γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)

---

Μετά το φιάσκο των αυξήσεων στις συντάξεις, είδαμε και μία άσπρη μέρα. Όχι βέβαια από το κυβερνητικό επιτελείο του οποίου το αγαπημένο χρώμα είναι το μαύρο, αλλά από τον καιρό. Και κάπως έτσι, θυμηθήκαμε τη γλαφυρή περιγραφή του γνωστού μας τροβαδούρου Τολη Βοσκόπουλου:

Θέλω να πέφτει χιόνι όταν ξανάρθεις
κι εγώ να ’χω πλαγιάσει από νωρίς,
ν’ ανοίξεις και προτού το φως ν’ ανάψεις
να τρέξεις στο κρεβάτι να με βρεις.

Να κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα
σαν να ’ναι η τελευταία μας φορά,
ατέλειωτο ταξίδι πηγαινέλα
στου πόθου τα γαλάζια τα νερά.

Ε, κάπως έτσι σκέφτηκαν και τα γνωστά ξεφτέρια και «βάφτισαν» το κύμα κακοκαιρίας «Μπάρμπαρα»… Τους κρατάω βέβαια μια μικρή κακία που δε με κάλεσαν στα βαφτίσια, αλλά επειδή οσμίζομαι δάχτυλο Βορίδη σ’ αυτήν την παράλειψη, αντιπαρέρχομαι.

Άλλωστε αυτή η αμερικανιά του να «βαφτίζουμε» καλά και ντε τα καιρικά φαινόμενα, με ξεπερνάει. Δηλαδή, αν δεν ονομάσουμε την κακοκαιρία θα γίνει χειρότερη ή καλύτερη;

Από την άλλη, είναι κι αυτή η μανία με τα γυναικεία ονόματα… Δε λέω, έχουν βγάλει και αντρικά ονόματα, αλλά το γυναικείο έχει άλλη χάρη βρε παιδί μου. Σου θυμίζει τι συμβαίνει όταν μια γυναίκα βρίσκεται στην εμμηνόπαυση ή έχει περίοδο. Κι εκεί είναι που τρομάζεις περισσότερο. Πού να τολμήσεις να ξεμυτίσεις; Σκέφτεσαι ότι η Μπάρμπαρα «έχει τα ρούχα της» και δεν είναι να παίζεις με τέτοια πράγματα.

Τα αντρικά ονόματα έχουν άλλη χάρη στην κακοκαιρία. Αρχίζεις και κάνεις συνειρμούς. Λες: «Η κακοκαιρία είναι γένους θηλυκού, την ονόμασαν με όνομα αντρικό (π.χ. Ορέστης – βλ. 22/10/2018) άρα είναι ομοφυλόφιλος». Και σου προκύπτει μια κακιασμένη λούγκρα, να φυλάς τα οπίσθιά σου με ζώνη αγνότητας. Κι ακούς τον τύπο από το διπλανό διαμέρισμα να σου λέει: «Μας γ@μησε ο <<Ορέστης>>»… Κοιτάς το λουκέτο στη ζώνη αγνότητας και κάνεις ευλαβικά το σταυρό σου για την προνοητικότητά σου… Μακρυά από τον κ@λο σου κι όπου θέλει ας πάει…

Κάθεσαι μετά να δεις ειδήσεις. Κι η «Μπάρμπαρα», που περνάει εμμηνόπαυση όπως είπαμε, χιονίζει στην Αθήνα! Κι ακούς ότι έκλεισαν σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες! Και πάνω που φαντάζεσαι χιονόλοφους του μισού μέτρου, σου σκάει η εικόνα με μισό πόντο χιόνι στο κέντρο της Αθήνας και τους Αθηναίους τρομοκρατημένους να φωνάζουν ότι αποκλείστηκαν…

Το γ@μ@ς μετά κύριε πρόεδρε, ή δεν το γ@μ@ς;

Εν τω μεταξύ, πολλοί από αυτούς που γκρινιάζουν ότι αποκλείστηκαν, είναι οι ίδιοι που μόλις μυριστούν χιόνι, τρέχουν στην Πάρνηθα για χιονοπόλεμο, ή στον Παρνασσό για σκι (και μετά apres ski, κι αν κάτσει, γιατί όχι κι ένα… ξεσκί…). Οι ίδιοι που κατεβαίνουν περήφανα από τα Δερβενοχώρια μοστράροντας ως τρόπαιο πολέμου έναν κακοφτιαγμένο (wanna be) χιονάνθρωπο στο καπό του αυτοκινήτου τους, έχοντας ένα ηλίθιο χαμόγελο πετυχεσιάς στην παγωμένη τους μούρη. Κάτι μεταξύ Joker και Τζιμ Κάρεϊ στο «Ηλίθιος και πανηλίθιος»….

Κι ενώ στην Αθήνα με μισό πόντο χιόνι μπαίνει πανδημικό lockdown, σε κάτι ξεχασμένα μέρη της ελληνικής υπαίθρου που συχνάζουν λύκοι, αρκούδες, γαλιάντρες και τσακάλια και που το χιόνι φτάνει στο μηρό, βλέπεις παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο σα να μη συμβαίνει τίποτα. Εκεί κανείς κρατικός μηχανισμός δε νοιάζεται.

Το βούτυρο βλέπετε είναι ενδημικό αθηναϊκό προϊόν με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης… Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Και φυσικά, καθώς η «Μπάρμπαρα» βρίσκεται στην εμμηνόπαυση, οι ιθύνοντες βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν για «ακραία καιρικά φαινόμενα» προκειμένου να δικαιολογήσουν την έμφυτη ανικανότητα κι αδιαφορία που τους διακατέχει στην αντιμετώπιση της κακοκαιρίας…

Αλλά να μου πείτε, με μία ψιχάλα χρειάζεται υποβρύχιο για να διασχίσει κάποιος τη Μιχαλακοπούλου ή τη Μεσογείων. Δεν είναι Τσιμισκή που με ένα ζευγάρι γαλότσες καθάρισες…

Άει μωρή Μπάρμπαρα από ‘δω και πάρε μαζί σου και 300 ρεμάλια δώρο, μπας και σοβαρευτεί αυτή η Χώρα…