γράφει ο Timur Fomenko, πολιτικός αναλυτής
Το πρωτότυπο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 19 Νοεμβρίου 2022.
Κανένα διπλωματικό μποϊκοτάζ δεν οργανώνεται παρά τους σκληρούς νόμους του Κατάρ για τα ΛΟΑΤΚΙ και τις φερόμενες καταχρήσεις εργαζομένων. Συγκρίνετε και αντιπαραβάλλετε αυτό με την αντιμετώπιση της Κίνας από τη Δύση
Το Παγκόσμιο Κύπελλο της FIFA στο Κατάρ πλησιάζει. Η διοργάνωση είναι αμφιλεγόμενη για πολλούς λόγους, όχι μόνο λόγω της αντίδρασης των δυτικών αθλητικών ομάδων για το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αραβική χώρα.
Το Κατάρ είναι μια εξαιρετικά συντηρητική θρησκευτική κοινωνία. Έχει σκληρούς νόμους που αφορούν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, αλλά ακόμη και πέρα από αυτό, η απόφαση να φιλοξενηθεί το τουρνουά σε μια χώρα τόσο μικρή, τόσο θερμή και χωρίς καμία ποδοσφαιρική παράδοση, ήταν πάντα αμφιλεγόμενη, με τη FIFA να κατηγορείται για διαφθορά.
Αυτές οι περίεργες συνθήκες οδήγησαν τη χώρα να προσπαθήσει να δημιουργήσει μια ποδοσφαιρική υποδομή σε σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που την έχει επίσης κατηγορήσει για χρήση καταναγκαστικής εργασίας για την κατασκευή των γηπέδων του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι μέχρι και 6.500 εργάτες έχουν πεθάνει στο Κατάρ από τότε που κέρδισε το δικαίωμα να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, και θεωρείται ότι πολλοί από αυτούς εργάζονταν στην κατασκευή των εγκαταστάσεων.
Είναι λοιπόν περίεργο που το δυτικό κοινό το αποδοκιμάζει; Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι η έντονη αποδοκιμασία προέρχεται από τη βάση και τις ίδιες τις ομάδες, όχι από τις κυβερνήσεις. Οι ίδιες δυτικές κυβερνήσεις που οργάνωσαν διπλωματικό μποϊκοτάζ των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2022 στο Πεκίνο δεν φαίνεται να έχουν πρόβλημα με το Κατάρ. Το κοινό θέλει μποϊκοτάζ, αλλά οι πολιτικοί όχι.
Πού είναι όλη αυτή η στάση για το θέμα από κορυφαίους Βρετανούς βουλευτές, όπως ο Iain Duncan Smith; Ή ανώτερες πολιτικές προσωπικότητες των ΗΠΑ, όπως η Νάνσι Πελόζι; Οι ίδιοι άνθρωποι που φώναξαν για τη «γενοκτονία» στην αυτόνομη περιοχή Xinjiang της Κίνας και απαίτησαν μποϊκοτάζ, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για το Κατάρ.
Είναι σαν οι αρχές τους να μην εφαρμόζονται με συνέπεια, ή ίσως πιο συγκεκριμένα, σαν αυτοί οι άνθρωποι να μην ενδιαφέρθηκαν ποτέ πραγματικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα εξ αρχής. Γι’ αυτούς, ήταν πάντα ένα πολιτικό παιχνίδι, και η αδιαφορία τους για ένα πολύ πιο αμφιλεγόμενο γεγονός στο Κατάρ διαφαίνεται. Αλλά γιατί;
Το πλούσιο αραβικό κράτος του Κατάρ είναι στρατηγικός εταίρος της Δύσης και μαζικός εξαγωγέας φυσικού αερίου. Οι δυτικές χώρες προσπαθούν να εξασφαλίσουν νέες συμφωνίες με το κράτος εν μέσω της σύγκρουσης στην Ουκρανία ως εναλλακτική λύση έναντι της Ρωσίας.
Ανεξάρτητο από τη Βρετανική Αυτοκρατορία από το 1971, η τεράστια ευημερία του Κατάρ είναι προϊόν μακροχρόνιων πελατειακών σχέσεων της Δύσης, η οποία το θεωρεί κρίσιμο εταίρο για τον περιορισμό του Ιράν. Το μικροσκοπικό Κατάρ στη συνέχεια στηρίζει τα δυτικά στρατηγικά συμφέροντα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, εξυπηρετώντας παρόμοιο σκοπό στη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ομάν. Πουλάνε στη Δύση ενέργεια, η Δύση τους πουλάει όπλα, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για την επιβολή του οράματος της Δύσης για την περιοχή.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Κατάρ παίρνει άφεση αμαρτιών όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στα μάτια των δυτικών κυβερνήσεων, είναι εντάξει για το Κατάρ να έχει μια πολύ ένθερμη ερμηνεία του ισλαμικού νόμου, να κακοποιεί τους μετανάστες εργάτες και να μισεί τους ομοφυλόφιλους, επειδή είναι εταίρος.
Αλλά τα ίδια κριτήρια δεν ισχύουν για την Κίνα. Ενώ το Κατάρ είναι εταίρος, η Κίνα θεωρείται ο μεγαλύτερος αμφισβητίας της πολιτικής τάξης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ένας γεωπολιτικός αντίπαλος. Ως αποτέλεσμα, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» χρησιμοποιούνται ως όπλο εναντίον της Κίνας και το μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων στήθηκε με στόχο να ταπεινωθεί το Πεκίνο και να στερηθεί οποιαδήποτε πολιτική δόξα από τη διοργάνωση.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο θυμός κατά της Κίνας δημιουργήθηκε «από πάνω προς τα κάτω» από κυβερνήσεις που προσπαθούσαν να κατασκευάσουν συναίνεση για ένα μποϊκοτάζ, ενώ ο θυμός κατά του Κατάρ είναι «από κάτω προς τα πάνω», προερχόμενος από άτομα και αθλητικούς παράγοντες, αλλά αγνοημένος από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους.
Δεν θα υπάρξουν κυρώσεις ή ποινές κατά της Ντόχα. Ομοίως, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν χρηματοδοτεί ούτε στοχοποιεί ομάδες που διαφωνούν με την κυβέρνηση του Κατάρ, ούτε διαθέτει στρατό από think tankers και άλλους «ειδικούς» που ασχολούνται με την παραγωγή «μελετών» κατά της χώρας και την άσκηση πίεσης εναντίον της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλη μέρα. Γιατί οι ΗΠΑ δεν απαγορεύουν όλα τα προϊόντα του Κατάρ που ισχυρίζονται ότι «κατασκευάζονται με καταναγκαστική εργασία», όπως έκαναν με το Xinjiang;
Αυτό δείχνει, σε πραγματικό χρόνο, πώς η «βιομηχανία» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρησιμοποιείται και συντονίζεται σύμφωνα με τις γεωπολιτικές ατζέντες. Όσοι ασκούν κριτική στο Κατάρ βρίσκονται μόνοι τους, χωρίς πόρους και χωρίς εκστρατεία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την παραγωγή οργής. Ως εκ τούτου, το μεγαλύτερο συμπέρασμα από αυτό είναι επομένως ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι απλώς ένα παιχνίδι, ένα εργαλείο και ένα όπλο που χρησιμοποιείται από τις δυτικές χώρες για να δικαιωθούν και να νομιμοποιήσουν την επιβολή της θέλησής τους σε άλλες χώρες. Τα πρότυπα που η Δύση δηλώνει ότι υποστηρίζει εφαρμόζονται στην πραγματικότητα ασυνεπώς, καιροσκοπικά και επιλεκτικά. Διαφορετικά, είναι απολύτως ευτυχείς να σιωπούν. Κατάρ καλό, Κίνα κακό.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
RT OP-ED
Κανένα ζόρι 