Εμειναν λίγες μόνο ημέρες ως την εορτή των Χριστουγέννων. Μία εορτή η οποία είναι οικογενειακή.

Το βράδυ των Χριστουγέννων, αλλά και την Πρωτοχρονιά, η οικογένεια συγκεντρώνεται στο σπίτι, όπου μοιράζονται τη χαρά της αναγέννησης της Φύσης, αλλά και τον ερχομό του νέου έτους.

Πρωταγωνιστές αυτών των συγκεντρώσεων, στην ελληνική οικογένεια, ήταν ανέκαθεν οι δύο άκρως αντίθετες ηλικίες: τα παιδιά από τη μία και οι παππούδες κι οι γιαγιάδες από την άλλη. Κι αυτό διότι επικρατούσε ανέκαθεν ο συμβολισμός.

Οι ηλικιωμένοι συμβόλιζαν (και συμβολίζουν) το παρελθόν. Εκείνο το παρελθόν που μεταλαμπαδεύει τη γνώση και τη σοφία του στο καινούριο. Αυτό το καινούριο, συμβολίζεται από τα παιδιά. Οι γονείς αποτελούν το ενδιάμεσο στάδιο.

Αυτόν τον γεμάτο συμβολισμούς εορτασμό η «κυβέρνηση» τον διαλύει μέσω των φασιστικών – νεομαοϊκών μέτρων που επιβάλλει. Στερεί τη χαρά από τον παππού και τη γιαγιά να απολαύσουν τα εγγόνια τους, ενώ ταυτόχρονα στερεί την ίδια χαρά από τα εγγόνια.

Οσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους αυτό που θα γράψω, είναι η αλήθεια: ο θάνατος, δεν προειδοποιεί!

Ισως, για κάποιον παππού, για κάποια γιαγιά, αυτές οι εορτές να είναι η τελευταία τους ευκαιρία να δουν τα εγγόνια τους. Ισως για κάποια εγγόνια, αυτές οι εορτές να είναι οι τελευταίες που θα δουν τη γιαγιά και τον παππού τους; Γιατί να τους στερήσουμε αυτήν τη χαρά τηρώντας τον παραλογισμό μέτρων που δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα και καμιά ουσία; Γιατί να επιτρέψουμε στον παππού και τη γιαγιά να «φύγουν» με το μαράζι ότι δεν μπόρεσαν ν’ αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους; Γιατί να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να μας καταδικάσουν αιώνια μη επιτρέποντάς τους να δουν τον παππού και τη γιαγιά;

Το «κανένα ζόρι», βρήκε μία παλιά διαφήμιση, άκρως συγκινητική, και την προσάρμοσε στο κοινωνικό του μήνυμα…