Υπάλληλος! Μία έννοια που έχει υποβαθμιστεί στη λογική της σκλαβοποίησης της ανθρωπότητας…

Από μικρά παιδιά, μας μαθαίνουν πώς να είμαστε υπάλληλοι! Καλοί υπάλληλοι! Υπάκουοι υπάλληλοι…

Μας το μαθαίνουν στο σπίτι, γιατί έτσι το έμαθαν κι εκείνοι. Μας το μαθαίνουν στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο. Μας το μαθαίνουν στο Πανεπιστήμιο! Όλα κλίνουν σε ένα πράγμα: στο να είμαστε καλοί κι υπάκουοι υπάλληλοι. Να μη φέρνουμε αντιρρήσεις! Ακόμα κι αν αυτές είναι βάσιμες κι εύλογες. Αντιρρήσεις κι απορίες που αναιρούν εντολές, απαγορεύονται.

Ακόμα κι αν έχεις δική σου εργασία ή επιχείρηση, πάλι υπάλληλος είσαι. Είσαι υπάλληλος της εταιρείας ύδρευσης, της εταιρείας τηλεφωνίας, της εταιρείας ηλεκτροδότησης, της εφορίας, του ΙΚΑ ή του ΤΕΒΕ… Δουλεύεις για να πληρώνεις. Και στο τέλος της ημέρας, διαπιστώνεις ότι από τα 20 φράγκα που θα πάρεις, τα 18 θα τα έχεις δώσει στο ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, στον ασφαλιστικό φορέα και την εφορία. Κι αν έχεις και κανένα δάνειο, τότε από τα 20 φράγκα, σου μένουν τα 0,03 για να ζήσεις. Να ταΐσεις την οικογένειά σου. Να επιβιώσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι οι σημερινές κυβερνήσεις απαιτούν από τα 20 φράγκα που παίρνεις, να τους δίνεις 30! Έτσι! Νταβατζιλίκι! Γιατί απλά, δε θέλουν να ζεις. Δε θέλουν να επιβιώσεις. Ειδικά από τη στιγμή που σταματάς να είσαι παραγωγικός και μπαίνεις στη σύνταξη. Τότε, απαγορεύεται να ζεις. Και τη δουλειά της δολοφονίας σου, την αναλαμβάνουν οι φαρμακοβιομηχανίες.

Τα χρόνια που περνάς στη δουλειά, αφήνουν πάντα κουσούρια. Αφήνουν προβλήματα υγείας. Όποια δουλειά και να κάνεις, θα σου αφήσει κουσούρια. Αυτά τα κουσούρια, μεγαλώνουν όσο μεγαλώνει και η ηλικία. Κι από κουσούρια, γίνονται ασθένειες. Και οι γιατροί (εκπαιδευμένα σκυλάκια των καρτέλ των φαρμακευτικών από το Πανεπιστήμιο), σε μπουκώνουν με φάρμακα. Χημικές ουσίες που ποτέ δε θεραπεύουν. Απλώς καλύπτουν τα συμπτώματα. Διότι εάν ένα φάρμακο θεραπεύσει, οι φαρμακοβιομηχανίες θα έρθουν αντιμέτωπες με πρόβλημα επιβιώσεις. Όταν θεραπεύονται ασθενείς, τότε δεν έχουν ανάγκη φαρμάκου. Ο υγιής δε χρειάζεται φάρμακα.

Και κάπως έτσι οι (εκπαιδευμένοι από τις φαρμακοβιομηχανίες) γιατροί, σε μπουκώνουν με χημικές ουσίες (φάρμακα) που καλύπτουν τα συμπτώματα μίας ασθένειας και ποτέ δεν τη θεραπεύουν. Κι όχι μόνο δεν τη θεραπεύουν, αλλά δημιουργούν κι άλλες. Μια ματιά στις παρενέργειες του κάθε «φαρμακευτικού» σκευάσματος, αρκεί να σε πείσει ότι πιο πολύ κακό κάνουν τα «φάρμακα», παρά καλό.

Ξεφύγαμε όμως από το θέμα μας που είναι οι υπάλληλοι. Με επαναφέρω στην τάξη…

Οι υπάλληλοι, είναι πλέον σκλάβοι. Ποτέ δεν ανταμείβονται ισότιμα των υπηρεσιών που προσφέρουν. Εν τάξει! Δεν αναφέρομαι στους παρασιτικούς κηφήνες που «φορτώνουν» στους συναδέλφους τους τα εργασιακά βάρη για να ρεμπελιάζουν ατελείωτα. Ούτε στους «εργατοπατέρες» που παίρνουν ένα σκασμό λεφτά για να μη δουλεύουν και να παριστάνουν τους «επαναστάτες». Αυτοί αμείβονται παραπάνω απ’ όσο αξίζουν.

Αναφέρομαι στον εργατικό κι ευσυνείδητο υπάλληλο, που εργάζεται μοχθώντας. Είτε είναι στο γραφείο, είτε στο δρόμο, είτε στην οικοδομή, είτε στον ταρσανά, είτε στο συνεργείο, είτε στο πλοίο, είτε στο αεροπλάνο, είτε οπουδήποτε.

Αυτός ο υπάλληλος που ιδρώνει για ένα κομμάτι ψωμί. Ένα ξεροκόμματο που του πετούν κάθε μήνα φιλάργυρα αφεντικά. Αυτός που τώρα απειλείται να χάσει αυτό το κομμάτι ξεροκόμματο που με τόση απαξίωση του πετάνε στα μούτρα. Αυτός που τώρα του λένε πως αν θέλει να συνεχίσει να ταπεινώνεται γι’ αυτό το ρημάδι το ξεροκόμματο, θα πρέπει να εμβολιαστεί με ένα πειραματικό φάρμακο. Αυτός που του λένε πως για να συνεχίσει να επιβιώνει, θα πρέπει να βάλει δηλητήριο στο σώμα του.

Και μην έχετε καμιά αμφιβολία πώς εκείνοι που εθελοντικά έσπευσαν να εμβολιαστούν, κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι οι κηφήνες! Εκείνοι οι υπάλληλοι που όντας βολεμένοι, άρπαξαν την ευκαιρία να κοιτάξουν «αφ’ υψηλού» τους υπολοίπους για μία ακόμη φορά.

Ναι! Υπάρχουν κι εκείνοι που η τρομοκρατία των κατεχόντων την εξουσία και των ΜΜΕ, τους τρόμαξε και έσπευσαν. Αλλά αυτοί, δεν κομπάζουν. Δεν απαιτούν από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Κρατάνε όση αξιοπρέπεια τους έχει μείνει και συνεχίζουν την όποια καθημερινότητά τους, όπως μπορούν. Αντίθετα, οι κηφήνες είναι εκείνοι που απαιτούν από τους άλλους να κάνουν ό,τι έκαναν κι αυτοί. Αυτοί που είναι οι πολύτιμοι ηλίθιοι σύμμαχοι των κατεχόντων την εξουσία και που αισθάνονται υπερήφανοι που την υπηρετούν ως πιστοί λακέδες.

Οι υπόλοιποι, είναι αιχμάλωτοι της ασυδοσίας των φαρμακοβιομηχανιών, των κατεχόντων την κυβέρνηση, των λακέδων και των κηφηνών. Πιέζονται από παντού. Αδίστακτα! Αλύπητα!

Για ένα κομμάτι ψωμί, θα πρέπει να δώσουν πολλά. Δε φτάνει μόνο η δουλειά! Θα πρέπει να παραδώσουν και την ψυχή τους… Κι αυτό τους πονάει περισσότερο απ’ όλα!

Για ένα κομμάτι ψωμί, τους ζητάνε να προδώσουν τις αξίες τους, τα ιδανικά τους, τα πιστεύω τους.

Για ένα κομμάτι ψωμί, τους εκβιάζουν να παραδώσουν την ψυχή τους…

Κι όσο κι αν θέλουν να πουν «ΟΧΙ», δεν είναι εύκολο. Οι περισσότεροι βρίσκονται ήδη με τη θηλιά στο λαιμό. Άλλοι έχουν οικογένειες, άλλοι είναι μόνοι με παιδιά, άλλοι έχουν χρέη… Έχουν πολλά να σκεφτούν.

Πώς να πουν «ΟΧΙ» όταν τους κυνηγάνε τράπεζες, εφορίες, ΔΕΚΩ…;

Πώς να πουν «ΟΧΙ» όταν θα πρέπει να ταΐσουν τα παιδιά τους…;

Πώς να πουν «ΟΧΙ» όταν θα πρέπει να ζήσουν την οικογένειά τους…;

Με την απειλή της απόλυσης ή της άνευ αποδοχών αναστολής στον κρόταφο, σαν ψυχρό περίστροφο, οδηγούνται στη σφαγή από τους κατέχοντες την εξουσία αλλά και από τους άψυχους κι απάνθρωπους επιχειρηματίες.

Κι αυτοί, οι δεύτεροι, οι επιχειρηματίες, είναι η πλέμπα της ανθρωπότητος. Τα βρωμερά απάνθρωπα κατακάθια που εκβιάζουν ευσυνείδητους υπαλλήλους, χωρίς καμία ανθρωπιά. Γιατί το μόνο που σκέφτονται είναι το κέρδος. Όχι ο άνθρωπος. Δε δίνουν δεκάρα αν ζήσει ή αν αρρωστήσει ή αν πεθάνει ο υπάλληλος. Γι’ αυτούς, οι υπάλληλοι είναι αναλώσιμοι. Δεν έχουν καμία αξία. Σκατόψυχοι και μικροπρεπείς, που δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις επιθυμίες και τις ανάγκες των υπαλλήλων τους. Αιμοβόρα ανθυποκτήνη, γεμάτα ατελείωτα κόμπλεξ και ψυχολογικά προβλήματα που αγγίζουν τη σχιζοφρένεια.

Και μη σας φαίνεται παράλογο. Μόνο ένας σχιζοφρενής θα είχε το θράσος να εκβιάσει στυγνά τον υπάλληλο που έχει στην εκδούλευσή του και που με την εργασία του του φέρνει κέρδη. Μόνο ένας σχιζοφρενής θα αδιαφορούσε για την ψυχολογία των υπαλλήλων του. Μόνο ένας σχιζοφρενής θα ενδιαφερόταν για το κέρδος και όχι για τον υπάλληλο. Μόνο ένας σχιζοφρενής θα ένοιωθε τόση (ηδονική θα έλεγα) ικανοποίηση που με τον απάνθρωπο εκβιασμό του θα κατάφερνε να κάνει έναν υπάλληλο να εμβολιαστεί.

Τέτοιοι επιχειρηματίες, κάνουν και τον Dillinger, τον Jack τον Αντεροβγάλτη, τον Lucky Luciano, τον Pablo Escobar και πολλούς ακόμα φοβερούς εγκληματίες να μοιάζουν με χαρούμενα παιδάκια του παιδικού σταθμού.

Κι υπάλληλοι να είναι αναγκασμένοι να παίξουν ρώσικη ρουλέτα τη ζωή τους και την επιβίωσή τους, γι’ αυτά τ’ απάνθρωπα κτήνη που με απαξίωση τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί…

Σ’ αυτά τα δίποδα ανθυποκτήνη, αξίζει η χειρότερη τιμωρία: να στερηθούν αυτό που λατρεύουν σα θεό: το χρήμα… Να υποφέρουν για την απανθρωπιά τους…

Πόσο προφητικό το τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα…

Στίχοι:

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δε φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ’ αυτήν μέρα νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες «μα τι τρέχει;»
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ’ το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα ‘χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα ‘χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά…