Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)

Εν μετανοία και σεβασμώ «εξαγοράζεται» η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


«Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς παρασύρουν τὰ γήινα πράγματα, δὲν μποροῦμε, μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τὸ φωτισμὸ τῆς γνώσης, νὰ προσηλώσουμε τὸ νοῦ μας στὰ ἀόρατα. Ἂν λοιπόν, ἔστω καὶ μόνο ἀπὸ τὴ θέα τῶν ὁρατῶν πραγμάτων ὁδηγούμαστε στὴν κατανόηση τῆς ἀνέκφραστης δύναμης τοῦ ἄφθαρτου Θεοῦ, ἂς σταθοῦμε ἐνώπιόν Του μὲ δέος καὶ ἄπειρο σεβασμό.»

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)

[σημ. Το «σεβασμώ» στον τίτλο, είναι δοτική ενικού και κανονικά γράφεται με «ω» κι υπογεγραμμένη (ι)]

Πριν από χρόνια, είχα βρεθεί ενώπιον ενός εξορκισμού σε κάποιο μοναστήρι. Ήταν ένας εξορκισμός που ομολογώ με είχε ταράξει. Όχι τόσο για το καθ’ εαυτώ θέαμα του εξορκισμού που μου είναι εξαιρετικά γνώριμο, αλλά για το περιεχόμενο της συζήτησης μεταξύ του ιερέως και του δαίμονα. Ήταν μια συζήτηση που πραγματικά με τρομοκράτησε και σας την παραθέτω, όσο το δυνατόν καλύτερα μπορώ να τη θυμηθώ, βάζοντας μωβ γράμματα για τον ιερέα και μαύρα για τον δαίμονα.

Να πω μόνο, ότι ο δαίμονας ακουγόταν μέσα από ένα νεαρό παληκάρι γύρω στα 30 – 35 κι η φωνή του ακουγόταν σα να μιλούσαν πολλά άτομα μαζί με πολύ τραχειά φωνή, πράγμα αδύνατον για έναν άνθρωπο. Σε όλο το διάστημα, έξω από την πόρτα του δωματίου βρισκόταν η μητέρα του παιδιού που ούρλιαζε «Άσε το γιο μου ρε παπά…» και άλλα τέτοια. Ο δε ιερέας, έχει κοιμηθεί εδώ και μερικά χρόνια, κάπου 6 κι ήταν ο περιβόητος π. Αδριανός. Άλλες λεπτομέρειες δε θα δώσω.

Ο διάλογος ήταν κάπως έτσι:

– Λέγε δαίμονα ποιο είναι το όνομά σου…

– Δε σου λέω ρε τράγο. Θα με τσακίσει ο άλλος (εννοούσε το διάβολο)

– Πώς τόλμησες να μπεις στο πλάσμα του Θεού;

– Αυτός ρε με κάλεσε. Με τις πράξεις του…

– Και δε φοβήθηκες το σταυρό που φορούσε;

– (γελώντας) Τι νομίζεις ρε πο…στη τράγο; Ότι φοβόμαστε ένα κομμάτι ξύλο ή ένα κομμάτι μέταλλο;

– Δε φοβάσαι το σύμβολο του Μαρτυρίου του Κυρίου;

– Κι αυτό το φοβάμαι και το Μανώλη (ενν. το Χριστό). Αλλά αυτοί εδώ ρε τράγο, δεν έχουν πίστη. Τι να φοβηθώ; Ό,τι θέλω τους κάνω. Με υπακούν τυφλά.

Όλο αυτό το διάστημα, η μητέρα του παληκαριού προσπαθούσε ν’ ανοίξει την πόρτα. Είχε κι εκείνη όλα τα σημάδια του δαιμονισμού. Είχε ιδρώσει υπερβολικά, τα χαρακτηριστικά της είχαν αλλοιωθεί και το βλέμμα της έδειχνε τρόμο και μισός ταυτόχρονα. Εγώ, όντας δίπλα της, προσπαθούσα να τη συγκρατήσω. Μάταιος κόπος. Η δύναμη που έβγαζε ήταν τεράστια. Με πέταξε πιο πέρα και μπήκε μέσα. Άρπαξε αμέσως το παληκάρι και το τράβηξε έξω. Όπως έβγαιναν, το παληκάρι με κοίταξε θριαμβευτικά στην αρχή και μετά με μίσος. Με την ίδια φωνή, τον άκουσα να μου λέει:

– Α, ρε πο…στη… Κρατούσες τη μάνα μου, ε; Είχα πολλά να σου πω ρε κερατά, αλλά πρόλαβες και τα πες στον άλλο τον τράγο… (ενν. την εξομολόγηση που λίγο πριν είχα κάνει στο πνευματικό μου)

Από αμηχανία κυρίως, απλά του χαμογέλασα. Μάνα και γιος έφυγαν κι εγώ έμεινα εκεί εμβρόντητος απ’ όσα είχα ακούσει, πότε κοιτώντας το Καθολικό της Μονής, πότε τον π. Αδριανό που με κοίταζε θλιμμένος και πότε τον κόσμο που τρομαγμένος πλησίαζε το δωμάτιο που λίγο πριν είχε πραγματοποιηθεί αυτή η στιχομυθία.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, βρέθηκα σε ένα Ησυχαστήριο κι όπως το έφερε η συζήτηση, εξιστόρησα το γεγονός στον Ηγούμενο και τον ρώτησα αν ήξερε να μου πει τι εννοούσε ο δαίμονας με όλα αυτά. Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε:

– Αχ βρε Γιώργη! Δεν κατάλαβες; Όταν ο χριστιανός δε φοράει με πίστη το Σταυρό του, τότε αυτός είναι ένα κομμάτι ξύλο που δεν έχει καμία δύναμη μπροστά στο διάβολο. Γιατί νομίζεις ότι οι δαίμονες μπαίνουν στις εκκλησίες; Γιατί καταντήσαμε παπάδες και λαϊκοί να μην έχουν πίστη. Να μην έχουν φόβο Θεού. Κι όσο για σένα… φτηνά τη γλύτωσες κακομοίρη μου. Εξομολογήθηκες με πραγματική μετάνοια και αυτό σ’ έσωσε. Ρεζίλι θα σε είχε κάνει ταλαίπωρε…

Σήμερα, βλέποντας αυτήν τη συγκλονιστική φωτογραφία του αστυνομικού που έχοντας φόβο Θεού παρακαλούσε τη μοναχή να πάει μαζί του για να γλυτώσει από τη φωτιά, μου ήρθε αυτό το σκηνικό ξανά στο νου και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας, μαζί με κάποιες σκέψεις μου. Τη φωτογραφία αυτή, την είδα στα ιστολόγια «Αστεράκι» και «Διόδοτος» και πραγματικά μου άρεσε αυτό που έγραψε ο φίλος και συναγωνιστής Κώστας – Ταύρος κι επιτρέψτε μου να σας το μεταφέρω:

Αυτή η φωτογραφία δείχνει έναν νεαρό αστυνομικό προχθές, ο οποίος γονάτισε για να παρακαλέσει την γερόντισσα του μοναστηριού να τον αφήσει να την κουβαλήσει έξω από το μοναστήρι πριν καεί ζωντανή, ενώ αυτή είχε μια άρνηση, να μην το αποχωριστεί. Ο αστυνομικός αυτός δείχνει να έχει μέσα του αναλλοίωτο αυτό που έχουμε χάσει όλοι μας, ακόμα κι εγώ που φτιάχνω τέτοιες αναρτήσεις, αφού απ’ την άλλη.. αναζητώ παρηγοριά όχι πάντα Εκεί που πρέπει, αλλά σε κοσμικά αποκούμπια. Οι άθεοι του facebook (δήθεν άθεοι, γιατί μόνο με τον Θεό του Χριστιανισμού δείχνουν να έχουν πρόβλημα), με σιχαμένη υστερία, χαρακτήρισαν το δρώμενο της φωτογραφίας ως οπισθοδρόμηση, και κυνικά είπαν ότι δεν έπρεπε να χάσει το χρόνο του ο αστυνομικός και έπρεπε να την παρατήσει τη γερόντισσα ή να την πάρει έξω από το μοναστήρι χωρίς λόγια. Καταλαβαίνετε τώρα ότι δεν είμαστε καν στην αρχή της αντίστροφης μέτρησης ; Κ-Τ          

Μπορεί να σπούδασα στη, Θεολογική Σχολή Αθηνών, αλλά κανείς δεν μπορεί να με αποκαλέσει «ζηλωτή». Φαίνεται άλλωστε αυτό και από τα κείμενα που γράφω. Όμως, έχω φόβο Θεού. Κι επειδή πολλοί είναι εκείνοι που αγνοώντας την αρχαία ελληνική γλώσσα νομίζουν ότι «φόβος» είναι ο φόβος όπως τον χρησιμοποιούμε σήμερα, δηλαδή με την έννοια του τρόμου, θα σας πω λοιπόν τα τρία στάδια του «φόβου Θεού» που είναι φυσικό να τα αγνοούν πολλοί:

  1. Πρώτο στάδιο είναι ο φόβος. Ο πραγματικός φόβος, με τη σημερινή έννοια. Ένας φόβος που αποκτάται όταν ο χριστιανός γνωρίσει το Θεό και το Μεγαλείο Του. Τότε τον καταλαμβάνει τρόμος και αυτό που σκέφτεται είναι να ακολουθεί ενάρετο βίο ώστε να μη βρεθεί αντιμέτωπος με την οργή Του. Είναι κυρίως δέος και φόβος ταυτόχρονα.
  2. Στο δεύτερο στάδιο κυριαρχεί η έννοια της ανησυχίας. Αυτό που ο χριστιανός «φοβάται» πλέον, είναι μήπως με τις πράξεις του ή τα λόγια του, προκαλέσει θλίψη στο Δημιουργό του. Αναγνωρίζει όχι μόνο το Μεγαλείο Του, αλλά και τα όσα έχει κάνει γι’ αυτόν ο Θεός. Η έννοια του τρόμου, δίνει τη θέση της στην έννοια της οικογένειας. Τουλάχιστον της οικογένειας των παλαιών προτύπων, όπου τα παιδιά δεν ήθελαν να πικραίνουν τους γονείς τους, αλλά να τους κάνουν υπερήφανους ηι’ αυτά. Μία οικογενειακή άτυπη «δέσμευση» που κρατάει τις ρίζες της από την αρχαία Ελλάδα και που στις μέρες μας έχει εξαφανιστεί. Σε αυτό το στάδιο, η σχέση Θεού – χριστιανού είναι κάτι σαν αλισβερίσι, όπου ο χριστιανός περιμένει την αναγνώριση των καλών του πράξεων.
  3. Τέλος, στο τρίτο στάδιο, υπάρχει η «εν Θεώ οικειότητα» μεταξύ χριστιανού και Θεού, όπου η λέξη «φόβος» αποκτά την αρχαιοελληνική της έννοια. Αυτήν του σεβασμού. Σε αυτό το στάδιο ο Θεός μετατρέπεται σε φίλο. Παύει να είναι ο «τιμωρός» του πρώτου σταδίου και ο «γονιός» του δεύτερου σταδίου. Γίνεται ο αγαπημένος φίλος που σε αυτόν προστρέχουμε όταν νοιώθουμε θλίψη, αλλά κι όταν νοιώθουμε χαρά. Στο φίλο που θα πούμε το πρόβλημά μας και που θα ομολογήσουμε και τη χαρά μας. Είναι το τελικό στάδιο του «φόβου Θεού» πριν από τη θέωση. Σε αυτό, ο πιστός δεν κάνει κάτι καλό από φόβο μην τιμωρηθεί, ούτε γιατί περιμένει αναγνώριση. Το κάνει γιατί το νοιώθει. Το κάνει από άμετρη κι ανιδιοτελή αγάπη προς το Δημιουργό του.

Και στα τρία αυτά στάδια, το κοινό χαρακτηριστικό είναι η μετάνοια, η οποία οδηγεί στη «συντριβή». Η σχέση Θεού – ανθρώπου, δεν είναι σχέση αφέντη – δούλου. Είναι σχέση πατέρα – παιδιού. Μία σχέση αμφίπλευρης αγάπης. Ανιδιοτελούς αγάπης. Κι αυτό που συμβαίνει σήμερα, στις μέρες μας, είναι τραγικό! Αυτή η αγάπη αποτελεί πλέον απειλούμενο είδος προς εξαφάνιση. Και θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ζευγάρι. Το ένα μέλος (είτε ο άνδρας, είτε η γυναίκα) συμπεριφέρεται άσχημα στο άλλο. Είτε αδιαφορεί, είτε βρίζει, είτε πολλά ακόμη. Κάποια στιγμή, το μέλος που συμπεριφέρεται άσχημα, ζητάει συγχώρεση με δάκρυα στα μάτια από το άτομο που υποφέρει εξ αιτίας της συμπεριφοράς του. Ως εδώ καλά. Όταν όμως κάποιος του πει ότι πρέπει να μετανοιώσει πραγματικά και να εξομολογηθεί, τότε υπάρχει αντίδραση. Δεν το θέλει.

Βλέπετε, ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι στο θέλημά Του να βρεθούν δύο άνθρωποι και να ενώσουν τις ζωές τους. Ο Θεός, εμπιστεύεται το ένα Του παιδί στο άλλο Του παιδί και περιμένει ανιδιοτελή αγάπη. («αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς.» – Ιωαν. 15 – 12) Όταν λοιπόν ο ένας συμπεριφέρεται βάναυσα ενάντια στον άλλο, καταπατά την εντολή της αγάπης. Άρα καταπατά και το θέλημα του Θεού. Επομένως είναι υπόλογος απέναντί Του. Όσο κι αν κάποιος μας συγχωρήσει για την καλή μας συμπεριφορά, αν δεν υπάρξει πραγματική μετάνοια κι εξομολόγηση προς τον Θεό, δεν μπορεί Εκείνος να μας συγχωρήσει. Και πώς να μας συγχωρήσει αν εμείς αρνούμαστε να Του ζητήσουμε συγγνώμη; Δεν είναι λογικό; Εσείς πώς θα πείτε σε κάποιον ότι τον συγχωρείτε εάν ο ίδιος δε σας ζητήσει συγγνώμη;

Στη σημερινή εποχή, η ανθρωπότητα και κυρίως οι Έλληνες, έχουμε πάρει την κάτω βόλτα. Ναι! Καλά είναι τα χρήματα για να μπορούμε να αγοράζουμε τα προς το ζην. Εμείς όμως, τα έχουμε κάνει αυτοσκοπό. Και σ’ αυτήν την τρελή επιδίωξη χρήματος, ξεχνάμε την επιδίωξη της ψυχικής μας σωτηρίας και της πνευματικής μας ανάτασης. Η ισορροπία έχει χαθεί. Απαιτούμε 3εις τηλεοράσεις, δύο αυτοκίνητα, ένα σπίτι κι ένα εξοχικό παίρνουμε δάνεια για διακοπές και αγκομαχάμε να τα πληρώσουμε, θέλουμε 30 ζευγάρια παπούτσια, 60 φορέματα, 50 παντελόνια, χρυσαφικά, ακριβούς υπολογιστές, ακριβά κινητά που αδυνατούμε να πληρώσουμε, αλλά βάζουμε δόσεις και τόσα άλλα… Αλλά ν’ αναζητήσουμε την ψυχική μας σωτηρία, ούτε λόγος να γίνεται…

Κι ανέφερα τις δόσεις και τα δάνεια… Το ένα φέρνει τ’ άλλο… Είδατε τι έξυπνα τα έχει σχεδιασμένα ο διάβολος; Είδατε τι όμορφα στήνει τις παγίδες του; Μας κάνει να θέλουμε πράγματα που κάνουν τη ζωή μας «άνετη». Μας κάνει να γινόμαστε μαλθακοί. Μας «θαμπώνει» με τεχνολογίες και μαραφέτια που θέλουμε απεγνωσμένα ν’ αποκτήσουμε. Και για να τα αποκτήσουμε, χρεωνόμαστε ως το λαιμό. Μετά, για να ξεπληρώσουμε τα χρέη, δουλεύουμε σα σκλάβοι νυχθημερόν. Ό,τι βγάζουμε δεν το κρατάμε. Πληρώνουμε δόσεις και δάνεια. Και συνειδητοποιούμε ότι μία δουλειά δε μας φτάνει. Χρειαζόμαστε και δεύτερη. Μία για να πληρώνουμε χρέη και μία για να βγάζουμε τα απαραίτητα για τη διατροφή μας, το νοίκι, τους λογαριασμούς. Κι ύστερα κατάσκοποι, σκεφτόμαστε μόνο τον ύπνο. Πού καιρός για πνευματικό αγώνα; Μετάνοια κι εξομολόγηση; Τι είναι αυτά που μας λες ρε φίλε; Τρώγονται; Εδώ μια Κυριακή έχω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, θα τρέχω εκκλησία;

Έλα μου ντε… Αλλά το να ξοδέψεις τρεις ώρες στο Mall για να αγοράσεις μια μάρκα χι, μια χαρά μπορείς. Εκεί τα πόδια δεν πονάνε… Ούτε όταν παίρνεις αμπάριζα τον εμπορικό δρόμο για να αγοράσεις το τελευταίο iPhone έχεις πρόβλημα με τα πόδια, ούτε για να ξοδέψεις 5 ώρες στο διαδίκτυο αναζητώντας αυτό που θες ν’ αγοράσεις νοιώθεις κόπωση. Μόνο όταν πρόκειται για την εκκλησία και μόνο όταν πρόκειται για την ψυχή σου νοιώθεις κόπωση. Στα άλλα, περδίκι, έτσι;

Μάντεψε γιατί…

Ζούμε σε μια τρομερά δύσκολη εποχή. Θεολογικά μιλώντας, οι Πατέρες της Εκκλησίας κλήθηκαν να πολεμήσουν με τους δαίμονες. Έδωσαν ένα σκληρό αγώνα και πολλοί δοξάστηκαν. Επώνυμοι κι ανώνυμοι. Σήμερα, εμείς, καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας μία πολύ πιο δύσκολη αποστολή: να πολεμήσουμε τον ίδιο τον Πρίγκηπα του Σκότους αυτοπροσώπως. Κι αν στις παλιές εποχές η μάχη ήταν δύσκολη, φανταστείτε πόσο πιο τρομερή είναι τώρα που «Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α’ Πετρ. ε’ 8). Έχει ορμήξει με τις ορδές του, διψασμένος για ψυχές και αίμα. Πιο διψασμένος από ποτέ!

Εδώ θα είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία όλων μας! Η «δοκιμασία των ογδοϊτών» όπως την αποκαλούσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Την σκέφτονταν με τρόμο λέγοντας ότι «ούτε σκόνη στα υποδήματα των ογδοϊτών δε θα ήθελα να είμαι«. Τόσο τρομακτική είναι η δοκιμασία στην οποία καλούμαστε ν’ ανταπεξέλθουμε. Οι Πατέρες έλεγαν ότι εκείνοι που θα καταφέρουν να νικήσουν το διάβολο στην εποχή των ογδοϊτών, «θα τους δοξάσει ο Θεός περισσότερο από εμάς«! Τόνιζαν ότι «η λαμπρότητα των ογδοϊτών, θα μοιάζει με αυτήν των αγγέλων. Τόσο πολύ θα τους δοξάσει ο Θεός«. Κι αυτό έχει να κάνει με αυτό που έγραψα παραπάνω. Ότι δηλαδή, εκείνοι πολέμησαν τους δαίμονες, ενώ εμείς τον ίδιο τον Πρίγκηπα του Σκότους…

Γιατί όμως μας αποκαλούσαν «ογδοΐτες«;

Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση που απορρέει από την αποκαλούμενη «Παλαιά Διαθήκη», ως αρχή της μετρήσεως της ηλικίας του κόσμου, θεωρείται το 5.508 π.Χ. Αυτή η Χρονολογία θεωρείται η Χρονολογία «Γενέσεως του Κόσμου». Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια ερμηνευτική παρεξήγηση, καθώς στην πραγματικότητα το 5.508 π.Χ. απλώς ξεκίνησε η καταγραφή της ιστορίας από Βαβυλωνίους και Σουμερίους. Όχι ο κόσμος. Το σφάλμα αυτό, οφείλεται στη μετάφραση των 72 ιουδαίων «σοφών» (όχι, δε θα το σχολιάσω) οι οποίοι ανέλαβαν να μεταφράσουν την «Παλαιά Διαθήκη» από τα εβραϊκά στα ελληνικά. Και κάπου εκεί, βρεθήκαμε «χαμένοι στη μετάφραση».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, δεν αμφισβήτησαν – τουλάχιστον όχι δημόσια – αυτήν τη μέτρηση. Συνεπώς, αφού φέτος διανύουμε το 7531ο έτος «από Κτίσεως Κόσμου» όπως αναφέρεται, βρισκόμαστε στο μέσο του της 8ης χιλιετίας. Εξ ου και «ογδοΐτες».

Σε αυτήν την εποχή, ο Θεός θα κοιτάξει δύο πράγματα, αφού γνωρίζει τη δύσκολη μάχη που δίνουμε:

  1. την υπομονή μας στις δοκιμασίες και
  2. τη μετάνοια

Μόνο που αυτήν τη φορά, η μετάνοια έχει διττή σημασία. Από τη μία πρόκειται για τη μετάνοια που αφορά τις όποιες αμαρτίες μας και η άλλη για τη μετάνοια στο γεγονός ότι απομακρυνθήκαμε από τον πνευματικό Του δρόμο και πέσαμε με τα μούτρα στον υλικό βόρβορο ο οποίος αποτελεί μία… «ευγενική χορηγία» του Πρίγκηπα του Σκότους…

Τα δε συστατικά που θα καθορίσουν την πορεία μας προς τη θέωση αυτήν την εποχή των «ογδοϊτών» , είναι:

  • Πίστη
  • Μετάνοια
  • Αγώνας κι
  • Υπομονή

Όταν λέμε «υπομονή» όμως, εννοούμε να αντέχουμε τα βασανιστήρια και τις κακουχίες και να μη λυγίζουμε. Να μην υποχωρήσουμε. Ν’ αγωνιστούμε με θάρρος κι αυταπάρνηση. Αυτήν την υπομονή μας ζητά ο Θεός!

Εμείς, μπορούμε;;;;

10 comments

  1. […] από ένα άλλο πρίσμα. Όπως είχαμε αναφέρει παλιότερα σε προηγούμενο άρθρο, βιώνουμε την «εποχή των ογδοϊτών», όπως την αποκαλούν […]

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

  3. Αδελφέ εν Χριστώ Γεώργιε, χαίρε τήν Σταυρική καί Σωτηριώδη χαρά Τού Κύριου ημών Ιησού Χριστού. Τό σημείον αναφοράς μου δέν στηρίζεται εν τήν χρήση καθαρεύουσας. Γνωστοποίηση τό ποίας γραμματικάς γνώσεις διαθέτουμε, τό ευρίσκω ανώφελο πρός αναφορά. Άσχετα μέ τάς γνώσεις καί σχολική παιδεία ημών, υπάρχει καί ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος νά εκπίπτομεν εις λανθασμένες σκέψεις καί τοποθετήσεις. Μορφωμένοι κατά κόσμον άνθρωποι έχουν ξεπέσει εις τραγικά λάθη, ως ο φιλόσοφος καί αρχιμανδρίτης άρειος, ο νεστόριος, ο νύν Κωνσταντινουπόλεως κλπ. Τήν παρεκτροπή καί διόρθωση οφείλομεν ταπεινοφρόνως νά τήν αποδεχόμεθα καί μάλιστα εάν αύτη βασίζεται εις αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία επί τής Ορθοδόξου Διδασκαλίας ημών. Η αναφορά τής προηγούμενης αναρτήσεώς μου εγένετο επειδή προσπαθείς νά ακυρώνεις καί υποβαθμίζεις τήν εγκυρότητα Π.Δ. η οποία εστίν επακριβώς ισάξια τής Κ.Δ. Ο Ίδιος Ο Χριστός καί οι Άγιοι Απόστολοι εις Ιερά Ευαγγέλια καί Επιστολάς, πολλάκις αναφέροντε εις μνεία τής Π.Δ. Η Θεία Λειτουργία, εκ τού Όρθρου έως πέρατος έστι πλήρης από Ιερούς Ψαλμούς καί Προφητείας εκ τής Παλλαιάς Διαθήκης. Εις ολόκληρη τήν Μεγάλη Εβδομάδα, Ιερείς, διάκονοι καί αναγνώσται διαρκώς αναφωνούν καί διαγγέλλουν:::: «Ησαΐου προφητείας τό ανάγνωσμα, Ιερεμίου ‘ή Εξόδου ‘ή Ιώβ τό ανάγνωσμα. Ο Κύριος αναφέρεται πολλάκις περί τού Προφητάνακτος Δαυίδ, υιού του Σολομώντος, περί Προφητών Ιωνά, Μωϋσέως κλπ. Ο Απ. Παύλος, Πρωτομάρτυς Άγιος Στέφανος κ.ά αναφέροντε συχνάκις περί τού Πρ.Μωϋσέως καί επί άλλων Αγίων προφητείας, αναφερόμενας πρός Τό Θεανθρώπινο Πρόσωπο Τού Κυρίου Ιησού Χριστού, τού Τίμιου Πρόδρομου κλπ. Εν τή Ορθοδόξω ημών εκκλησία, διαρκώς αναγινώσκοντε Ιεροί Ψαλμοί εκ τού Ψαλτηρίου, εκτός τού Όρθρου καί Εξάψαλμου. Εσύ αντιθέτως, προσπαθείς νά μειώνεις τό κύρος τής Π.Δ. Πολλάκις αναρρωτούμαι, εφ’όσον, ορθώς πράττων, υπάγεις πρός εξομολόγηση εις σεβάσμιους κληρικούς τού Πατρώου εορτολογίου, διατί δέν τούς θέτεις τήν ερώτηση εάν ορθώς πράττεις μέ τό νά απορρίπτεις καί αποδομείς τήν εγκυρότητα τής Π.Δ.;;;; η οποία, επαναλλαμβάνω, επέχει ισάξιας τιμής μέ τήν Καινή Διαθήκη. Ο Ομιλών εις Π.Δ. εστίν επακριβώς Ο Ίδιος Ομιλών εις Κ.Δ. ήτοι Ο Λόγος (Λογική καί Πανσοφία Τού Θεού) «άνευ Τού Οποίου ΟΥΔΕΝ γέγονεν ό γέγονεν»(Ιωάννη Α’). Ελάχιστες φορές ομιλεί Τό Πρώτο Πρόσωπο Τής Παναγίας Τριάδος, ως εις Γένεση, Έξοδο, Πρ.Ιεζεκιήλ, εις Αγία Βάπτιση Τού Κυρίου, εις Όρος Θαβώρ Θείας Μεταμορφώσεως κλπ. Ενώ ολόκληρος ο υπόλοιπος όγκος εν τή Π. καί Κ.Δ. αποτελείται εξ αναφοράς καί υπαγορεύσεως εκ Τού Λόγου Τού Θεού καί έστιν άκρως λανθασμένο, εγκληματικό θά έλεγα η κάθε μορφή προσπαθείας αποδομήσεως τής εγκυρότητος τής Παλλαιάς Διαθήκης. Εν κατακλείδι αναφέρω επιπροσθέτως περί τής αποδομήσεως τήν οποίαν προσπαθείς νά προβείς γύρω από τό θέμα τών Ο’ (70) Ιερών μεταφραστών (72 κατ’άλλους) επί Πτολεμέου καί τά τεράστια θαυμαστά τελούμενα κατά τήν διάρκεια μεταφράσεως, η οποία συνετέλεσε εις διάδωση καί γνωστοποίηση προετοιμασίας, εις τόν υπόλοιπον τότε γνωστόν κόσμον, περί ελεύσεως Τού Μεσσία Λυτρωτού (ως ενυπάρχει βεβαιούμενο από τό βιβλίο Γενέσεως-Πεντάτευχος τού Μεγάλου Προφήτου Μωϋσέως- έως Πρ.Δανιήλ). Οπότε αδελφέ μου, ας μήν θέτομεν ως προπέτασμα καπνού τό τί έχομεν διαβάσει καί ποία πτυχία κατέχομεν αλλά τήν ουσία τού περιεχομένου θέματος. Δέν επιθυμώ νά εκπέσω εις πειρασμό καί παγίδα πρός αναφορά τών ιδικών μου πτυχίων, μεταπτυχιακών καί μελέτας επί μελετών. Τό θεωρώ παιδαριώδες καί ασήμαντο, διότι Ο Ίδιος Ο Κύριος καί Θεός ημών Ιησούς Χριστός υπαγορεύει::: «…. ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται….!!!!»(1). Εύχομαι νά είσαι καλά καί νά κατανοήσεις εις βάθος τά γραφόμενα καί αναφερόμενά μου. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, Χριστόν ενεδύθημεν»(2), ώστε προβολή καί υπεροψία ουκ επέχει τόπον αναμεταξύ τών αγωνιστών Χριστιανών, οι οποίοι ανά πάσαν στιγμή οφείλουν νά έχουν κατά νούν ουχί απλώς τά ρητά τού Σωκράτους («Έν οίδα ότι ουδέν οίδα» καί «γηράσκω αεί διδασκόμενος»), αλλά κυρίως Τού Κυρίου, ήτοι νά θεωρούμεθα ως «ΑΧΡΕΙΟΙ ΔΟΥΛΟΙ»(3), έστω κι’άν ακόμη διεπράξαμε (πού δέν διέπραξα δυστυχώς ουδέν) ΑΠΑΝΤΑ όσα Ο Κύριος Ιησούς Χριστός υπαγορεύει. Ταπείνωση λοιπόν τού αυχένα καί φρονήματος ημών καί ο νοών νοείτω καί «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» (4).
    Χαίρετε καί υγειαίνετε. 🇬🇷☦️
    1)Ματθ. ΚΓ’ 12, Λουκά ΙΔ’ 11, ΙΗ’ 14, ΚΒ’25, Ιακώβου Δ’6, Α’ Πέτρου Ε’5-6, Παροιμίαι (ΠΑΛΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ) Γ’34, Η’12…36…, ΙΣΤ’ 5…18…, ΚΑ’8, ΚΘ’23, Σ.Σολομ. ΙΣΤ’ 13, Ιώβ ΚΒ’29, Πρ.Ιεζεκ. ΙΖ’24 καί άλλα πολλά παράλληλα χωρία
    2)Γαλάτας Γ’27, Εφεσίους Α’ 13, Δ’30, Ρωμ. ΙΓ’ 14
    3)Λουκά ΙΖ’ 10, Α’Κορινθ.Δ’ 1, Εφεσίους ΣΤ’ 13, Φιλιπ.Γ’15
    4)Ματθ. ΙΑ’ 15, ΙΓ’9, ΙΓ’29-30, ΙΓ’43, Μάρκου Δ’3, Δ’9, Δ’23, Ζ’ 16, Λουκά Η’8, Η’ 18, ΙΔ’35, Πρ.Ιεζεκιήλ Γ’27, Πρ.Δανιήλ ΙΒ’ 10, Ιερά Αποκάλυψη ΚΒ’ 11

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

  4. Αδελφέ ένα Χριστω Γεώργιε χαίρε τήν αναφαίρετον χαράν Τού Κυρίου. Ωραία καί εποικοδομητική η υμετέρα αναφορά, ωστόσο εις μερικά σημεία τά ….. θαλασσώνεις!!!!! ΚΑΙ ΕΠΕΞΗΓΩ. Άπαντα εν τή Ορθοδοξία ημών εισίν νουνεχώς τοποθετημένα καί δέν απαιτείται ουδεμία παραλλαγή (πρόσθεση, αφαίρεση ‘ή διόρθωση) ουδέ κ’άν εις τήν ελάχιστη υποδιαστολή. 3 εισί τά βασικά στάδια προσεγγίσεως Τού Θεού. 1ον)(ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΟΥΛΟΥ) ο φόβος αιωνίου κολάσεως, ωθεί τόν άνθρωπο νά προσεγγίσει Τόν Θεόν, ο 2ος) (ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΙΣΘΩΤΟΥ) ήτοι ο πόθος νά απολαμβάνει τήν αιώνιον πανευφρόσυνο Μακαριότητα καί συγκατοίκηση μετά Τού Θεού, Αγίων Αγγέλων καί Αγίων καί 3ον) (ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΙΟΥ) εν τή οποία ο ενσυνείδητα αγωνιστής Χριστιανός, υπακούει Τού Θεού, ουχί φοβούμενος πτώσεως εις κόλαση, ουδέ φοβούμενος μήπως εκπέσει τής Μακαριότητος τού Παραδείσου, αλλά απλά υπακούει Τού Θεού ως άκρως ευγνώμων υιός ο οποίος γνωρίζων τήν απεριόριστη αγάπη Τού Θεού πρός αυτόν αγωνίζεται νά μήν Τόν πικράνει ουδέ εις τό ελάχιστο. Ωστόσο, Ο Θεός αποδέχεται καί τάς 3 κατηγορίας προσεγγίσεως τών ανθρώπων, διότι εισί κίνητρα πρός αποφυγή αμαρτίας καί ανυπακοής, αντιθέτως εισί κίνητρα πρός επαυξάνουσα επίγνωση τού Θείου Θελήματος καί εφ’όρου ζωής εφαρμογής πρός ευαρέστηση Τού Πανάγιου Τριαδικού Θεού. Ως εκ τούτου, ο Αγ.Ιωάννης Θεολόγος λέγει ότι::: «….η τελεία αγάπη έξω βάλλει τόν φόβον»(1). Ωστόσο εννίοτε, η πνευματική έφεση καί ανάβαση απαιτεί συνήθως κάποια στάδια ανόδου. Όπως ο Μέγας Αντώνιος, εκίνησε τούς αγώνας του μέ τόν φόβο τής πτώσεως εις κόλαση, ωστόσο κατά τά τέλη ζωής του, μέ αναπαυμένη πλέον τήν συνείδηση, έλεγε μετά παρρησίας ότι::: «πλέον δέν φοβούμαι Τόν Θεόν αλλά Τόν σέβομαι, ευλαβούμαι καί αγαπώ». Παρ’όλα αυτά όμως, εις τά πρόθυρα τής οσιακής του κοιμήσεως, τά πνευματικά του τέκνα τόν είδαν δακρυσμένο καί έκπληκτοι ερωτούν::: «κι’εσύ πάτερ φοβείσαι;;;» Καί ο Μέγας Άγιος απαντά::: «αδέλφια μου, έπραξα ό,τι τό δυνατόν πρός ευαρέστηση Τού Κυρίου Ιησού Χριστού, ωστόσο ουκ ειμί βέβαιος εάν τό επέτυχα καί εάν όντως δικαιωθώ εν ώρα αδεκάστου Κρίσεως». Καί ήτο ο Μέγας Αντώνιος παρακαλώ. Όσο διά τό θέμα τής Παλλαιάς Διαθήκης καί άλλοτε έχω αναφερθεί. Η σκόνη τσιμέντου από μόνη της δέν ανεγείρει τίποτε, εάν όμως αναμειχθεί μέ ύδωρ, ανεγείρει μεγαθήρια. Τοιουτοτρόπως από μόνη της η Καινή ‘ή η Παλλαιά Διαθήκη μένουν μετέωραι, ενώ εάν ενώσομεν τάς απειραρίθμους προφητείας περί Τού Ενανθρωπήσαντος Μεσσία εκ τής Παλλαιάς Διαθήκης μέ τά πεπραγμένα γεγονότα τής Καινής Διαθήκης οικοδομείται τό μεγαθήριο τής ακλονήτου Πίστεως. Μέ καταπλήσουσα ακρίβεια υπάρχουν ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ προφητειών, από τήν ΓΕΝΕΣΗ έως καί άπαντα τά υπόλοιπα 48 βιβλία (49 σύνολον) Π.Δ. ουχί απλώς περί τής (ΤΑΠΕΙΝΗΣ ΠΡΩΤΗΣ) Θείας Ενανθρωπήσεως, αλλά καί περί τής ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΟΥΣ Δευτέρας Παρουσίας, περί Τής Αειπαρθένου Παναγίας, Αγίων Αποστόλων καί εξαπλώσεως Χριστιανισμού ανά τήν υφήλιον καί άλλες τρομερές λεπτομέρειες περί Σωτηριώδους Σταυρώσεως, ταφής (3 ημέρας/νύκτας ως τόν Πρ.Ιωνά), Αναστάσεως, Αναλήψεως κλπ. Ολόκληρη η υμνολογία τής Ορθοδοξίας ημών (η οποία συνετάχθη υπό τεράστια αναστήματα Αγίων, ως Μ.Βασίλειον, Αγ.Ιωάννη Χρυσόστομον, Αγ.Ιωάννη Δαμασκηνό, Αγ.Κοσμά Μελωδό κλπ.) βασίζεται κυρίως εις Π.Δ. Ο εξάψαλμος, Θεία λειτουργία, Τροπάρια, Προσευχητάρια βασίζονται εις συνδιασμό Παλλαιάς καί Καινής Διαθήκης διότι καί τά δύο αυτά εισί ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΑ. Ο Λόγος Τού Θεού Ο Οποίος ομιλεί εις Π.Δ. εστίν επακριβώς Ο Ίδιος Ο Οποίος ομιλεί εν τή Κ.Δ. Μέ τήν μόνη διαφορά, ότι η ανθρωπότης (πρό τής Θείας Ενανθρωπήσεως) περνούσε ένα μεταβατικό στάδιο εκ τής ΑΓΡΙΟΤΗΤΟΣ πρός ΗΜΕΡΟΤΗΤΑ, ενώ μέ τήν Θεία Ενανθρώπηση οδηγείται πλέον εκ τής ΗΜΕΡΟΤΗΤΟΣ πρός ΑΓΙΟΤΗΤΑ. Ο Ίδιος Ο Κύριος Ιησούς Χριστός πολλάκις αναφαίρεται περί τής Π.Δ καί τών προφητειών εις τό Θεανθρώπινο Πρόσωπόν Του, διά τούτο καί εις τό Όρος Θαβώρ κατά τήν Θείαν Μεταμόρφωση Τού Σωτήρος, παρουσιάζοντε οι δύο μεγάλοι Άγιοι καί Προφήται «Μωϋσής καί Ηλίας» προσδίδοντάς τους ανάλογου κύρος καί πιστοποίηση. Όσον αφορά διά τόν δαιμονισμό τόν οποίον ανέφερες αδελφέ Γεώργιε, σαφώς έχομεν τούς δαιμονισμένους (ως αυτό τό ταλαίπωρο παλικάρι μετά τής μητρός του), ωστόσο, ο μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε ότι εκτός αυτού τού τύπου δαιμονισμένων έχομεν καί τήν διάχυτον δαιμονοποίηση τής παρούσης κοινωνίας. Ένας βλάσφημος τών Θείων, επί παραδείγματι, ένας πορωμένος ναρκομανής, ένας ο οποίος ανηθίκως ξεγυμνώνεται εις παραλίας…. καλυπτόμενος μέ φύλλο…. συκής!!! οι μανιωδώς επιμένοντες εις παναίρεση οικουμενισμού, η βάναυση υποχρέωση τών δηλητηριωδών θρομβολίων υπό τών δαιμονισμένων κυβερνητικών καί άπαντα τά υπόλοιπα αίσχη τά οποία τελεσιουργούντε εν τή ζουγκλοποιημένη ημών κοινωνία, εισίν είδη δαιμονισμού καί επηρείας τού πονηρού «…. ο κόσμος όλος εν τώ πονηρώ κείται»(2). Συγχώρησέ με αδελφέ εάν σέ κούρασα, ωστόσο οφείλω νά διευκρινίζω ορισμένα θέματα, πρός αποφυγή παρεξηγήσεων. Εάν θά επιθυμούσες, θά προέβαινον μέ Αγιογραφικάς αποδείξεις περί τής απολύτου εγκυρότητος Π.Δ. τήν οποίαν πλειστάκις αναφέρουν εις συγγράμματά των τεράστια αναστήματα Αγίων, ως Αγ. Ι.Χρυσόστομο, Θεολόγον Γρηγόριον, Αγ.Νεκτάριος καί άπαντες όσοι συνέθεσαν νουθετικά καί Θεολογικά συγγράμματα. Νά είστε πάντα καλά.🇬🇷☦️
    1)Α’ Ιωάννη Δ’ 18
    2)Α’ Ιωάν. Ε’19, Εφεσίους Β’2…, Γαλάτας Α’4, Ιωάννη Γ’ 19

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

    • Αγαπητέ Γρηγόριε, όταν ήμουν στη Θεολογική Σχολή, είχα μία διαφωνία με τον τότε μέγιστο καθηγητή Παπαπέτρου. Μία τέτοιας ισχύος διαφωνία, που ώθησε αυτόν τον μεγάλο καθηγητή να με αποκαλεί «κύριε συνάδελφε» όπου με συναντούσε. Κι όσοι έχουν σπουδάσει Θεολογική στην εποχή Παπαπέτρου, ξέρουν το πόσο σημαντικό είναι να σε αποκαλεί ωσαύτως ένας καθηγητής του βεληνεκούς του Παπαπέτρου.
      Η διαφωνία μας, ήταν ο τρόπος διδασκαλίας των εν Χριστώ αρχών. Η επιμονή μου ήταν (και παραμένει) ότι δεν μπορείς να διδάσκεις στους νέους τη χριστιανική ηθική και τις χριστιανικές αξίες χρησιμοποιώντας γλώσσα που δεν κατανοούν. Το να μιλήσω αρχαία ελληνικά ή καθαρεύουσα, δε μου είναι καθόλου δύσκολο. Ποιος θα με καταλάβει όμως; Κανείς!
      Δοκίμασες ποτέ να πας στο παντοπωλείο και να πεις στον πωλητή: «ω πωλητά, δώκε μοι εν υδροπέπονον τε και κιλά 3 γεωμήλων»; Δοκίμασέ το, για να δεις τι θα σου δώσει…

      Όσο για τις αγιογραφικές αποδείξεις, σ’ ευχαριστώ πολύ. Αλλά ξεχνάς αγαπητέ μου ότι έχω τελειώσει Θεολογική Σχολή Αθηνών. Δεν υπάρχει κάτι που θα μου δώσεις και δε θα το γνωρίζω. Έχω μελετήσει ΟΛΗ τη βιβλιοθήκη της Θεολογικής Αθηνών και ό,τι θεολογικό υπήρχε στην Εθνική Βιβλιοθήκη μέχρι το 2005…

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

  5. ΧΑΙΡΕ ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ …Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ …ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΧΕΙΣ …!!!
    ΕΠΕΙΔΗ ΩΣ ΘΕΟΛΟΓΟ ΣΕ «ΠΑΩ» ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΑ ΣΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ «ΤΩΡΑ» ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΡΑΙΝΕΙ…ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΧΩ ΠΟΤΕ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΣΕ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ…ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΝ ΠΟΛΙΟΥΧΟ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ … ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΑΠΑ ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΒΡΕΘΕΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΒΑΖΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΤΡΑΧΗΛΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΙΑ ΜΙΑ …ΛΕΩ ΑΣ ΠΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ … ΠΗΓΑ ΜΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΟ ΠΕΤΡΑΧΗΛΙ…ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΚΑΤΙ …ΠΑΝΤΩΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ…ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΣΚΥΗ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΩ ΤΕΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ …ΕΧΕΙΣ ΤΩΡΑ ΚΑΠΟΙΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ …Η ΜΟΛΙΣ ΓΥΡΙΣΩ …..ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ …!!!

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

  6. Καλημερα αδελφε εν Χριστω Γιωργο.
    Το πολυ καλο αρθρο σου αποσαφηνιζει αρκετα πιθανα ερωτηματα.
    Προσωπικα κολλάω στο μετα φοβου Θεου..
    γιατι Θεος και φοβος δεν κολλάνε μεταξυ τους. Ο Θεος ειναι απειρη αγαπη και ο φοβος ειναι διαβολικο παραγωγο..
    Προτεινω αντι του φοβου την λεξη επιγνωση με απειρο σεβασμο. Επιγνωση καθως επιγνωση σημαινει βιωματικη γνωση. Γνωση , Ενωση , Θεωση.
    Η παλιοδιαθηκη των εβραιων ΔΕΝ περιεχει Θεο….. κατα συνεπεια τι δουλειά εχουμε εμεις με τον αναμενομενο μεσσια τους…..που ΔΕΝ ειναι Θεος…
    Αυτος ο θεος τους… ναι περιεχει φοβο και πολυ μαλιστα..
    Ας τους νεκρους να προχωρουν….εδω μιλαμε για Ζωη και η φυση της Ζωης ειναι ο Δημιουργος της με ολα τα ενθεω δημιουργηματα της..
    .

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

    • Φίλτατε, γι’ αυτό επιμένω στην παρεξήγηση της λέξεως «φόβος». Στο κάλεσμα για τη Θεία Κοινωνία, όπου ακούγεται η φράση που αναφέρεις «Μετά φόβου Θεού, Πίστεως κι Αγάπης προσέλθετε», η νεοελληνική απόδοση είναι: «Ελάτε με ΣΕΒΑΜΟ, Πίστη και Αγάπη στο Θεό». Όχι με φόβο και τρόμο.
      Για να σεβαστώ κάποιον, θα πρέπει να έχω επίγνωση του τι είναι. Επομένως, ο φόβος (=σεβασμός) είναι απόρροια της επίγνωσης.
      Δυστυχώς όμως, έχουμε καταστρέψει τη γλώσσα μας και οι έννοιες έχουν εκμαυλιστεί…

      Αρέσει σε 1 άτομο

      Απάντηση

      • Η ΠΡΟΤΑΣΗ ¨…ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ…ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ…ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…ΕΓΩ ΤΟΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΩΣ ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ…!!!…ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ …

        Μου αρέσει!

        Απάντηση

Σχολιάστε