γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)

---

Ένα νέο έτος ανατέλλει! Το διαστημόπλοιο Γη, ολοκλήρωσε άλλο ένα ταξίδι γύρω από τον ζωοδότη Ήλιο κι ετοιμάζεται για πολλοστή φορά να επαναλάβει το ίδιο ταξίδι. Οι επιβάτες της αλλάζουν συνεχώς. Κάποιοι παλιοί αποβιβάζονται καθώς έρχεται το τέλος του ταξιδιού τους, ενώ νέοι επιβιβάζονται, ξεκινώντας το δικό τους ταξίδι ήδη από τη θερμή – υγρή αγκαλιά της μητρικής τους μήτρας.

Κι αυτή η διαδικασία γίνεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ξανά και ξανά! Κι ενώ θα περίμενε κανείς όλο αυτό να αποτελεί μία βαρετή επανάληψη, χρόνο με το χρόνο ανακαλύπτουμε το πόσο συναρπαστική είναι. Οι νέοι επιβάτες, φέρνουν αλλαγές σε ολόκληρο το ταξιδιωτικό σμάρι αυτού του πλανήτη – διαστημοπλοίου. Αλλαγές σε κοινωνικό, σε πολιτικό, σε οικονομικό, σε τεχνολογικό, σε θρησκευτικό και σε πολιτισμικό επίπεδο.

Σήμερα, αδέλφια μου αγαπημένα, με το Παλαιό (Ιουλιανό) Ημερολόγιο, ο δείκτης δείχνει 01 Ιανουαρίου 2023! Για άλλη μία φορά, η αυτοαπομόνωση που έχω επιλέξει για τον εαυτό μου, μού επέτρεψε να αφήσω το νου μου να πετάξει στον εναέριο χώρο του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Κι ενώ από τη μία (ναι! Το ομολογώ!) το να μη βρίσκομαι αυτές τις ημέρες με τους ανθρώπους που αγαπώ με γεμίζει οδύνη και δάκρυα, από την άλλη όμως μου δίνει την πολύτιμη ευκαιρία της φιλοσοφικής σκέψης και της αυτοκριτικής. Μου δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσω στα λάθη που διέπραξα το έτος που μας πέρασε και να υποσχεθώ στον εαυτό μου να μην τα επαναλάβω.

Μου δίνει όμως την πολύτιμη ευκαιρία ν’ αδράξω τη νοητική μου κοσμοσφαίρα – χρονομηχανή και να ταξιδέψω στην πορεία της Ανθρωπότητας, από το μηδέν στο σήμερα. Κι από το σήμερα στις επιλογές του αύριο. Κι από τις επιλογές του αύριο, πίσω στο σήμερα για τη χάραξη της στρατηγικής που θα μας οδηγήσει στο καλύτερο αύριο που θα αποτελεί την καλύτερη επιλογή για εμάς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κοκ.

Είδα τον Αρχάνθρωπο των Πετραλώνων να αγωνίζεται για την επιβίωσή του, σε μία αφιλόξενη γη, γεμάτη με άγρια θηρία και άγνωστους καρπούς που έπρεπε να τους δοκιμάσει για να δει αν είναι βρώσιμοι. Τον είδα να υποφέρει από πόνους στο στομάχι και στο έντερο όταν έκανε το μοιραίο λάθος να φάει κάτι που δεν ήταν βρώσιμο. Τον είδα όμως να διδάσκει τα παιδιά του να μην κάνουν το ίδιο λάθος με αυτόν. Κι αυτή του η αρχική – πρώτη γνώση, να έχει ταξιδέψει μέχρι σήμερα κι ο σύγχρονος άνθρωπος να μην καταναλώνει εκείνους τους καρπούς και τους βλαστούς που ο μακρυνός μας πρόγονος κάπου εκεί στα Πετράλωνα Χαλκιδικής είχε κάνει το λάθος να καταναλώσει και να υποφέρει εξ αιτίας τους.

Είδα την εξέλιξη της Ανθρωπότητας στο θέμα της τεχνολογίας. Πώς τα πέτρινα κι οστέϊνα εργαλεία έχουν με τον καιρό μετατραπεί σε εργονομικά εργαλεία από περίπλοκα κράματα μετάλλων που ο μακρυνός μας πρόγονος δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Είδα την εξέλιξη της γλώσσας, της επικοινωνίας και της συναναστροφής. Κι όσο κι αν κάποιοι επιμένουν ότι η μεγαλύτερη τεχνολογική ανακάλυψη όλων των εποχών ήταν ο τροχός, διαπιστώνω ότι δεν ήταν. Ήταν η φωτιά! Η φωτιά βοήθησε τον άνθρωπο να επεξεργαστεί το μέταλλο, να ζεσταθεί τις κρύες μέρες και κρύες νύχτες του χειμώνα, να μαγειρέψει την τροφή, να δημιουργήσει τεχνολογία και βαρειά βιομηχανία.

Είδα όμως και κάτι επώδυνο κι οδυνηρό… Είδα πως όσο ο άνθρωπος γινόταν πιο σύγχρονος τεχνολογικά, τόσο εξαρτούσε την ύπαρξή του στην ύλη. Άρχισε ν’ απαρνείται τον συνάνθρωπο και κατέληξε να τον φθονεί ακόμη κι αν εκείνος είχε μία καρφίτσα παραπάνω. Είδα την ανθρωπότητα να κάνει πολέμους για να διεκδικήσει εδάφη και πλούτη. Είδα τους Ιθαγενείς Αμερικανούς (Ινδιάνους) να υπομένουν γενοκτονία από τους αιμοδιψείς αγγλοσάξονες και τους μανιακούς Ίβηρες. Είδα λαούς να πολεμούν μεταξύ τους για ένα σπυρί σιτάρι και μια στάλα νερό. Είδα την Οθωμανική Αυτοκρατορία να ικανοποιεί τη μεγαλομανία της κατακτώντας την Ελλάδα. Είδα όλους τους πολέμους και όλες τις αψιμαχίες μαζεμένες. Τον πόνο και το αίμα που απαιτούσε κάθε φορά η ανάγκη των ολίγων για περισσότερα. Είδα τους ανθρώπους ως θυσιαστήρια σφάγια στο βωμό του Εχθρού της Ανθρωπότητας κι από κάτω οι δουλοπρεπείς υπηρέτες του να χαίρονται για τα δείνα, τις συμφορές και τον αβάσταχτο πόνο που προκαλούσαν στην «αναλώσιμη» ανθρωπότητα. Και μέσα στη χαιρεκακία τους να γεμίζουν υλικό πλούτο.

Για κάποιο λόγο, μου ήρθαν στο μυαλό μου κάποιοι Έλληνες πρόγονοί μας. Εκείνοι που κατά τη διάρκεια του Εθνοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821 κι εκείνοι που κατά τη διάρκεια του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονταν στα χαρακώματα. Άνθρωποι που «γιόρταζαν» όπως μπορούσαν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, είτε ταμπουρωμένοι με τις σφαίρες και τις οβίδες να σφυρίζουν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια τους, είτε τραυματισμένοι σε κάποιο πρόχειρο, ανθυγιεινό και βρώμικο κατάλυμα.

Κι έφτασα στο σήμερα! Στην Ελλάδα όπου βασιλεύουν ταυτόχρονα η εξαθλίωση κι η άκρατη επίδειξη πλούτου.

Από τη μία άνθρωποι άστεγοι που κοιμούνται σε χαρτόκουτα κι άνθρωποι που από καθαρή τύχη έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, αλλά όλοι θεωρούν τους εαυτούς τους εξαιρετικά τυχερούς αν βρεθεί μπροστά τους ένα πιάτο φασολάδα ή ένα πιάτο μακαρόνια «ορφανά». Και στον αντίποδα, απάνθρωπα δίποδα που αδιαφορούν επιδεικτικά για τον πόνο των συνανθρώπων τους και διαφημίζουν με κάθε τρόπο τα πλουσιοπάροχα γεύματα που καταναλώνουν, τις πολυτελείς διακοπές τους και τα σφαχτάρια που γεμίζουν τσίκνα τον αέρα. Τον ίδιο αέρα που αναπνέουν κι εκείνοι που δεν έχουν μια πηρουνιά φαγητό… Η απόλυτη αποκοτιά…

Κι έτσι, ενώ μπαίνουμε πλέον στο 2023, αφήνοντας πίσω μας ένα οδυνηρό 2022, βρισκόμαστε στην ανατολή ενός ακόμη ταξιδιού. Ενός ταξιδιού που μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Όχι όλες ευχάριστες βέβαια. Το ακριβώς αντίθετο. Οι περισσότερες θα είναι οδυνηρές. Πόσο; Από εμάς εξαρτάται.

Βλέπετε, στην αυγή της νέας αυτής χρονιάς, καλούμαστε, όσοι τουλάχιστον έχουμε ακόμη και μισό δράμι μυαλό στο κεφάλι μας, να πάρουμε κάποιες αποφάσεις, οι οποίες θα είναι το ορόσημο για το μέλλον μας και το μέλλον αυτής της Χώρας.

• Θα συνεχίσουμε να είμαστε το ίδιο αδιάφοροι για τον συνάνθρωπο ή θα αλλάξουμε επί τέλους συνήθειες και θα νοιαζόμαστε;
• Θα συνεχίσουμε την εξάρτησή μας από την ύλη, ή θα επιστρέψουμε επί τέλους στην πνευματική μας προκοπή;
• Θα συνεχίσουμε να δίνουμε αξία σε μισαλλόδοξα και κενόδοξα ανθρωπάρια ή θα ενδιαφερθούμε επί τέλους για τη σοφία των προγόνων μας;
• Θα συνεχίσουμε να αγνοούμε το Δημιουργό μας οδηγώντας έτσι τόσο τον εαυτό μας όσο και την ανθρωπότητα στο έρεβος της απώλειας ή θα επιστρέψουμε σε Αυτόν ζητώντας συγχώρεση για τα λάθη μας δίνοντας έτσι την ευκαιρία τόσο σε αυτήν τη Χώρα όσο και στον εαυτό μας να οδηγηθούμε στην οδό της Σωτηρίας;

Είναι η στιγμή για όλους μας, αλλά και για τον καθ’ έναν από εμάς ξεχωριστά, ν’ αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον μας. Διότι αυτή η Χώρα, θα έχει το μέλλον που ΕΜΕΙΣ θα της δώσουμε.

Μία παλιά ινδιάνικη παροιμία λέει:

Τη γη, δεν την κληρονομούμε στα παιδιά μας. Την έχουμε δανειστεί από αυτά κι είναι χρέος μας να τους την επιστρέψουμε σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που την παραλάβαμε…

Εις έτη πολλά κι ευλογημένα! Ευλογημένο το Νέο Έτος που ανατέλλει! Είθε να αποκτήσουμε σύνεση και σοφία τέτοιες που θα οδηγήσουν την Ελλάδα μας και πάλι σε έτη δόξας, λαμπρότητος και αιγλης. Είθε τη νέα αυτή χρονιά, να απολαύσουμε όσα στερηθήκαμε τις προηγούμενες! Είθε να επιστρέψουμε στην πίστη μας στο Δημιουργό μας κι από σήμερα να βάλουμε τα θεμέλια για μία νέα Πατρίδα κι ένα νέο Έθνος, απαλλαγμένα από τα στίγματα που μας οδήγησαν εδώ…

Αμήν!

Γένοιτο!