Η πληρέστερη ανάλυση για το τι προηγήθηκε, τι συμβαίνει και τι θα ακολουθήσει στην Ουκρανία

Ένα tweet του κορυφαίου Αμερικανού σκηνοθέτη και ερευνητή Oliver Stone, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Και όμως, δεν πρόκειται για δικό του άρθρο, αλλά για έρευνα πρώην στελέχους των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος μάλιστα υπηρέτησε σε νευραλγική θέση στον ΟΗΕ και έχει εκπαιδευτεί από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες.

Λόγω θέσης, παρακολούθησε στενά την κρίση στην Ουκρανία από την αρχή. Κυρίως όμως, για λογαριασμό του ΝΑΤΟ εκπόνησε έρευνα για τον εκσυγχρονισμό του ουκρανικού στρατού. Με αποτέλεσμα, να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις καταστάσεις.

Πρόκειται για τον Ελβετό Jacques Baud και την έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Γαλλικό Κέντρο Έρευνας του Παρισιού.

Να σημειωθεί ότι ο Όλιβερ Στόουν είχε ασχοληθεί διεξοδικά με τα γεγονότα στην Ουκρανία, γυρνώντας ένα ντοκιμαντέρ του 2018 το οποίο προκάλεσε μεγάλες συζητήσεις. Η Δύση όμως το υποτίμησε και σήμερα προσπαθεί να το εξαφανίσει.

Η συγκεκριμένη έρευνα δίνει απαντήσεις σε πάρα πολλά θέματα, εξηγώντας τόσο τα γεγονότα που οδήγησαν στην ρωσική εισβολή, όσο και στο τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία καθώς και μία εκτίμηση για την κατάληξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Ο συγγραφέας φαίνεται να είναι αμερόληπτος, αν και πολλά από αυτά που γράφει δεν θα αρέσουν στις ΗΠΑ, πιθανότατα και στη Ρωσία.

Η στρατιωτική κατάσταση στην Ουκρανία

Γράφει και αναλύει ο Jacques Baud

Μέρος Α’ – Τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο

Για χρόνια, από το Μάλι μέχρι το Αφγανιστάν, εργάστηκα για την ειρήνη και ρισκάρω τη ζωή μου γι’ αυτήν. Επομένως, δεν είναι ζήτημα αιτιολόγησης του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά κατανόησης του τι μας οδήγησε σε αυτόν.

Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τις ρίζες της ουκρανικής σύγκρουσης. Ξεκινά με αυτούς που τα τελευταία οκτώ χρόνια μιλούν για «αποσχιστές» ή «ανεξάρτητους» από το Ντονμπάς. Αυτή είναι μια εσφαλμένη ονομασία. Τα δημοψηφίσματα που διενήργησαν οι δύο αυτοαποκαλούμενες Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ τον Μάιο του 2014, δεν ήταν δημοψηφίσματα «ανεξαρτησίας» (независимость), όπως ισχυρίστηκαν ορισμένοι αδίστακτοι δημοσιογράφοι, αλλά δημοψηφίσματα «αυτοδιάθεσης» ή «αυτονομίας» (самостоятельность). ). Ο χαρακτηρισμός “φιλορώσος” υποδηλώνει ότι η Ρωσία ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη σύγκρουση, κάτι που δεν συνέβη, και ο όρος “Ρωσόφωνοι” θα ήταν πιο ειλικρινής. Επιπλέον, αυτά τα δημοψηφίσματα διεξήχθησαν ενάντια στις συμβουλές του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι Δημοκρατίες δεν επιδίωκαν να διαχωριστούν από την Ουκρανία, αλλά να αποκτήσουν ένα καθεστώς αυτονομίας, που τους εγγυάται τη χρήση της ρωσικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας — επειδή η πρώτη νομοθετική πράξη της νέας κυβέρνησης που προέκυψε από την ανατροπή που υποστηρίχθηκε από την Αμερική του [δημοκρατικά εκλεγμένου] Προέδρου Γιανουκόβιτς, ήταν η κατάργηση, στις 23 Φεβρουαρίου 2014, του νόμου Kivalov-Kolesnichenko του 2012 που έκανε τα ρωσικά επίσημη γλώσσα στην Ουκρανία. Σαν να αποφάσιζαν Γερμανοί πραξικοπηματίες ότι τα γαλλικά και τα ιταλικά δεν θα ήταν πλέον επίσημες γλώσσες στην Ελβετία.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε θύελλα στον ρωσόφωνο πληθυσμό. Το αποτέλεσμα ήταν η σκληρή καταστολή των ρωσόφωνων περιοχών (Οδησσός, Ντνεπροπετρόφσκ, Χάρκοβο, Λούγκανσκ και Ντόνετσκ) που διεξήχθη από τον Φεβρουάριο του 2014 και οδήγησε σε στρατιωτικοποίηση της κατάστασης και σε ορισμένες φρικτές σφαγές του ρωσικού πληθυσμού (στην Οδησσό και Μαριούπολη, η πιο αξιοσημείωτη).

Σε αυτό το στάδιο, πολύ άκαμπτο και απορροφημένο σε μια δογματική προσέγγιση των επιχειρήσεων, το ουκρανικό γενικό επιτελείο υπέταξε τον εχθρό αλλά χωρίς να καταφέρει να επικρατήσει. Ο πόλεμος που διεξήγαγαν οι «αυτόνομοι» συνίστατο σε επιχειρήσεις υψηλής κινητικότητας που διεξάγονταν με ελαφρά μέσα. Με μια πιο ευέλικτη και λιγότερο δογματική προσέγγιση, οι αντάρτες κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την αδράνεια των ουκρανικών δυνάμεων για να τους «παγιδεύουν» επανειλημμένα.

Το 2014, όταν ήμουν στο ΝΑΤΟ, ήμουν υπεύθυνος για την καταπολέμηση της διάδοσης φορητών όπλων και προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε τις παραδόσεις ρωσικών όπλων στους αντάρτες, για να δούμε αν εμπλέκεται η Μόσχα. Οι πληροφορίες που λάβαμε τότε προέρχονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από υπηρεσίες πληροφοριών της Πολωνίας και δεν «ταίριαζαν» με τις πληροφορίες που προέρχονταν από τον ΟΑΣΕ [Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη] — και παρά τους μάλλον ωμούς ισχυρισμούς, δεν υπήρχαν παραδόσεις όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού από τη Ρωσία.

Οι αντάρτες ήταν οπλισμένοι χάρη στην αποστασία των ρωσόφωνων ουκρανικών μονάδων που πέρασαν στην πλευρά των ανταρτών. Καθώς οι ουκρανικές αποτυχίες συνεχίζονταν, τα τάγματα αρμάτων μάχης, πυροβολικού και αντιαεροπορικών πλήθυναν στις τάξεις των αυτόνομων. Αυτό ώθησε τους Ουκρανούς να δεσμευτούν στις Συμφωνίες του Μινσκ.

Σχόλιο: Αυτό είναι εκπληκτικό. Όλοι στην Δύση υποθέσαμε ότι οι αυτονομιστές έπαιρναν τουλάχιστον μερικά ρωσικά όπλα. Εξάλλου, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μίλησαν για τη «ρωσική εισβολή στην Ουκρανία» από την πρώτη μέρα της «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης» του Κιέβου στο Ντονμπάς. Αν θέλεις όμως πραγματικά την ελευθερία, πρέπει να παλέψεις πραγματικά για αυτήν, και μόνος σου, ως επί το πλείστον…

Αλλά αμέσως μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Μινσκ 1, ο Ουκρανός Πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο ξεκίνησε μια μαζική «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» (ATO/Антеристична операція) κατά του Ντονμπάς. Με κακή συμβουλή από αξιωματικούς του ΝΑΤΟ, οι Ουκρανοί υπέστησαν μια συντριπτική ήττα στο Ντεμπάλτσεβο, η οποία τους ανάγκασε να συμμετάσχουν στις Συμφωνίες Μινσκ 2.

Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε εδώ ότι οι συμφωνίες του Μινσκ 1 (Σεπτέμβριος 2014) και Μινσκ 2 (Φεβρουάριος 2015) δεν προέβλεπαν το διαχωρισμό ή την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών, αλλά την αυτονομία τους στο πλαίσιο της Ουκρανίας. Όσοι έχουν διαβάσει τις Συμφωνίες (είναι ελάχιστοι αυτοί που το έχουν κάνει πραγματικά) θα σημειώσουν ότι αναφέρουν ρητά ότι το καθεστώς των Δημοκρατιών επρόκειτο να διαπραγματευθεί μεταξύ του Κιέβου και των εκπροσώπων των Δημοκρατιών, για μια εσωτερική λύση εντός της Ουκρανίας.

Γι’ αυτό, από το 2014, η Ρωσία απαιτεί συστηματικά την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ, ενώ αρνείται να είναι μέρος στις διαπραγματεύσεις, επειδή ήταν εσωτερικό ζήτημα της Ουκρανίας. Από την άλλη πλευρά, η Δύση — με επικεφαλής τη Γαλλία — προσπάθησε συστηματικά να αντικαταστήσει τις Συμφωνίες του Μινσκ με το «μορφότυπο της Νορμανδίας», το οποίο έφερε Ρώσους και Ουκρανούς αντιμέτωπους. Ωστόσο, ας θυμηθούμε ότι δεν υπήρχαν ποτέ ρωσικά στρατεύματα στο Ντονμπάς πριν από τις 23-24 Φεβρουαρίου 2022. Επιπλέον, οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ δεν είχαν παρατηρήσει ποτέ το παραμικρό ίχνος ρωσικών μονάδων που δρούσαν στο Ντονμπάςμέχρι τότε. Για παράδειγμα, ο χάρτης των πληροφοριών των ΗΠΑ που δημοσιεύτηκε από την Washington Post στις 3 Δεκεμβρίου 2021 δεν δείχνει ρωσικά στρατεύματα στο Donbass.

Τον Οκτώβριο του 2015, ο Vasyl Hrytsak, διευθυντής της Ουκρανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (SBU), ομολόγησε ότι μόνο 56 Ρώσοι μαχητές είχαν εντοπιστεί στο Donbass. Αυτό ήταν ακριβώς συγκρίσιμο με τους Ελβετούς που πήγαιναν να πολεμήσουν στη Βοσνία τα Σαββατοκύριακα, τη δεκαετία του 1990, ή με τους Γάλλους που πηγαίνουν να πολεμήσουν στην Ουκρανία σήμερα.

Ο ουκρανικός στρατός ήταν τότε σε άθλια κατάσταση. Τον Οκτώβριο του 2018, μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου, ο γενικός στρατιωτικός εισαγγελέας της Ουκρανίας, Ανατόλι Μάτιος, δήλωσε ότι η Ουκρανία έχασε 2.700 άνδρες στο Donbass: 891 από ασθένειες, 318 από τροχαία ατυχήματα, 177 από άλλα ατυχήματα, 175 από δηλητηριάσεις (αλκοόλ, ναρκωτικά), 172 από απρόσεκτο χειρισμό όπλων, 101 από παραβάσεις των κανονισμών ασφαλείας, 228 από δολοφονίες και 615 από αυτοκτονίες.

Στην πραγματικότητα, ο ουκρανικός στρατός υπονομεύτηκε από τη διαφθορά των στελεχών του και δεν απολάμβανε πλέον την υποστήριξη του πληθυσμού. Σύμφωνα με έκθεση του βρετανικού υπουργείου Εσωτερικών, στην ανάκληση εφέδρων Μαρτίου/Απριλίου 2014, το 70 τοις εκατό δεν εμφανίστηκε στην πρώτη συνεδρία, το 80 τοις εκατό για τη δεύτερη, το 90 τοις εκατό για την τρίτη και το 95 τοις εκατό για την τέταρτη. Τον Οκτώβριο/Νοέμβριο 2017, το 70% των στρατευσίμων δεν εμφανίστηκε στην εκστρατεία ανάκλησης «Φθινόπωρο 2017». Αυτό δεν συμπεριλαμβάνει τις αυτοκτονίες και τις λιποταξίες (συχνά στους αυτόνομους), οι οποίες έφτασαν έως και το 30% του δυναμικού στην περιοχή ATO. Οι νεαροί Ουκρανοί αρνήθηκαν να πάνε να πολεμήσουν στο Ντονμπάς και προτίμησαν τη μετανάστευση, γεγονός που εξηγεί, τουλάχιστον εν μέρει, το δημογραφικό έλλειμμα της χώρας.

Το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας στράφηκε στη συνέχεια στο ΝΑΤΟ για να βοηθήσει να γίνουν οι ένοπλες δυνάμεις του πιο «ελκυστικές». Έχοντας ήδη εργαστεί σε παρόμοια έργα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών, μου ζητήθηκε από το ΝΑΤΟ να συμμετάσχω σε ένα πρόγραμμα για την αποκατάσταση της εικόνας των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Αλλά αυτή είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία και οι Ουκρανοί ήθελαν να προχωρήσουν γρήγορα.

Έτσι, για να αντισταθμίσει την έλλειψη στρατιωτών, η ουκρανική κυβέρνηση κατέφυγε σε παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές. Το 2020, αποτελούσαν περίπου το 40% των ουκρανικών δυνάμεων και αριθμούσαν περίπου 102.000 άνδρες, σύμφωνα με το Reuters. Οπλίστηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά και τη Γαλλία. Υπήρχαν περισσότερες από 19 εθνικότητες.

Αυτές οι πολιτοφυλακές δρούσαν στο Ντονμπάς από το 2014, με δυτική υποστήριξη. Ακόμα κι αν μπορεί κανείς να διαφωνήσει για τον όρο «ναζί», το γεγονός παραμένει ότι αυτές οι πολιτοφυλακές είναι βίαιες, μεταφέρουν μια ενοχλητική ιδεολογία και είναι αντισημιτικές…[και] αποτελούνται από φανατικά και βάναυσα άτομα. Το πιο γνωστό από αυτά είναι το Σύνταγμα Αζόφ, το έμβλημα του οποίου θυμίζει τη 2η Μεραρχία Πάντσερ SS Das Reich, η οποία τιμάται στην Ουκρανία για την απελευθέρωση του Χάρκοφ από τους Σοβιετικούς το 1943, πριν πραγματοποιήσει τη σφαγή του 1944 στο Oradour-sur-Glane. Γαλλία.

Ο χαρακτηρισμός των ουκρανικών παραστρατιωτικών ως «ναζί» ή «νεοναζί» θεωρείται ρωσική προπαγάνδα. Αλλά αυτή δεν είναι η άποψη των Times of Israel ή του Κέντρου Αντιτρομοκρατικής της Ακαδημίας West Point. Το 2014 το περιοδικό Newsweek φαινόταν να τους συνδέει περισσότερο με το… Ισλαμικό Κράτος!

Έτσι, η Δύση υποστήριξε και συνέχισε να εξοπλίζει πολιτοφυλακές που έχουν διαπράξει πολυάριθμα εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού από το 2014: βιασμούς, βασανιστήρια και σφαγές… Η ενσωμάτωση αυτών των παραστρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανική Εθνοφρουρά δεν συνοδεύτηκε καθόλου από «αποναζοποίηση», όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.

Το 2022, πολύ συνοπτικά, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις που αντιστέκονται στη ρωσική επίθεση οργανώθηκαν ως:

Ο Στρατός, υπαγόμενος στο Υπουργείο Άμυνας. Είναι οργανωμένο σε 3 σώματα στρατού και αποτελείται από σχηματισμούς ελιγμών (άρματα μάχης, βαρύ πυροβολικό, βλήματα κ.λπ.).

Η Εθνική Φρουρά, η οποία εξαρτάται από το Υπουργείο Εσωτερικών και είναι οργανωμένη σε 5 διοικήσεις.

Η Εθνοφρουρά είναι επομένως μια εδαφική αμυντική δύναμη που δεν ανήκει στον ουκρανικό στρατό. Περιλαμβάνει παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές, που ονομάζονται «εθελοντικά τάγματα» (добровольчі батальйоні), επίσης γνωστά με το υποβλητικό όνομα «τάγματα αντίποινων» και αποτελούνται από πεζικό. Κατά κύριο λόγο εκπαιδευμένοι για μάχες στις πόλεις, υπερασπίζονται πλέον πόλεις όπως το Χάρκοβο, η Μαριούπολη, η Οδησσός, το Κίεβο κ.λπ…

Τέλος Ά Μέρους

Η συνέχεια στο Β’ Μέρος