. Αυτό που επακολούθησε, ήταν πολύ χειρότερο. Κι όχι! Δεν αναφέρομαι στο ιστορικό κέντρο της πόλης που ισοπεδώθηκε, ούτε στις πολυκατοικίες και τα σπίτια που κατέρρευσαν. Ούτε καν στα σπίτια που κρίθηκαν ακατάλληλα προς κατοίκηση.

Αναφέρομαι στην κρατική αδιαφορία που έδειξε το πλέον απάνθρωπο κι εκδικητικό πρόσωπο στους σεισμόπληκτους της Καλαμάτας.

Τους πήραν, τους στοίβαξαν σε κάτι λυόμενα της κακιάς ώρας και τους παράτησαν εκεί να παγώνουν το χειμώνα και να ψήνονται το καλοκαίρι. Κι αυτό το οικτρό μαρτύριο κράτησε για πολλά χρόνια με τους καλαματιανούς να μετατρέπονται σε εξαθλιωμένους πρόσφυγες στην ίδια τους την πόλη.

Το μόνο έγκλημα των σεισμοπαθών της Καλαμάτας ήταν ότι έχασαν την περιουσία τους εξ αιτίας ενός απρόβλεπτου φυσικού φαινομένου. Και το κράτος φρόντισε να τους εκδικηθεί γι’ αυτό, αφού όχι μόνο τους παράτησε να παγώνουν και να ψήνονται μέσα σε άθλια λυόμενα, αλλά δεν έλαβαν ποτέ τις αποζημιώσεις που ΑΚΟΜΑ τους οφείλει το κράτος. Μόνο κάποιοι πολύ τυχεροί, έλαβαν ένα ποσοστό που δεν έφτανε ούτε για τα προς το ζην.

Σήμερα, η Καλαμάτα πενθεί και τιμά τα θύματα εκείνης της τραγικής ημέρας. Και δεν τα τιμά με σκυμμένο το κεφάλι, όπως θα ήθελαν οι κυβερνώντες. Τα τιμά με το κεφάλι ψηλά! Με υπερηφάνεια! Γιατί μόνοι τους οι καλαματιανοί, παρά τον πόνο και τη θλίψη, έσφιξαν τα δόντια, πάλεψαν και αγωνίστηκαν να ξαναφτιάξουν την πόλη τους και τα χωριά τους μόνοι τους, χωρίς την κρατική στήριξη, αφού ο κρατικός μηχανισμός ξέρει μόνο να υπόσχεται και να τάζει. Κι όπως όλοι ξέρουμε, με το τάξιμο δε φτώχυνε κανείς…

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, κι ενώ το κράτος εξακολουθεί ν’ αδιαφορεί και να μη στηρίζει όσους επλήγησαν από τον Εγκέλαδο, η Καλαμάτα έχει σταθεί και πάλι στα πόδια της υπερήφανα. Ενα ιδιαίτερο μνημείο, μία αναμνηστική στήλη, στέκει αγέρωχη να θυμίζει στους παλαιότερους και να διδάσκει στους νεώτερους ότι όταν οι Ελληνες παλεύουν ενωμένοι, είναι ικανοί να κάνουν ένα κράτος να ντρέπεται για την αδιαφορία του.

Ο Εγκέλαδος παραμένει ένα απρόβλεπτο φαινόμενο το οποίο οι ξερόλες «επιστήμονες» δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρουν τρόπο πρόβλεψης. Ειδικά μία χώρα όπως η Ελλάδα που αποτελεί μία σεισμογενή χώρα, η «επιστήμη» θα έπρεπε να δουλεύει με μεγαλύτερους ρυθμούς, προκειμένου να μπορεί να προστατεύει τους πολίτες. Αλλά… οι επιστήμονες προτιμούν να καταβροχθίζουν επιχορηγήσεις από το να βρίσκουν λύσεις.

Ο κρατικός μηχανισμός παραμένει σταθερά αδιάφορος ακόμη και στο θέμα της εκπαίδευσης των πολιτών, μοιράζοντας ενίοτε κάποια διαφημιστικά φυλλάδια, βγάζοντας κάποιο τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σποτάκι για να δικαιολογήσει χρήματα και έχει μία ιστοσελίδα στην πολιτική προστασία η οποία είναι από μέτρια έως απαράδεκτη.

Θα ήθελα μόνο να υπενθυμίσω ότι στην Ελλάδα έχουμε πάνω από 20 χρόνια να νοιώσουμε ισχυρό σεισμό. Μήπως να είμαστε προετοιμασμένοι;